Alle inzendingen van HAN MESSIE

De trotse stomer Titanic vaart bij nevelige nacht over de kalme oceaan de reizigers daarbinnen feesten dansen en drinken in zalen vol weelde vieren de eerste reis van hun onzinkbaar schip hard schurend geluid wekt vragen vertoont het roerwerk nukken of zijn we op een kust beland? mensen lopen langs de reling gooien afgescheurde stukjes…

De kleine wezens die tijdens onze vroege jaren vreugdevolle herinnering schiepen bij verteluur of eigen verbeelding geven het volgroeide brein vertederd medelijden met wie we eens waren "prille onschuldige zielen beheerst door velerlei schimmen" het sprookje toont een ander aanzien van het heuse onzichtbare leven dat ons voortdurend…

Het drijvende paleis verlaat de haven, omringd door ogen vol bewondering. Die vorst der zeevaart bromt met voldoening, trots op zijn onovertroffen gaven, dreigt de stoomboot America te schaven, hort en brult onder grote verschrikking, kruipt toch kundig verder, voorkomt een botsing. Heerlijk over de wijde deining draven! De Titanic oogst…

De woeste branding van de wereldzee "leven" springt brullend op tegen rotskust en klippen wil het harde lot dat onafwendbaar schijnt tarten _ verwinnen maar stort vernederd in elkaar woelt krullend door zich heen om straks weer aan te vallen moede golven rollen traag tussen de stenen zijn dan bezadigd water in nauwe ruimtes overhuiven…

Ik wil hierover schrijven maar kan het niet ergens tussen de hoge dijk en de brede rivier op zacht glooiend zand vol verkruimelde kracht karig begroeid met weerbarstig gras en eenzelvige bloemen staat een kleine groep lage kromme bomen door beeldhouwende wind beknot bij een donkergroen huisje wiens dak en vensterranden felrood glanzen…

De dood spreekt een overheersend, leeg woord in het winterbos van sneeuwloze grauwheid. Reuze spinnenpoten hangen stram gespreid om droeve beuken; kilte heeft hen versmoord. Een moede zucht dwaalt door dit verlaten oord, strijkt langs dorre varens, mint eeuwige strijd, zakt puffend neer, tot heengaan bereid. Dansen op zijn stem toonkunstvlammen…

De vijver van het verlaten landgoed ligt eenzaam en donker, streng omgeven door oude, kale bomen, die triest leven onder een grijze, gerafelde hoed. Hun geboetseerde stammen zijn bebloed met verleden, dat zich nòg wil geven aan des adels gestorven bevelen, slechts droevig verzinkt, maar steeds schimmig woedt... De hoge takken, dicht op elkaar…

dit jaar begint met overbekende én onnaspeurbare vragen heeft één grote terugblik een eeuw geleden was de reus der zeeschepen schitterend voltooid gereed voor zijn vertrek pracht en weelde daarbinnen riep rijke mensen voor een geweldige reis vol sprookjesgedachten de trots van de oceaan wachtte op groots beleven oogstte bewondering…

(haiku) Verpulverd karton in de straat: dat oude jaar is nu heus verknald.…

Laten wij de gehate vrek zowel verwerpen als ten voorbeeld stellen zijn zakelijke schraapzucht verdwijne uit ons hart en denken maar die zuinige zorgzaamheid om het bewaarde stoffelijke mag steeds in herinnering blijven.…

Twee metgezellen willen strijden tegen harde heerschappij van Romes macht. Wegen vol geweld hebben ze overdacht om hun onderworpen land te bevrijden. Bloeddorst en vurige leeuwenmoed leiden beide oproerkraaiers tot wrede daakracht, die zich toont als felle Romeinenjacht door rijke steden en woeste bergweiden. Ondanks woedend vervolgen en…

Waar blije stilte spreekt van graversarbeid, die eens in ruig moerasland werd verricht ademt een jong meer ruim en verlicht: langs zijn oevers is beschut leven verbreid. Het kalme riet blijft zichzelf, kent geen tijd, toont steeds vreedzaam beschermend aangezicht: een hecht onderkomen, open én dicht, voor dieren tot huizen of zwerven bereid…

Drachten soest vredig bij stille dageraad. Hoge gebouwen staan dof te wachten; kleine huizen tonen eeuwige krachten: nietig leven, dat bestendig bestaat. Lome wolken, in plechtig grijs gewaad, hangen laag boven de schaduwstad, trachten haar te houden onder sluimernachten, maar zeilen weg, na wijs beraad. De bleekblauwe lucht baart van lieverlee…

Mensen te Jeruzalem begroetten de verwachte Profeet met wuivend loof. Overal daverde het vrome geloof, brandde in ieder, van kruin tot voeten. Heersende Romeinen zouden boeten voor onderdrukking en belasting vol roof, werden vernederd tot een stoel met stoof; de toekomst moest het Joodse leven zoeten. Was Jezus' intocht groots gebeuren geweest…

Dit woord mag nietig of onbenullig aandoen maar is de wortel van haat afgunst onverdraagzaamheid verborgen wrijvingen tenslotte het wereldkrakeel verschijnt eens de ruime geest?…

