Alle inzendingen van H.J.Breuren

Er is vaak wat onrust in mijn hart en wat is dat toch dat mij zo tart, waar komt dat toch vandaan? Is het de wereld rondom,die mij benauwd die lijkt soms zo kil en dikwijls koud zo gesloten,zo zelf voldaan. Maar niet altijd is het zo koel er is ook warmte dat ik voel dan kan het niet meer stuk, er is dan liefde en vriendschap om je heen…

De wind heeft volop storm gezaaid en de vele natte en dorre blaren, die zich in zo'n storm vergaren zijn tegen de ramen aan gewaaid en binnen, wat onderuit gezakt zittend, kijk ik wat melancholiek naar een alsmaar groeiend mozaïek dat op het venster wordt geplakt. Eindelijk moest ook die storm overstag, ze ging kennelijk alleen ten gronde…

De bladeren vallen,de herfst is ingetreden op de ramen tikken dikke droppen, in de brieven met vergeelde enveloppen herlees je in het kort,weer je verleden. Bij de verwarming, verlies ik mij in dromen over de vele jaren die al zijn vervlogen en toch in enkele minuten allen samenkomen. Dan hoor ik een deur,die lichtjes wordt bewogen en zachte…

We zaten aan tafel, de avond viel in dan werd het licht in de kamer ontstoken, wij speelden, moeder was druk voor het gezin, vader las de krant en zat een pijp te roken. Ik weet niet waarom juist dit vredig beeld na zoveel enerverende jaren, wat vaker door de dagelijkse dingen heen speelt, wie zou er toen al,de toekomst ontwaren? Wij werden…

Natuurlijk is er met Amsterdam nog een band van de kinderjaren ben ik wel los gekomen maar ik heb er toch iets van meegenomen, dus...wat is er daar in hemelsnaam aan de hand. Misschien zijn ze daar wat te tolerant of, zijn er problemen die worden verzwegen? Je kunt natuurlijk alles blijven overwegen maar waar rook is,is dikwijls ook brand.…

Als aan een rood met goud omrande hemel de zon langzaam onder gaat en haast verscholen achter een een wolkje al een sikkelmaantje staat. Als in het bos de nacht zijn eerste rechten claimt en het daglicht bij de laatste bomen al haastig afscheid neemt, als de allerlaatste zonnestralen over het water zweven, zo dat de nog steeds schitterende…

De nacht zij kan zo wreed en kil zijn, zo eenzaam en verlaten. De nacht zij kan zo mooi en stil zijn, zo fijn om wat te praten. De nacht zij kan zo koud en lang zijn als mensen moeten lijden. De nacht zij kan vol melodie en zang zijn, als men elkander kan verblijden. In zo'n nacht kan ook een moment zijn waarin levens eindigen of juist ontstaan…

De zon schijnt zijn mooiste stralen te willen delen met een prachtige helling van het bergmassief, dat bedekt met alpenroos en een verdwaalde madelief een aanblik biedt om het oog te strelen. Verderop slingeren paden zich als als grote lussen om de hoge en majestueuze wanden, terwijl hun toppen en met sneeuw bedekte wanden de hemel bijna kussen…

De tijd is sinds mensenheugenis een factor van betekenis. Want elke dag die ons is gegeven heeft men toch met die tijd te leven en om die precies te kunnen meten, maakte men een klok om hem te meten. Het is inderdaad een technisch wonder men kan haast al niet meer zonder. Maar, mocht zo'n klok eens even haperen en dat komt nogal eens voor,…

De nacht strijdt met het ochtend gloren zonder dat ze ooit nog won, ook dit keer heeft ze al verloren want aan de kim is reeds de zon. Het licht trekt langzaam over velden waar zich nu nog dauw bevindt en tjilpende vogels, zij vermelden dat een nieuwe dag begint. De zon heeft nu haar hoogste punt bereikt en ook haar grootste kracht, de…

Vlak bij op een rozenbed heeft zich een vlinder neergezet, dit viel op door een pracht contrast en hield zo mijn blik een poosje vast. Daar midden op een witte roos zat een wezentje zo teer en broos, het had een lijfje rank en klein de vleugeltjes als kristal zo fijn en wat een wonderlijk schouwspel bood zij waren als karneool zo rood en daar…

Donkere wolken pakken zich samen, iedereen verschuilt zich achter de ramen. De hemel scheurt open en loost al zijn water de aarde ontvangt en zit met de kater.…

Zij kokketeerde als volleerd in de regen haar parapluie hield immers het water wel tegen. Menig jongen, die school voor het buitje, reageerde instemmend met een zacht fluitje. Zij genoot zichtbaar en liet dit ook merken en begon elegant met haar heupen te werken. Maar opeens, een auto, een plas modder en hoe zij zich ook wendde, het middelpunt…

