Netgedichten

netgedicht (nr. 10.196):

pensioensterfte

hij houdt zijn wandelstok links
dat is vast de kant waar
de jaren hebben toegeslagen
hem de kracht benamen
over beide benen gelijk

zwijgt hij over de tijd
dat horloges gunsten waren
aan het einde van de rit
zijn hand vol oude zweren
op zijn vergulde eerbetoon

in afwezigheid van hen waar
hij zijn levensjaren verwerkte
glichlacht hij zijn tanden bloot
en aait een laatste maal bevend
zijn jongste kleinkinderhoofd