Alle inzendingen van Guido

De profundis! klonk de bede, De profundis! zuchtte 't huis, 't huis, en al die knielden mede, in godvruchtig stemgedruis. Uit de diepten roepe ik, Heere, hoor, ik bidde u, naar mijn stem! wil uwe oor te mijwaart keren, die om bijstand biddend bem! Sloeg gij al mijn zonden gade, Heer, wie 'n zou niet ondergaan? Neen, bij u daar…

op oma’s zolder verkleedpartijtje spelen - eerste sigaret…

Iedereen is weer blij! De feesten gaan weer door én d'ijsjesman vent weer in onze straat De meisjes van plezier Noodzakelijkerwijs zaten lang op droog zaad, zonder de daad…

In een kloof in Tirol! Zij kreeg plots diarree Geen van ons twee had wat “Klopapier” mee Dan maar mijn kaart gebruikt Mantelderliefdewerk Achter haar riep een groep: “Holadijee!”…

de auto voor mij is barstens vol geladen - met stapelwolken…

tussen rietstengels hoor ik jong eendengekwaak - ik draai mijn trouwring…

Stoute papa, stoute mama! Nee, ik wil niet in den hoek! Néé, ik ga niet in den hoek! ‘k Wil een koek met chocolade en geen melkje van de koe, maar zo’n blikje als bij oma en dan in de zetel springen, liedjes van K3 meezingen Stoute mama, stoute papa! Ik wil in de regen lopen, want ik moet mijn botjes dopen ‘k Wil door diepe plassen rijden…

treinstation Leuven - een treinchef wijst haar spoor vijf - met zijn boterham…

Een inktzwart wimpersetje doemt kromgelegen tussen mijn dooreengewerkte, nog vochtige lakens op. Met mijn duim, doorblader ik alle haartjes alsof het een flexibel sprookjesboek is. Een zalige, bijna hypnotiserende film speelt zich tegelijk voor mij af, vanaf het eerste haartje tot het laatste: vanaf haar binnenkomst, het lebberen der pareling…

haar man traint dag in dag uit voor de marathon - zij is er voor sla…

o Here, maak mijn herte sterk als staal, als steen, als kerkewerk; opdat het, onder 't lijden niet week en worde en weg en vloei; voor 't menigvuldig mensgemoei dat tegen mij komt strijden. 'k Heb dorst naar een- en veiligheid, die al te lang te komen beidt, 'k en weet mij niet waar bergen; 't wilt altemale op mij gestormd, om, fel…

op een bank naast de school, zet ze haar hoortoestel op het maximum…

Het leven is een krijgsbanier, door goede en kwade dagen, gescheurd, gevlekt, ontvallen schier, kloekmoedig voorwaarts dragen. Men tuimelt wel, en wonden krijgt men dikwijls, dichte en diepe… ‘t en vlucht geen weerbaar man, die wijgt, of hem de dood beliepe! Het leven is… geen vrede alhier, geen wapenstilstand vragen: het leven is de Kruisbanier…

nu de lucht geklaard is, laat ik d’aarde los én... misschien ben ‘k morgen, al voorbij de zon mag ik jou nog even dragen, voor ik gewichtloos word of wil je nog wat praten, over die mooiste nacht, toen jij mij vleugels gaf nu de lucht geklaard is, laat ik alles los jij tooide mij met vleugels, hoog en wijd gespreid zodat ik m’n…

coronagedrocht jaagt allen in een harnas - spinnen in mijn schoen…

Versgevelde abelenbomen liggen langs de grachten heen, die de oude zandweg zomen, hoofd en armen afgesneên. Sterke stammen, kon dat wezen, gij, die, op en in de grond, met uw voeten vastgevezen, vamen diep, ondelgbaar, stondt? Gij, die 't zwaar geweld der winden, kreunende, op uw kruinen droegt; die zo lang…

nestkastje gekocht speciaal voor de koolmezen - nu nog verhuren…

spechten roffelen de tjif tjaf is aan de zang - trekvogels landen…

In een boom in mijn tuin Een koppel koolmeesjes Ze vliegen af en aan, tot d’ avondstond Wat vond ik in hun nest? Mondmaskerstikzijde waarin tien vogeltjes, met open mond © SABAM…

in een vogelnest uit bijeengebekt plastiek - vijf open mondjes…

De bladerloze bomen, on- gedurig en verlegen, staan vechtende in de voorjaarswind, en weg- en weêrgeslegen; ze buigen, dat de grond opheft en dat hun wortelpezen, hoe vaste ook en hoe verre en die- pe zijwaards ingevezen, begeven moeten. ’t Zoeft alom en ’t zucht. De takken tieren lijk wolven, die verhongerd in de wilde bossen zwieren. Geen…

winnaar marathon gebruikt snaren als veters - klinkende zege…

‘k Zal mij van te dichten zwichten, zo ‘t mijn hart niet wel en gaat: wie kan rijpe bezen lezen van een tak die droge staat? Laat de lieve wonnenbronne, laat het leutig zonnenvier, laat de verse blommen kommen, laat weerom de lente, alhier! Dan ja, zal ‘k genezen wezen, opstaan en, gespannen fel, of ‘t een klare snare ware, dichten ende…

zij maait het gras en verticuteert tegelijk - op haar naaldhakken…

op zijn zestigste, ontdekt hij de poëzie, alsook het leven…

eerste sneeuwtapijt - vogelvoetstapjes zijn naar het zuiden gericht…

twee kippenbouten als drumsticks op de borden - tok – tok – tokke – tok…

kleinkind op bezoek zij graaft naar haar wortels - fotoboek als schop…

De deuren van de Oosten gaan, nog nauwlijks, even open en toe, gelijk, de laatste keer, des vege wimpers doen, die henengaat in ‘t eeuwige. Ach, ‘t is avond nog eer ‘t noen kan worden! Is geen dageraad, geen dag ons meer te hopen? Gij ook, voor eeuwig, gaat gij, oog des Hemels, nu verdwijnen? Gaat ‘t duister worden…

straks naar kerstfeestje ik moet nuchter blijven - mijn vrouw gaat rijden…