Alle inzendingen van Ferdinand van Heijningen

Twee futen baltsen elk hun eigen spoor trekkend in blinde hartstocht…

Met de harde wind pal tegen een aalsgolver in zijn element…

Soms ben ik best wel erg sentimenteel, verlang ik plots naar de slapeloosheid van Bloem, "De Moeder de vrouw", de Vuurtijd verwoord door Nooteboom. Een klein smaldeel sonnetten brengt mij in hogere sferen. Ineens ben ik dan in de Dapperstraat, is poëzie een stoere verzetsdaad, wil ik Marsmans "Holland" uit mijn hoofd leren. Hoe groot…

Zij valt uit een boek ineens op de grond: een foto van een blakend Noordzeestrand, een blond meisje dat met wenkende hand uitdagend op de duinovergang stond. Met Azimut op haar rug, zonnebrand op haar huid, liep zij, twintig jaren rond, met de verliefdheid die ons toen verbond in de volle zon over het eiland. Zoals je toen was, ben je nu…

Midden in de nacht brengt een zwaan majestueus licht in het duister…

Ik kan er nog steeds geen genoeg van krijgen en keer op keer lees ik ze hardop voor, zie ik mij in een narcistisch decor hees literair een microfoon inhijgen. Bewust praat ik me zelf arrogant schor om alle verkoopcijfers te doen stijgen, de critici aan mijn degen te rijgen, hoor: ik ben een dichter, maar ga teloor. Met een benijd gevoel…

In het ochtendlicht voelt een waterhondpuppy zich uitgefloten…

Jonge rietscheuten kietelen groener dan gras de voorjaarshemel…

Stoornissen in het autistisch spectrum regeren Don Quijote-achtige heren die in Groningen Mammon willen eren: zij zien trams rijden door 't oude centrum... Natuurlijk gaat niets boven deze stad, maar heeft men 't met fantasma's niet gehad?…

Een schijnbaar goede vriend gaf mij een ijsje en kreeg er op de koude Hartebrug een hele vluchtige kus voor terug, maar nu sta ik rood op zijn bangalijstje. Een van de vele hoop ik met een lach, in puberaal gedrag maak je mijn dag!…

Gakkende ganzen verlangen naar Spitsbergen met wind in de rug…

Twee Vlaamse gaaien hoog in de boom in duel wie er paren mag…

Een kwakende eend scheert over waterspiegel oogt dubbel zo sterk…

In het ochtendlicht vangt een houtduif de dag aan met verliefd koeren…

Als de blik van haar ogen de weerslag vormt van haar ziel, wat heerlijk is het dan dat ik in deze draaikolk opgaan kan en sprakeloos de woorden spreken mag ondersteboven te zijn van haar lach. Als drenkeling weet ik mij in haar ban, waart zij als schip rond in mijn hersenpan: redding gehuld in nevels van de dag. Gaat zij nu onverwacht snel…

Al woon je zoveel mijl bij mij vandaan, in gedachten ben jij heel dicht bij mij. Denkbeeldig zie ik je hier voor mij staan en als de warme zon maak je mij blij. Slaan buiten sneeuwvlokken tegen het raam, van binnen sta ik helemaal in brand. Een liefdespijl van een God trof voldaan mijn hart. Is een pijl ook bij haar beland? Waarom heb ik…

In deze streek voel ik me thuis. De zon beschijnt door mijn vensters heuvels van goud. Esthetisch heet dat. Zacht en warm de bron waarin ik zwem en zwel. Alles beschouwd is het een paradijs waarnaar ik drong. Ik jaag ritselend door het kreupelhout met een strikvraag: als ik het weten kon hoe jij mij beoordeelt van wie ik houd. Plotseling…

Een merel wast zich lopend over het water als Jezus zo blij…

In een nachtmerrie onuitgekomen dromen gedekt zien worden.…

Het was met een knal dat wij ze verloren: zeventien kinderen en hun docenten met in hun hoofd een toekomst en de lente. Hen was geen langer leven meer beschoren. Maar hoe het wrede lot een ieder ook tart, alle zeventien blijven in ons hart.…

Een rode draaideur zonder stilstand dol gedraaid van het gedrentel…

De legitimiteit van het beleid van het kabinet Rutte wordt betwist. Heeft Brinkman nu een zetel weggegrist en mist de premier echt een meerderheid, op weinig democratische manieren blijft Rutte toch ons kikkerland bestieren.…

De lammetjes in de wei dartelen zo vrij en blij, nog onbekend met het lot dat ze sappig onvolgroeid als ingrediënt doet eindigen in menige stoofpot.…

Luister welke kant de wind hier opwaait, hoe ongestoord hij grip heeft op de mens die leeft met waanbeelden en vrij intens gehaaid het gras voor anderen wegmaait. Met het eind in aantocht, haast elke wens vervuld, voelt hij zich dan toch nog genaaid als hij de film van zijn leven afdraait en zijn waaibomenhout ziet voor de lens. Al mis ik…

In een buitenwijk van de Syrische hoofdstad fluiten de kogels…

Kijk me niet zo aan met die grijze ogen van jou die mij doen smelten als sneeuw zonder onschuld in de felle zomerzon. Maar wend je ze af, dan jengel ik net zo lang tot ik ze weer zie en de zonsverduistering voorbij is, het Eeuwig Licht weer schijnt.…

Achter de trawler op zoek naar scholen vissen krijsende meeuwen.…

Ik weet dat een kans vaak het leven van een eendagsvlieg leeft en uit de eeuwigheid niet meer terug te halen is als de duisternis van de dag je gegroet heeft. Op mijn kalende hoofd zie ik de spijt dat ik voorbij heb laten gaan die ene gelegenheid om je te laten verstaan wat bij mij na al die tijd als een dans van vuurvliegjes boven een stille…

In de hitte van de strijd los van andere haat en nijd dezelfde kant opgaan. uitkomen op hetzelfde plein, een eendere taal spreken. Zonder uiting of woord in de bepalmde tuin van het witte huis onder een getralied balkon staan, blakerend in de voorjaarszon. Verkeren in de waan dat een opwapperend gordijn rond het middaguur de schaduw…

"Blauw" zei hij meer af dan bij. Schrijf maar rood, ieder zijn brood. Armoede troef? Hoe kom je erbij, een bos gele tulpen op het kozijn zegt mij genoeg.…