Alle inzendingen van Günter Schulz

Tegen het einde van de rit, met nog onbepaalde tijd te leven, delf ik haast het onderspit voel me in een hoek gedreven. Gedachten, die soms ietsje maar, en toch reëel op Heimweh’ lijken, bedrukken mij dan hinderlijk zwaar en méér dan ik wil laten blijken. Ik woon nu al ruim 67 jaar op deze gastvrije mooie grond, ruim drie keer langer,…

Hoeveel ‘glazen’ al duurt mijn leven? Hoeveel keren is de ‘loper’ al gedraaid? Hoeveel keren is al lichte vrees gezaaid Dat plots de ‘loper’ het zal begeven? Gebarsten glas, zodat het poederzand Niet langer meer door het gaatje loopt, En daardoor, zij het nogal onverhoopt, Sijpelt door de vingers van mijn hand. Lang geleden en voorbij de…

als het ademen stopt het bewustzijn verdwijnt dan begint de laatste reis door het universum in een tijdloze staat misschien is de ziel overal en nergens zowel gelijktijdig als apart oneindigheid is eeuwig en ze kent geen grens kosmische ruis voelt als weldadige stilte geen irritatie, geen zoeken en ook geen verlangen naar . . . zo…

In het jaar 2006 zette ik de eerste schreden, ongeoefend en aarzelend langs smalle paden; mijn eerste gedicht op deze site, het laat zich raden kwam niet in de buurt van hoe anderen ’t deden. In mij school geen dichter, maar zestien lentes jong creëerde ik verzen tijdens mijn ontluikende liefde voor mijn eerste meisje. Een stel vlinders doorkliefde…

Wie weet mijn lief hoe ‘t eens zal zijn in het hiernamaals, of gene zijde ook genoemd; dat is en blijft voor ons slechts gissen. Zullen we daar ‘t aardse en elkaar ook blijven missen? Is er een paradijs dat in geschriften wordt benoemd, waar men voor eeuwig mag vertoeven zonder pijn? Zijn wij, die decennia geleden voor elkaar vielen aldaar…

als klein jochie uit de stad woonde ik vanaf mijn zevende tot bijna mij elfde levensjaar zeer tevreden en onbezorgd in een klein bergdorpje als de lente was begonnen vond je overal op de weilanden resten van de baard van Koning Winter sneeuwklokjes waren de voorbode van ‘s voorjaars volle bloemenpracht sleutelbloempjes, vergeet-mij-nietjes…

pas nu kort voor tijd ontdek ik met verbazing het charisma van poëzie een dichteres die ik hoogacht en bewonder opende mijn ogen die ik eerdaags net als zij onlangs voorgoed sluit daarom benut ik nu zoveel mogelijk de mij nog gegunde tijd er is opeens nog veel te doen…

tranen zijn bitter of zilt maar soms ook zoet in blijdschap geplengd…

Al eeuwenlang kennen we de tekst van Lucas 2 : 1-20, het Kerstverhaal; ontstaan in de tijd, dat Quirinius het bewind voerde over Syrië. Sedert die tijd vieren we het feest van het licht en de geboorte van een mystiek en speciaal kind, dat als naam Jezus kreeg. Een wonder in die tijd en drie wijzen úít het Oosten brachten gulle geschenken…

Mijn hart klopt, mét atriumfibrillatie en ondanks een schamel pompvermogen van 36 procent, nog steeds elke seconde van de dag; en voor allen die ik lief heb klopt het altijd en intens nog voor jou. Eens regent het pijpenstelen van tranen en overheersen diepe emoties, omdat medicatie geen soelaas meer bood; met dit gegeven heb ik mij al…

Vriendschap kan waardevol zijn als een mooie diamant, met vele geslepen facetten. Toch dient men er op te letten dat zo’n kostbaar kleinood nooit in laaiend vuur belandt. Geloof het of niet, van iets wat ooit waardevol was blijft niets meer over, ook geen as; hooguit een vleugje grafiet . . . . . . niet genoeg om dit op te schrijven…

Als pubertje van amper zestien jaar rookte ik stiekem mijn eerste sigaret; werd wit en misselijk en streek nog net het vaantje niet, mijn hoofd voelde raar. Meedoen met de rest, je was geen watje, mijn ouders wisten lekker nog van niets. Slechts grootmoeder, zij vermoedde iets maar riep mij gelukkig niet op ’t matje. Tot op een dag, dat…

een leven lang klopt mijn hart al voor jou in voor- en tegenspoed, liefdevol, trouw en zonder ook maar een tikkeltje spijt voor één van ons komt na decennia tijd het abrupte begin van intens diepe rouw…

Ooit, in een tijdloos verleden geboren, Door iets of iemand nauwkeurig bedacht, Of gecreëerd door een nog hogere macht, Nooit hebt U iets van Uw precisie verloren. U plaatst ons passend in Uw eeuwig bestaan. U bepaalt de uren, geen seconde te koop, Hoe groot ook de wens om U te manipuleren, te rekken, te verdoen of te een lesje te leren…

hier op dit mooie eiland voelt alles al vertrouwd pas verhuisd toch vanaf het begin niet als vreemden beschouwd een ieder groet ons spontaan als kenden we elkaar en woonden wij al tijden hier samen hopen wij op dit eindstation de tijd die ons rest te genieten toch zo af en toe missen wij bij tijd en wijle een lijvig woordenboek…

