Alle inzendingen van Guus

Zij streelt het oog en slaat op mij geen acht en ik ik smacht en wacht geen ogenlik: ik lik en lik en lik haar met mijn blik totdat de ruit beslaat en zij zoals dat met beslagen ruiten gaat met huid en haar vergaat.…

Zij die Hem zonder het te weten heel haar rijke lange leven zocht lapt Hem van God vergeten aan een laatste ademtocht. Dit is geen leven meer maar altijd schrijnend zeer: een aan het leven lijden. Laat haar toch verlijden in de tijd verglijden in het milde onvermijden van de eindeloze eeuwigheid. O, als het toch eens mocht want…

Hij mocht niet mee het was van hoger hand beslist geen specialist wist uit haar lijden nog wat weg te snijden. Wat er van dat fout geweven lieve leven even bleef, het leefnet op het land getorst een druppelspoor van vocht tranen op een allerlaatste sparteltocht aan die overkant op tanden knarsend zand gemorst: Nooit meer samen zilten…

Boven twee noten op zijn zang zong het kruis dat stond te zwaaien als een kaartenhuis in lichter laaie. Potsier van stier, een kwaaie zag zij 't zwellen bij haar vent zijn rozerode lellen fier dat flemend fluitje van een cent. En nog voor het minnen moest beginnen voor ze tot de tien kon tellen voelde ze bij haar daar woest van…

Het stadse duister fluistert hij luistert hoe het gloort. Een merel wil de zoele nacht verdringen met zijn juichend jubelzingen. Dan en onverwacht verstoort gekreun - eerst zacht - zijn rust: De zoete deun van vrouwenlijf in lust verwekt zijn onvervuld verlangen. Het laken niet meer onbevlekt ontvangen geblust door haar die hij slechts…

Elke liefde gaat voorbij behalve die van jou en mij liefde als een lentenacht sterrennacht voorbij liefde die een liedje zingt elke liefde gaat voorbij…

Mijn deur staat voor jou altijd open, maar, lieve schat, ik vraag je, als je dan weer eens toevallig voorbij loopt, wees dan niet nieuwsgierig, ook al ziet het er van daarbuiten nog zo netjes uit, laat het gaan, en klop niet aan. Want daarbinnen ben jij als een woeste storm, en als je dan weer verdwenen bent, dan kan ik zoeken zolang ik wil…

Diep verdriet angst om te verliezen een aanvaring te veel? geen woorden over om uit te kiezen? Ze zwijgt te langdurig negeert me vanaf de bank stil zit ik achter de laptop met onzekerheid, vragen en een glas frisdrank Hoe verlaten zou het voelen zonder haar ergens in een of andere treurige flat? wordt het spoedig werkelijkheid? zal ik…

je hebt een bladzijde omgeslagen het verleden wordt herinnering langer worden straks de dagen intenser het geluk van mijmering beleef nu dan de jaargetijden ongedwongen vrij van druk doe de dingen onbescheiden leef, geniet van het geluk mocht verveling je ooit kwellen op een druilerig moment aarzel niet om ons te bellen weet dat je altijd…

Wat lijken haar haren grauw! Dof, de ogen, als in rouw. De elegante staart van toen, het fraai gezicht zo koen, verstopt in een soort pet. Haar wiegende tred? Schokt! Ooit zo mooi, loopt ze thans in zooi. Die prachtig pralende billen, ze trillen. Nee, ze lillen! Wie lief heeft wil ik niet, deed ze. Wat had kunnen heten, meed ze. En zie…

Ze lacht. Ik dacht, toen ik haar zag staan, haar benen opwaarts gaan: Hoe kan iemand zulke pralende billen hebben? Zag ik ooit op dat koel gezicht werkelijk zoveel licht? Toen plots haar ogen, niet meer geloken, maar och, hoe blauw, even in de mijne doken, die mooie mond gauw, de zon weer op liet gaan. heb ik niets gedaan. Nooit weer…

Als donk're watertorren liggen de duwbakken stil te dreigen in geslagen zilver voor het eiland bij de witte brug. Uit de waas van hoogbouw vloeit een schitt'rende kronkel; sleepbootje schuift eindeloos traag door het perspectief. Ze wacht, de stille oude rivier, tot appartemenbouw ook hier de oevers naar God heeft gebracht.…

Dansend gaat ze 't leven door, houdt zó van mooie dingen. Ze neemt zich immer voor, dat lieve lied te zingen, in de zon, daarboven, van eeuw’ge schoonheid en geluk. Ze kan maar niet geloven: De vlam is hier en dol op de mooiste vlinders. Hij wil vooral de lol. Vlinders, zijn er voor de vinders Dus, mooi meisje zacht, kom hier, bij…

