Alle inzendingen van Frans Vlinderman

waren het zijn woorden die haar hebben verjaagd vraagt hij zich eenzaam af in de kilte van zijn huis waart zij niet meer rond beslaat de afwas in bergen de halve keuken, de andere helft bedolven onder radeloosheid van een man niets meer gewoon zijn oude lot opnieuw beschoor met de kracht van een oude beer voor deze heer geen eer meer…

blinkende revolver verborgen in de holster onder zijn oksel doet hem de wereld aankunnen eindelijk baas over eigen lot God staat op de trein te wachten zijn laatste reis, weg van hier waar zoveel mensen hem verachten uitschelden, verstoten, vergeten later misschien te ontdekken, schadelijk de kracht die kan uitgaan van hen onder invloed…

als vrije radicaal cirkelt hij rond de kern zijn bestaan dat zelf blijft draaien en cirkelen en zoeken naar de eigen kleine as legt hij soms verband tussen wat dromen zijn die anderen voor realiteit nemen en terwijl hij blijft groeien neemt het besef hand over atoom toe dat zijn ziel dichterbij is dan ooit hij is een vonk kleine sprankel…

met stille trom is hij vertrokken op een lange reis naar ergens anders waar het fluiten van vogels komt niet van verdwaalde vuile kogels dat hij geen schoenen heeft bezorgt slechts bloedende voeten wonden die wel kunnen helen in het beloofde land van elders klein en wereldwijs te vroeg zoekt een kind een nieuwe thuis een niet kapotgeschoten…

er is volk in de straat de opgebroken straat staat er naar te staren ze vergeet haar open wonden en vleit zich spinnend als een overjaarse kat aan de voeten van haar volk haar Vlaamse volk viert feest feest vandaag de Groenplaats, de Grote Markt ze zien zwart van het volk en ook een tikkeltje geel zwart en geel het vloekt…

hij houdt zijn wandelstok links dat is vast de kant waar de jaren hebben toegeslagen hem de kracht benamen over beide benen gelijk zwijgt hij over de tijd dat horloges gunsten waren aan het einde van de rit zijn hand vol oude zweren op zijn vergulde eerbetoon in afwezigheid van hen waar hij zijn levensjaren verwerkte glichlacht hij…

ze wonen er, mijnheer dat doen ze al jaren in huizen van karton rond straten zonder steen ze warmen zich, mijnheer verkleumde handen tegen grauwe wangen ingevallen waar loosheid in liefde speelt en soms lachen ze, mijnheer met het getinkel van een stuk dat glimmend wordt aanvaard voor een stukje brood morgen ze zijn er, mijnheer dat…

hij zit wijs en grijs tussen de rijen boeken en keuvelt over het leven het geven en het nemen als de nestor die hij is vergeelde pagina's kijken mee over zijn gebogen schouders wanneer hij anekdotes oprakelt het stof deert hem niet zo onverschillig in de lucht vult hij minzaam de glazen met het vocht dat in het verleden zo liefdevol…

regengeroffel gaffelt monotoon en toch melodieus tegen aangedampte ramen waar gordijnen triest hun manen laten hangen in de verte weer licht weerlicht het hier nog steeds - trekt God nou echt een foto? - en zorgen dreigende donders voor branding zonder zee afwezig deuntje op de radio geeft een beetje veiligheid nietigheid…

in het hart van het vuur waar de hitte overheerst tot felle hoopjes intens wit in gebalde knopen pure energie strekt de kosmos zich eindeloos uit vervoegen hel en hemel zich in samenspel tot aardse taferelen voeden hongerige vlammen flitse fantasma's vol prisma's die stralen werpen in het rond en winden stevig stromen laten wervelen door…

misschien zijn wat appels best wel een goed idee blozend van genot iemand te leren kennen en te erkennen dat je leert van iemand te begroeten en te zeggen wat het hart je vorige week zei toen we elkaar nog negeerden met ons stedelijk vertoon van fantsoen van heb ik jou toch net niet gezien ja, misschien kunnen we het hebben over frisse…

