Netgedichten

netgedicht (nr. 49.120):

Een plekje

Het hek hangt scheef in de scharnieren
struiken steken door het verdorde hout,
daar achter staan wat oude populieren
nu nog vechtend voor hun lijfsbehoud.

Wat dreef mij om te zien wat er nog was
van dat kleine paleisje wat eens daar stond,
opzij,met prachtige bloemen een terras,
werkelijk een dierbaar stukje grond.

Waarom moest dit alles verloren gaan?
Je kunt daar nimmer meer genieten,
je kijkt,terwijl je denkend stil blijft staan,
onachterhaalbare verschieten.

Je loopt verder,maar kijkt toch weer om
naar zo'n boze onverschilligheid,
het vergaan van een soort heiligdom
dat moest wijken voor een nieuwe tijd.