Een leven lang waren jouw handen mooi, slank en werkzaam. In één omdraai liet je iets gebeuren of was het steeds zó gebeurd. Zacht als zijde, fluweel en ongekend opwindend zalig strelend. In het heden laten reuma en artrose zich voelen en is de huid rimpelig geplooid. Toch geniet ik, net als gisteren en weleer, van elke zachte…

wij zijn verguld met de sprankelende geest van onze achterkleinkinderen wij zijn vervuld met de frisse stimulerende elan van onze volwassen kleinkinderen wij zijn gelukkig met de redelijke gezondheid van onze al oudere eerstgeborenen wij zijn tevreden ondanks de huidige krakemikkige staat van ons lichaam en ons tanend geheugen wij…

nog geen halve zomer lang duurde mijn eerste en verwarrende puberliefde - we waren beiden nog onervaren, onhandig en slechts zestien jaren jong; na de euforie van maanden ging de liefde als een nachtkaars plotseling uit ónze liefde duurt nu al weer drieënzestig zomers lang en zevenenvijftig daarvan dobbert, met lichte averij, veilig…

de wind vlijt zich smijdig om de boom en streelt liefkozend de stam de groene kruin wiegt met zichtbaar welbehagen de bladeren groeten wuivend zo doen ook wij mijn lief in alle jaren die wij nog samen mogen zijn…

zeer laat op mijn levensavond ben ik mij vaag ervan bewust dat er misschien een dichter in mij woont toch volhard ik in een bepaalde toestand van bescheidenheid en rust de vormen van mijn grenzen zijn nog vaag help mij Erato bij mijn wankele schreden en stimuleer mijn fantasie behoed mijn karakter voor arrogantie…

Wanneer zij niet slapen kon, tussen middernacht en ochtendgloren, dan was zij super creatief. Haar voortdurende scheppingskracht blijft zolang zij blijft leven. Zij ís en ademt poëzie, steeds weer gevoed door nieuwe inspiratie. Vreemde talen beheerst zij vlekkeloos; de taal van ’t hart is haar grootste kracht. Zij gaf mij dikwijls…

geboorte kindertijd moedertaal jeugdjaren vaderland wezenlijk verblekend na zes decennia gevestigd in dit mooie land genaturaliseerd andere cultuur langzaam onmerkbaar geïntegreerd nu trekt bij ouderdom zo af en toe als een magneet de geboorteplek niet te laat nog voor het heengaan soms te denken in mijn moedertaal…

in de dageraad van ontwakend leven zag ik het eerste levenslicht ik groeide op met zorg omringd en leerde vast in ‘t leven staan genoot van zon trotseerde rauwe kilte, tegenwind, storm en regenbuien des levens lente, de zomer en ook de herfst genoot ik steeds met volle teugen nu in de winter van m'n leven pluk ik de dag steeds…

Eens zegt mijn ziel haar tijdelijke woning voorgoed vaarwel, is korte tijd latent aanwezig bij menigeen die afscheid neemt, maakt zich daarna op weg naar een intens verlichte oneindige dimensie. Alvorens dit geschiedt sluit zij zich geduldig aan, achter in een lange rij. Wachtend met zielsverwanten wijst men haar uiteindelijk,…

Zou ik mijn hele leven nog eens dunnetjes over willen doen? Ach, waarvoor en eveneens waarom? Vermoedelijk verviel ik dan ook weer in alle ongerijmde fouten, in wat mij nu nog spijt. Wel weet nu heel zeker, ik koos wederom voor jou! Nu ben ik sterk gerimpeld, voor mijn gevoel niet oud, zelfs knagende gebreken voelen al vertrouwd…

Een warm hart, een beetje menselijkheid verbroedert mensen rond de Kerst zeker ook bij niet-gelovigen. Niets tegen ’t geloof, niets tegen “in excelsis deo”, is “gloria” niet de taal van ’t hart is Kerst slechts poppenkast. Wees goed voor naasten of medemensen in onze wereld; wanneer een ieder handelt in die geest: Vrolijk Kerstfeest allerwegen…

Laat ik soms eens creatief en meestal echt spontaan gevoelens en gedachten gaan, dan is de intentie positief. Herlezend ben ik weifelaar, had dit niet beter kunnen zijn? Volgens derden nutteloze pijn van een periodieke twijfelaar. Ik moet denken: ‘ik kan meer’, mijn zelfbeeld moet zonder dralen voortaan het ‘kunnen’ uit gaan stralen……

moeilijk origineel te zijn bij zoveel werk van vele dichters die ik bewonder soms dicht ik in dezelfde trant dan is het echt geen plagiaat wel imitatie ik koester hoop tijdens mijn streven nog nieuwe wegen te verkennen het moet mij lukken er ligt wellicht op veel terreinen nog zoveel braak…

Elke ochtend hetzelfde ritueel: mijn ogen glijden met narcistisch welbehagen over het oppervlak van mijn gelaat. Al bijna tachtig en na het scheren als een babyhuid zo glad. Diffuse illusie; daarna, mét bril op, toont de spiegel een geplooide oude man. Natuurlijk is het zelfbedrog, maar gun mij desondanks op iedere ochtendstond een…

Hij vertelt mij, de sterrenwichelaar, afhankelijk van de stand van sterren en planeten wat voor mij de toekomst brengt. Het uitspansel geeft hem inzicht. Met zijn berekeningen komt hij tot voorspellingen over ramp of voorspoed; je kunt het geloven of niet. Weet, dat men in feite, de sterren observerend, niet in de toekomst kijkt…