stil blikt hij terug op zijn wilde jaren vechten met de wereld betogen tegen onrecht weer een dode voor vrede het wandelen in de bossen met aan elke hand een lief zorgeloos proevend van alles morgen net zo min in zicht als overmorgen al kon bestaan de examens aan het meer waar gulzig de zon werd genoten het hoofd op een bed van boeken…

het gat in de wereld hoeft niet gedicht dan wel ontdekt te worden het is nog niet te laat te verwoorden wat eerder nog niet gehoord kon worden omdat er niet geluisterd werd door een teveel aan leven we kunnen nog Columbus zijn en zeilen zonder bestemming de blik op de oneindige einder onszelf te verwezen van ouders en fier een vlag…

gefascineerd bleef hij kijken gevangen in een menselijke kramp van nieuwsgierigheid bewegingloos begreep hij wat er ging gebeuren hij dacht nog aan morgen zag daarbij gisteren of wat daar voor doorging maakte nieuwe plannen met de geur van verbrande synapsen en echo's van flarden bewustzijn in verstard grijnzende ogen gevangen ging hij…

ze wonen er, mijnheer dat doen ze al jaren in huizen van karton rond straten zonder steen ze warmen zich, mijnheer verkleumde handen tegen grauwe wangen ingevallen waar loosheid in liefde speelt en soms lachen ze, mijnheer met het getinkel van een stuk dat glimmend wordt aanvaard voor een stukje brood morgen ze zijn er, mijnheer dat…

boven de starre mandragora in vol naakt ornaat vergeten bungelen gekloofde voeten de laatste der gehangenen eindeloos galgentouw schuurt niet bereid tot knappen blijft het schommelen duren lang nadat leven vervloog naamloos en onbekend trotseert het lijk de weken tot de wind dan moegetergd ook de laatste gans verwaait eenzame…

mocht ik de wind zijn kan ik dan wat waaien zomaar door je haren zonder echte reden of moet het zijn dat ik je lief heb? laat mij dan maar blazen hoog van de toren en soms eens onverwacht als een kille bries om de hitte te verdrijven van een etmaal vol gloed zal ik de haartjes aaien die mij fier rechtop begroeten op je prachtig albasten…

als ze praat, hoort men taal doorleefd en ietwat vreemd zij is een buitenlandse op bezoek tijdens haar leven in ons kleine wereldland de eigenaardige klanken vervullen het hoofd met dromen over weidse vergezichten en bergen die dringend verkend dienen misschien wel volgende zomer waar geitenhoeders nog tellen met droge witte…

hij vraagt niet langer wordt hij gehoord dan niet geeft hij er niet meer om zijn tijd is voorbij gegaan in de eenzaamheid van de ban beschouwt hij nog eenmaal al zijn roemruchte daden voor altijd te worden erkend hij bereidt zich voor in stilte, zonder koor van jaknikkers, belagers van zijn onbeschermde eer niet langer te heersen…

het praten kwam later jaren na het lopen op wankele beentjes die dag nadat jij me droeg op schouders van liefde aarzelende woordjes om jou te roemen man van mijn wereld toen nog vol ontroering in een wereld vol liefde droeg jij een kind op wolken dromen voorbij de horizon fier en trots die lach bij elke vertederende blik geschonken…

stemmig het door jou gekleurde gebeurde voorbij twijfels en mistige mystiek over rede tot werelden verweven bekwam jij geluk, het gulle geven in gehuppel doorheen druilerige druppels ontwijk jij alle striktheid, wrange vorm plooi jij nooit recht nooit krom maar beklijft dit universum, uniek en mijn voor mezelf de ander gelijk mijn einde…

de ontdekker van de hemel neemt geen vrede meer met de taal van nederaarde hij verstaat nog enkel engelen gezang als kabbelende beekjes de ogen immer zedig opwaarts waar hij manna heeft geproefd van gouden schalen voorzien met zilveren lepels en kelken nooit meer zonder water heeft hij de zijnen terug gezien ontdaan van al hun oude kwalen…