Een brug te ver*
In kilometers stel ik de afstand
op vijftig om verzonken te verzeilen
naar beelden die zich schierlijk opwaarts ijlen
uit spiegelingen aan de waterkant.
Ik zie een stad, een stroom, de zwarte spijlen
van overspanning, die oevers verwant
doen zijn aan vlakken van een diamant,
glansrijk ontsnapt aan separaat verwijlen.
Een bliksemschicht onttrekt het vergezicht
aan naderbij komen: mentaal spervuur
schermt de toegang af: een giftige muur
van kruitdamp schuift voor het volle zonlicht.
Verduisterd van helblauw naar asgrauw zwicht
de hemel voor mijn laatste levensuur.
Inzender: Frank van Hassel, 18 februari 2012
Geplaatst in de categorie: overlijden