Ik kwam laatst een meisje tegen, ontmoette haar op het internet. Ze gaf haar borsten een negen, zelfs haar poes was dikke pret. Ze wilde sex, en liefst "best veel". Maar helaas, hongerig als ze was, wilde ze voorlopig alleen virtueel. In het echt, gaf ze nog niet zo'n gas. Zo gaat dat op het internet, Oord vol lust en honger: Fantasie…

Haar schett'rend blingmobieltje in de hand, boezem strak achter koffie en de krant, schudt ze blondbruine krullen, snerpt dat hij niet zo moet lullen. Ze wacht nu al een kwartier, vindt het niet zo prettig hier. Haar lichtend grijze ogen, kohlzwart omrande bogen, kijken me nijdig even aan, zien me niet werkelijk staan. Dan lacht het mondje…

In het Rotterdams café Timmer, heeft het leven ietwat stilgestaan. De kunst liet hier de tijd maar gaan. Wie overblijft, doet dat nog immer. De gegroefde koppen kletsen door, terwijl hun ogen al zolang weten, dat ze alleen hier nog Jean of Arie heten. In het echte leven komen ze niet voor. Schilder, journalist of schrijver, zelf denken…

Zulke zachte handen kan een man helemaal niet hebben, zo breed, groot, sterk, gekloofd, dat kan niet. Maar toch, nu nog, ik weet: Die zo lang vergane pracht, tuinen die hebben bestaan, het waren zijn handen, zijdezacht, die al dat werk hebben gedaan.…

Toen het avond werd in Spa en in de heuvels klom de mist, besloot de zon te gaan. De dag moest nu gewist. De bank in schemerlampelicht bleef leeg vandaag, de deken gevouwen, het tv-kastje dicht. De dagen die hierna verstreken, bleven lang als deze avond. Tot de piano een ander vond.…

Ik wil knielend op de grond, zou daarboven iemand zijn, willen danken voor haar kont: Er kan geen mooiere zijn. Ik zou de aarde kussen willen, en luidop willen roemen, bij het weerzien met haar billen. O, die nog eens te zoenen, snel voor ze straks gaan lillen.…

Kijk, hoe ze daar gaat, met elegante staart, het plein over en staat in dat gevlekte licht, met op haar gezicht het masker dat ze wil ophouden vandaag. Quanto è bella. Quanto è cara!…

Nu ik opeens haar benen zie, met die ronde, wond're dijen, zacht, eronder hard, spieren die soepel door jeans heenglijen. Met ied're wiegende stap, zo'n lange, beetje lome, deinende vrouwenstap, ze dichterbij zie komen. Word ik wee zoals een man dat alleen bij zo'n vrouw kan.…

En zo verglijdt de tijd. Vrienden worden ouder. Lovers, die je nu maar mijdt, het bloed een beetje kouder. Als troost komt dan 't besef: de tijd heelt alle wonden. Dus met nog ietsje lef, worden we steeds gezonder.…

Voorzichtig woelt de advent met zachte hand de beelden los, uit een ver verleden, van alle pijn gezuiverd door de tand des tijds: verlangen naar het heden van die hoogtijdagen met het tere kaarslicht in van koude ineengekrompen dagen. Woordeloos heimwee naar het gezicht van mijn jonge moeder in die dagen, en zelf als kind onbezwaard in…

Bron van inspiratie is alles om je heen, het haartje op de tafel, je rechter grote teen. Bron van inspiratie is alles wat je ooit verzon die ene flauwe grap, de inspiratie uit een bron. Een bron van inspiratie is er zelfs als hij ontbreekt, de verloren liefde, de foto die is verbleekt.…

Het hele brein beheerst onze overpeinzingen die door denken dan gevormd gaan worden, willens wat wij willen. Maar morgen mag men dan deze geweldige gedachten, nooit, niet aan afkeur onderwerpen, of alle aangebrachte symmetrie stort zich zichzelf verbrandend van een enorme afgrond alvorens alles afbrokkelt en een gat gevormd wordt…

Voor de liefde die ons de grenzen laat zien van samengaan en de vriendschap die, volgens mijn vrienden, niet schijnt te bestaan is dit de canto van het Leven, van de Eenzame. Dwepen met het gevoel van onbegrepenheid, Uit zwakte, en menselijk autisme Omringt door vrienden en familie, Samen alleen.…