Toekomstbeelden mogen stralen vol toverachtige beloftes de schoonste wens blijft steeds te willen bloeien voor hetgeen we bestemd zijn op de plaats waar we toeven.…

De alom geliefde kerst glanst warm en verdwijnt dan ras gelijk oranje avondgloed omringd door blauwgrijze lucht moge dit feest ieder jaar in elke mensengeest een kleine spijker laten die zich somtijds laat voelen als aangename pijn van beschouwend voelen.…

De welbekende stal in Bethlehem maakt wijzen en ruige herders eensgezind. vol eerbied staan ze om het verwachte Kind, vredig horend naar zingende Hemelstem. God zond de Heiland. Hoe gedenkt men hem? Zich behoeden voor koude natte wind; weelde of smullen, wat een ieder zint? Het geld drukt met vriendelijk manende klem. De geliefde Kerst geeft…

Geloof en godsdiensten stromen door elkaar heen zoeken zowel strijd als verzoening streven steeds naar beter weten zijn dikwijls een belediging voor God die in Zijn ruime genade echter lachend schertst bij de woelige kleinzieligheid van het mensenras.…

De ster van Bethlehem leidde de drie wijzen naar het westen vol belofte maar misleidde hen te Jeruzalem eer zij tevreden stilstond boven de gezegende stal dit geëerde hemellichaam verloor ooit een spitsje het doolt nog door de wereld lopend in grillige schemer zie ik vaak die vonk verschijnen soms brandt ze als smidsvuur binnen mijn…

Bij warme huis'lijke gezelligheid van een plechtig of knus ervaren kerstfeest wacht de vage toekomst, die men mint én vreest, als nevel door vragende schemer verspreid. De koude duisternis voert een stille strijd, hangt over het woonoord van een bosgeest. Schuilt onder zwarte dennen een schimmig beest, dat mensen aanspreekt, naar het moeras…

Steeds geef ik de schapenhoeders knusse warmte vol bescherming en smakelijke spijs enige nachten geleden verdween mijn knettergloed onder wijde zingende glans die van hemelwezens straalde de verraste herders waren korte tijd weg sindsdien spreken ze over grote blijdschap welke als een zuigeling komt langzaam de mensen zal winnen…

Mocht in de stille kerstnacht een kleine smeulende vlam geboren uit de ster van Bethlehem op me neerdalen, door mijn huid dringen zich bescheiden schuilhouden binnen aders en zenuwen als een onschuldig brandend stipje onder weke pollen vochtig mos somtijds vermanend gloeien of even aanzwellen tot oplaaiend vuur waarin moed en hoop liefdevol…

Met een lantaarn zonder licht en voeding de koude duisternis van de wereld doorvorsen vol wachtend vertrouwen steeds de onaardse witte kapel zien wier kleine fonkelramen een straal van Goddelijke glans zenden naar je lege vragende handlamp die dit geschenk nooit kan bezitten maar altijd in zich houdt en verder geeft.…

Ik zit tussen ruwe houten wanden ruik levende hars doop een stukje plumpudding in hete pruttelwijn boven levensmoede vlammen de kruidige damp zwelt doet me loom zweten is een dichte wijde nevel waarin een duister doornenveld vol scherpe keien spookachtig siddert onder suizende hemelstenen die zwak schijnsel geven elkaar wild verdringen…

Wanneer Kerstmis komt, wordt papier geknepen als een worstelaar voor de spoedige strijd, omhult bescheiden kunst of broze schoonheid, steeds bewonderd, misschien onbegrepen. Na liefdevolle en ruwe grepen zijn de bonte frommels tot zwerven bereid, waaien door donker oerwoud der vergetelheid, voelen soms moegestreden zonnestrepen. Wie in…

Het warme gouden licht, dat de krib omringt, siddert met ijle vlammen en stralen, die dooreen draaien, in elkaar verdwalen. Hoor wat hun dansende stem nodend zingt: "De wereldgeest berekent, stuwt en wringt. Laat allen hier komen zonder dralen. Bij dit kind hoef je niets te behalen. Het lied van onsterf 'lijke genade klinkt." Een klein vonkje…

In de kale grauwe dagen bij huiselijke knusheid denkt men aan hetgeen voorbij is ziet vragend naar de toekomst moge dan de schone kreet "God _ van U hangt ieder uur af leven wij door Uw genade" rijzen tot de Almachtige voor wie de geheimzinnige aarde vol mateloze zorgen of zelfvoldaan geroep klein en helder is als de glazen kom met…

De jeugdige wolf waagt zich eens ver van 't vertrouwde hol ziet platgetrapt gras ruikt een smakelijk dier al zijn haren springen bezweet overeind elke spier staat strak heel de wereld verzinkt voor dat ene spoor de dichter nog pril of reeds aftands wanneer het steeds jonge gemoed woelt zwelt slinkt smelt stolt bij een komend vers.…

Een kind zoekt bevroren zonlicht loopt door het koude berkenbos takken twijgen hangen vol rijp de kleine genieter aanschouwt het haarfijne glanzende wit herinnert zich zijn onlangs ervaren dromen versnipperde spookkleden bedekt met blank spinrag hun griezelslot ontvlucht toeven onderdanig in dit nieuwe woud van suikergoed en klevend…