Alle inzendingen van H.J.Breuren

Waarom moet wat is steeds maar weer wijken op elke lege plek worden huizen gebouwd en bomen gehakt,het zijn iepen of eiken want dan zijn ze ziek of anders wel oud. Nieuwe gebouwen moeten daar dan verrijzen dikwijls een bank en vaak een kantoor, ze krijgen dan het uiterlijk van grote paleizen. Men vraagt zich af, hoe lang gaat dit door. Veel…

Over gebleven uit een andere tijd nu bijna door een nieuwe stad omgeven en door veel beton min of meer verdeven, hoe lang, geeft men deze zerken nog respijt. De dood is niet langer meer gewijd. dit kerkhof, teken van zo'n verleden leven dat de herinnering eraan reeds even ver weg is, als zijn vergankelijkheid. Hoe kort is dit alles nog…

Onder het teken van de Kleine Beer blijft er eigenlijk niets meer bij het oude, een sterrenhemel die ik toen aanschouwde kijkt 's nachts bij heldere hemel op mij neer. Of was er iets wat mij toch benauwde en stel ik mij misschien nodeloos te weer? Ik vraag deze nacht echt niets meer dan alles,zo als het nu is, te behouden. Uiteindelijk toch…

Dat, wat ik verwacht van mijn leven, gewild was en er ook naar is gestreefd wel wat luchtkastelen opgeleverd heeft, is mij door ijdele verwachting ingegeven. Toch heb ik er lang mee doorgeleefd, werd er ook innerlijk door gedreven maar wat mij duidelijk is gebleven dat ik alleen met dromen heb geleefd. Daar werd ik kennelijk voor beboet…

Saffier noch diamant, laat staan smaragd, of welke edelsteen je maar verzint, met ik weet niet wat voor toverkracht die bij de eerste aanblik elkeen verblindt, ik ontken hiervan geenszins de pracht die zich natuurlijk daarin bevindt, maar die ik toch zoveel minder acht dan de vrouw, door mij bemind. In waarde overtreft zij ieder ding. Zij…

Als je terug denk aan je verleden aan je jeugd in een grote stad, is mij nu eigenlijk al ontgleden wat ik toen het meest heb lief gehad. In de buurt waar je toch zoveel jaren zoals kind veel heb gespeeld, waar slopers soms niet alles sparen, is mijn herinnering niet gestreeld. Ik loop nog wel eens in de blinde, door de mij vertrouwde straten…

Voorzichtig gelaten naarmate je door de tijd wordt ingehaald, hecht je steeds minder aan de data waardoor je leven word bepaald. Het ene jaar is als een ander in een haast tijdloos ritueel, je kijkt wat vaker naar elkander en neemt aan elk verleden deel. Je blik is soms van grote dingen in deze wereld afgewend, omdat je in het meest geringe…

Al wat geweest is had mijn zegen ik had geen beter deel verwacht hoeveel heb ik niet gekregen, ik heb er niet bij door gedacht. Geluk en liefde van ons beide dat is de weg waarvoor ik kies, niets zal er toe kinnen leiden dat ik daarop het gezicht verlies. Met ogen vol van aandacht voor hetgeen ik nu behoed, vervolg ik elke dag en nacht de…

Je had iets aan de heg staan schikken ik haalde wat spinrag uit je haar, dat zijn van zulke ogenblikken die ik mijn herinnering bewaar, veel later, als wij beiden gewoonweg daar geen weet meer van zullen hebben, speelt wellicht de wind nog in die zelfde heg met daarin die zelfde spinnenwebben.…

Je slaat verrast een zonsopkomst gade boven een vlakke en diep blauwe zee, je geniet van zo'n prachtige aubade en die muzikale stilte, sleept je mee. Niets van dat feest is mij teloor gegaan en dat bracht bij mij heel wat teweeg, de horizon leek volop in brand te staan terwijl de zon dit hellevuur langzaam ontsteeg. Totaal door dit schouwspel…

Hoe ik ook zoek om te omschrijven wat nog niet in woorden is gevat, het moet voorgoed verborgen blijven, als wie dan ook het niet zelf bezat. Maar welk gedicht is dan bij machte, dat geldt voor nu maar ook voor toen dat je na dagen tot bijna nachten schrijven,ook ieder recht kan doen? Ik wil hier wel voor mijzelf spreken omdat ik nu pas…

Het hek hangt scheef in de scharnieren struiken steken door het verdorde hout, daar achter staan wat oude populieren nu nog vechtend voor hun lijfsbehoud. Wat dreef mij om te zien wat er nog was van dat kleine paleisje wat eens daar stond, opzij,met prachtige bloemen een terras, werkelijk een dierbaar stukje grond. Waarom moest dit alles…

Je hoofd nu tegen mijn schouders gelegd niets hoeft verzwegen en niets meer gezegd. Verborgen akkoorden als uit een instrument zijn ons alle woorden bij voorbaat bekend. Wat wij nog verzinnen is ledig gepraat dat ook niets van binnen naar buiten verraadt. Hoor hoe de aarde ons geluidloos ontglijdt Wij luisteren naar de oneindigheid…

Ik tracht een tijd te doen herleven die waarde moet geven aan het heden, reëler dan wat wij vroeger deden en ook waren in onze fantasie. Bij ons thuis was in mijn memorie (ik kijk dus even terug in dat verleden) iedereen ook min of meer tevreden dus het meeste ging in harmonie. Ook God zat 's avonds aan met het gezin, wij baden om veel…