De hemel boven mij, werd in die weken slechts door jou sterrenbeeld beheerst en of ik nimmer had gekeken zag ik zo'n wereld voor het eerst. Mijn probleem was... te verlegen? Terwijl elke tegel naar jouw huis wist dat ik je al lang had lief gekregen en heb ik dus een mooie tijd gemist. Maar nu,na al die lange jaren, nadat mijn wens toch…

Al wat is, het heeft mijn zegen ik had geen beter deel verwacht en zoveel liefde heb ik gekregen, meer dan ooit door mij gedacht. Geluk en liefde trokken beiden door alles heen een warm spoor, waardoor dit alles er toe leidde dat geen van ons het zicht verloor. Ik wilde je graag nog dit vertellen voor mij is het eigenlijk zonneklaar en…

Ik wil U geheel vergeven omdat ik U zeer bemin, vergiffenis in liefde weet einde nog begin. Ik wil U geheel vergeven omdat ik bij mij zelf weet de zwakte van mijn hart de diepte van Uw leed. Ik wil U geheel vergeven omdat ik in mijn groot gemis U toch niet meer kan schenken dan wat vergiffenis.…

Het is met dagen niet te tellen, wie meet de lengte van de tijd die telkenmale weer verglijdt en ons voor raadsels stellen, maar keert, wat ooit vergleden is, om welke reden weer, is dat misschien de ommekeer, de terugweg naar het heden. Maar verlies nooit het zelf vertrouwen en vindt in het juiste evenwicht, het heden terug, wat voor…

Soms treft mij iets, heel even, achter enkele woorden die je uit waarin vind ik, iets zit verweven, een zuiver en zacht maar lief geluid, zodat ik opnieuw naar je ga kijken alsof ik jou voor het eerst daar zag, laat al die jaren maar verstrijken zolang ik dit bewaren mag. Wat kan ons de tijd nog deren we zijn nog samen, en dus niet alleen…

De dag eindigt en het is de kilte van de de avond die binnen sluipt en de angst voor de lange stilte van de nacht,die je dan bekruipt. Als je even met iemand zou kunnen praten misschien werd je dan gerust gesteld, je zou de zo'n nacht dan ook niet haten en door de slaap al zijn geveld, dan ontwaken met het ochtend gloren uit de de schaduw…

Ik hou van ogen die tot lachen dwingen maar ook van ogen die verdriet niet verdringen en er vragend uitzien bij wat komende is of strak kunnen staren bij een groot gemis. Ik hou van ogen die van eerlijkheid stralen je kunt daar direct alle liefde uithalen en als van moeheid de glans soms verdwijnt toch weer gaan schitteren als glas waar zonlicht…

Op een veld met duizend bloemen wordt zelfs de beste tuinman ziende blindt, als hij er één de mooiste van moet noemen omdat hij ze alle prachtig vindt. Maar moest ik kiezen uit duizend vrouwen dan was dat geen enkel punt voor mij, ik koos de vrouw waarvan ik altijd heb gehouwen en wie zou dat anders zijn dan jou.…

Toen een kikker in een poel zijn vriendin de eend ontdekte, spraken zij zich honderduit dus hij kwakte en zij kwekte…

Een libelle vloog al een poosje rond tot zij een mooi plekje vond vlak bij mij, en ik vroeg zachtjes: blijf je? Zij toonde mij, vast echt als dank, haar vleugeltjes zo fijn en rank en haar prachtig kleurig lijfje.…

Soms glijden even in een stil moment je gedachten terug naar het verleden, het is vaak niet meer dan een fragment misschien ver weg van het heden. Je herkent een foto, een gevoel, in een persoon of je herinnert je alleen maar iets die dag bij een ontmoeting, een gesprek, de telefoon. Zo'n moment waarbij men soms een traan misschien maar moeilijk…

Tante Sjaan woont geheel alleen in een tamelijk stille straat waar practisch geen verkeer doorgaat, erg stil dus om haar heen. 's Morgens eet tante Sjaan beschuit drinkt daarbij een kopje thee staat dan op, neemt het kleedje mee en slaat buiten de kruimels uit. Vogels komen overal vandaan storten zich dan op de buit vechten om de rest…

Hij bespeelt het publiek met een grap en mimiek of hij speelt viool of een fluit. Maar hij beeldt met zo'n pose zoals hij die heeft gekozen de mens ten voeten uit…

Ik zat laatst bij een boerensloot gewoon zomaar op een paaltje. Een paar eenden bedelden om brood waaronder een echt brutaaltje. Zij zwommen rustig op mij af alleen hij kwam uit het water, zo van 'ik ben niet laf' en maakte wat theater. Maar ik had geen brood, dus hij had pech mij liet hij dat duidelijk blijken, beledigd waggelde hij kwakend…

De zon zakt langzaam in een gouden vlucht weg achter gindse bomen; reeds heeft de koelte van de avondlucht haar rechten hernomen. De laatste stralen op het veld trachten te ontkomen, zij worden echter uitgeteld en hun krachten hun ontnomen. Aan de einder wordt het laatste vuur gedoofd door de avondkilte. Vredig is toch zo de natuur en betoverend…