Bloeiende ‘roots’

Tegen het einde van de rit,
met nog onbepaalde tijd te leven,
delf ik haast het onderspit
voel me in een hoek gedreven.

Gedachten, die soms ietsje maar,
en toch reëel op Heimweh’ lijken,
bedrukken mij dan hinderlijk zwaar
en méér dan ik wil laten blijken.

Ik woon nu al ruim 67 jaar
op deze gastvrije mooie grond,
ruim drie keer langer, dat is waar,
dan daar, waar ooit mijn wiegje stond.

Het voelt, alsof mijn ‘roots’ gaan bloeien,
knoppen vormen en dan een bloem.
Die gedachte valt niet weg te snoeien
hoewel ik dit nooit zo exact benoem.

Gevoelsmatig had ik met dit mooie land
een gestadig groeiende goede relatie;
de meest positief ervaren kant
was de mij toegekende naturalisatie.

Jaren geleden bracht ik gepland
twee lepels ‘heimat’aarde mee naar dit land.
Die aarde ondergaat, en niet voor de sensatie,
met mij een symbolisch onderdeel van de crematie.

Dan sluit zich de bloem die kort heeft gebloeid,
de ‘roots’ verdorren, voltooid is de taak.
Of het bovenstaande iemand heeft geboeid?
’t Is meer gissen dan ’n uitgemaakte zaak.

Schrijver: Günter Schulz, 14 juli 2023

agschulzziggo.nl

Gevoelens

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 100