Kennelijk hebben wij langs de zelfde wegen vroeger naar de zelfde weg gezocht maar aan het einde van de tocht hebben wij elkander lief gekregen en bij het nemen van elke bocht de weinige tegenstellingen ontstegen, hebben wij beiden ook gekregen waar ieder van ons ook hopen mocht . Nu door onze eigen zekerheden, ze zijn misschien nog niet volmaakt…

De spiegel daar aan gene wand meldt zonneklaar elke dissonant. Wie haar passeert blijft even staan soms gepikeerd soms ook voldaan. Misschien een haar die men ontdekt een vast reportoir voor men vertrekt.…

Als boven de zee nog de ochtendnevel zweeft en de zon aan de einder is verschenen dan is het daar,dat de hemel iets feestelijks heeft tot dat de nevel is verdwenen. Het zwerk lijkt zich langzaam in goud te hullen, 't is prachtig zoals dat is uitgedost en uitbundige zonnestralen gaan de ruimte vullen waarin de nevel nu geheel wordt opgelost…

Je ziet duidelijk daar die klokkentoren zijn schaduw valt reeds ver naar voren als zij al vele malen slaat. Het verkeer wordt minder intensiever het klokgeluid klinkt ook wat liever als het stil wordt op plein en straat. Menigeen vindt een terrasje drinkt een biertje of een kwastje of misschien een wisky puur. Sommige wat rood door de zon gepijnigd…

De slaperige stad lijkt nu zo klein zo triest en zo verlaten, de nacht hangt als een klef gordijn boven het asfalt van de straten. Die stad heeft moeite met het ontwaken dus sluimert zij zachtjes voort, tot het verkeer op drift gaat raken dan is die sluimering verstoord maar pas als de laatste flarden ochtendmist in het niets zijn weggedreven…

In de schaduw van een grote boom de ergste hitte wat ontvlucht leg ik mij neer en tuur wat loom naar de bijna oneindig lege lucht, waar net een wolkje de zon passeert meegedreven op een zachte wind ik kijk hem na geamuseerd het is net een spelend kind, onwillekeurig lach ik terug en zwaaide zelfs heel even maar mijn geesteskind was veel te…

Je ziet duidelijk daar de klokkentoren zijn schaduw valt al ver naar voren als hij al vele malen slaat, het verkeer wordt minder intensiever dat maakt de sfeer ook weer wat liever en het wordt stil op plein en straat. Menigeen vindt een terrasje drinkt een biertje of een kwastje en soms ook een wisky puur, sommige wat rood,door de zon gepijnigd…

Het nieuwe jaar heeft zich gehaast en staat al op de drempel, het oude jaar zegt nog verbaast het is al om warempel.…

Door de stilte geheel omringt vergezeld van een lichte bries die voor mij iets zachtjes zingt waardoor ik mij in slaap verlies. Duurt dit slaapje wat te lang de bries wordt even strakker, je luistert niet meer naar mijn gezang dan blaas ik je wel wakker. Ik denk heel even ,wat is er nu precies, dan hoor ik muziek, ik hoef niet meer te gissen…

De nacht strijdt met het ochtendgloren zonder dat zij ooit nog won, ook dit keer heeft ze al verloren want aan de kim is reeds de zon. Het licht trekt langzaam over velden waar zich nu nog dauw bevindt en tjilpende vogels,zij vermelden dat een een nieuwe dag begint. De zon heeft nu het hoogste punt bereikt en ook haar grootste kracht hitte…

Je staat daar ontroostbaar na zo'n moment en je voelt je of je verlaten bent er was iets moois dat is beëindigd dat constant je gedachten pijnigt. Maar dan opeens glijdt zacht en warm om je schouders heen een arm die je troost biedt en voelen doet dat je toch ook weer verder moet. Heel langzaam kruip je dan uit dat dal en weet dat de tijd…

Een rups die op een espenblad dik en volgevreten zat was heerlijk aan het rusten. Een spreeuw die toevallig overvloog hem zag, en bij zichzelf overwoog dat hij die ook wel lustte. Hij pakte de rups, keek om zich heen vond een plek en streek meteen als trotse vinder neer. Maar de rups, zich eigenlijk nooit bewust dat hij zo graag werd gelust…

Deze dag is als een moede man die in een straat grijs en stil, zijn droefheid niet verkroppen kan maar toch niet huilen wil. Over natte wegen zweeft een waas van onverschilligheid, het is net of alles wat er leeft opzo'n grauwe dag in stilte lijdt. Daar...even laat de zon zich zien door een miezerig mistgordijn en de hoop,dat er toch misschien…

Zo'n diner is prachtig, sprak Marie, het geeft wat kleur en versterkt de familieband en uit de keuken kwam een geur van vlees dat was aangebrand.…

vergeef mij dat ik even droomde en mijn gedachten wat liet zweven weg van alles om mij heen al duurde het maar even, even weg van het geweld van honger dorst maar vooral de kilte, vergeef mij dat ik even droomde en genoot van deze stilte.…

Ik boog mijn voorover en keek in het water en zag daar mezelf, zo helder als glas, maar ik schrok zo van die tronie bij een rimpeling later dat ik nu zeker weet, dat ik het niet was.…