Alle inzendingen van Ferdinand

Was het een vlucht die ons plots deed scheiden, ik gis met wilde slagen in de lucht naar wat wij nooit tegen elkaar zeiden, met onbegrip zucht ik een diepe zucht. Wellicht wilde je mij niet kastijden en moet ik heel blij zijn als in een klucht, had jouw antwoord mij veel meer doen lijden, toch heb je in mij onvrede bevrucht. Bij zulke zaken…

Een fraai gezicht: rond twaalven de loonslaven die met hun vederlichte aktetassen en in omhooggestoken regenjassen met een blik op de klok de poort uitdraven. Berekend lopen zij door waterplassen, want tijdwinst is het waar zij zich aan laven, chronometers als verwrongen maatstaven om op je eindige tellen te passen. Hoe glad en nat is het…

God, dat ik niet sterf op dit ledig erf, meer een lamlendig kruispunt dan een plein, maar op dat tijdstip ben waar ik wil zijn, in haar armen, ver weg van het verderf. Zit ik in De Poort met een vraag en wijn, antwoord geef ik mij zelf met een glasscherf, waarmee ik één hart met twee namen kerf in een melange van geluk en pijn. De liefde…

In kilometers stel ik de afstand op vijftig om verzonken te verzeilen naar beelden die zich schierlijk opwaarts ijlen uit spiegelingen aan de waterkant. Ik zie een stad, een stroom, de zwarte spijlen van overspanning, die oevers verwant doen zijn aan vlakken van een diamant, glansrijk ontsnapt aan separaat verwijlen. Een bliksemschicht onttrekt…

Benieuwd in welke stad ik nu beland, wacht ik in de vertrekhal, vol en vuil, met een krant waarachter ik mij verschuil, op aansluiting, de gitaar in mijn hand. Gevangen hoor ik in de slangenkuil van dichtersroem, met mijn koele verstand geen tel uit de toon, toch een dissonant: het zangerstalent waarvan ik uitpuil, houdt mij vandaan waar…

Tuurden wij hoog boven ons naar de regen, achter mij voelde jouw hete adem als rook ik bloeiende kersebloesem, terwijl de sterren op Odyssee zegen. Maakte jouw ontkleding mij flink verlegen, ik zag de verwording van jouw boezem tot middelpunt van mijn universum, nog niet denkend aan een scheiding der wegen. De kamer, waarin jij naakt voor…

Een park om me in terug te trekken: een man liefkoost zijn hond, een vrouw haar kind. Flarden van Vivaldi in de herfstwind doen mij goedheid in de mens ontdekken. De zon die mij aan het Retiro bindt, weet slinks het mooie weer op te rekken en even de illusie op te wekken dat de tijd echt stilstaat, mij niet verslindt. De triestheid van een…

Had ik in de voltooid verleden tijd, toen ik dit soort wendingen niet voorzag en hopeloos leefde van dag tot dag, houvast en steun aan relativiteit, nu mis ik één etmaal lang haar glimlach en wacht in spanning en zonder respijt op het einde van deze eeuwigheid, opdat ik snel weer met haar dansen mag. Zweven wij als twee hemellichamen borst…

Het was in een sereen blauwe meinacht: in stilte verlicht de maan magistraal God geve het niet voor de laatste maal de vreugde die de bron mij heeft gebracht. Vanuit het niets verschijnt een nachtegaal, strijkt neer bij de fontein en onverwacht galmt een trieste melodie die met kracht aanzwelt tot wat ik denk in mensentaal. Hoe zuiver klinkt…

Een waterval van druppels op de tent doet mij landen in een vluchtige droom, waarin deze constante regenstroom een golf van kussen wordt die ik verzend. Elke druppel, verwerkt tot idioom van een taal die zij mondjesmaat verkent met de gave van een natuurtalent, vloeit tevens in de emmer van mijn schroom. Gelijk de zon straks de wolken verdrijft…