Alle inzendingen van Han Messie

De eerste april valt regen, schijnt de zon fel. Is het narrenweer? Uit grijze wolken hangen bundels zonlicht neer. Zie de lucht als lens. Omringd door schaduw glanzen lange graspluimen vol goudgele zon. Doffe harspegels gaan glanzen, zacht _ steeds feller: traag rijst de zon op. Het eerste zonlicht daalt langzaam op de vijver:…

Het sneeuwveld glinstert; jammer, de schroothoop ernaast schendt heel zijn aanzien. Stille duisternis, maar een helderwitte nacht: plantsoenen vol rijp. Het wijde sneeuwveld verdwijnt langzaam in nevel en roze avondglans. Een morgen vol sneeuw; in de sprookjeswereld valt pekel met verderf. Winterzon breekt door, wordt al warmer…

De gelovige weet zijn vluchtig leven naast God, die steeds boven d' Eeuwigheid troont, wellicht bij allerlei mensen gehoond, een strijdperk vol verrassend beleven. Zich aan geestelijke kamp overgeven, door de hoogste genade bijgewoond, wordt fijntjes, zwijgend, ongezien gekroond: 't waakzame hart zal het nooit begeven. Een blije overwinning…

Moeder schrikt wanneer in de vroege schemer een kleine schaduw de vredige achtertuin huiverend doet zuchten haar zorgenloze hummel juicht dat haastige dwergspook na verlangt met hem mee te zweven kon zich dan verrijken onbekend avondgefluister brengt het verontruste gezin naar de verlaten zolder waar pasgeboren vleermuizen het huis…

Gods genade is mateloos groot voor elke berouwvolle geest zó onmetelijk ruim dat zelfs Satan vergiffenis van Hem zou krijgen indien deze zijn eigen aard vergat zich wendde naar ieders Heer.…

Gefladder, geroep. Grutto's of tureluurs? Wel? Tureluurs word ik!…

Fraaie, oude straten in Drachtens hart zijn terecht trots op hun ramen en deuren, omrand door vrolijk sprekende kleuren; rood en geel stralen fel; blauw vertoont zich hard. Ook bescheiden schemergrijs en diep zwart mogen het aanzien der gevels opbeuren. Wil de wandelaar het kunstminnend keuren? Zijn denken zal deinen, aangenaam verward.…

De boom van de kust der Middellandse zee verspreidt door Drachtens winkelbuurt met zijn opwekkende bladerglans bruisende lust tot zoekend kiezen besluiten en kopen geeft verkwikkende schaduw aan hen die zich verpozen genietend van drank en goede spijs brengt uit Zuid-Europa gezonde levensdrift én lome gemoedelijkheid naar 't geweldige…

Drachtens nijverheid davert over de snelweg; in het gras daarnaast wiegen koekoeksbloemen zacht, steeds als bij de turfgravers. Te willen dichten... Waar moet naar gezocht, bedacht, geschreven worden? Drachtens vogelzang schalt luid: "Laat je moed zweven," en dan " 't is mooi genoeg geweest." Een grutto stijgt op; verheugd gaat zijn…

Minzaam, toch ingetogen ziet de Burgemeester Wuiteweg me aan waar verspreide meidoorn wenkend bloeit - zachtrood versnipperd roomijs - en lover van jonge bomen statige oude beuken tot mijn gemoed spreken samen met gevels van bezadigd wonen of strevend ondernemen een eeuwige boodschap brengen vol aangename weemoed die vredig gewekt wordt…

In Uw handen beveel Ik Mijn geest de bekende woorden van berusting waarmee de Heiland aan het kruis stierf veel mensen vinden het een grote eer om eenmaal met dit gezegde het aardse bestaan te voltooien moge dit evenzeer een spreuk zijn op de levensweg in het vooruitzicht waar Gods volgelingen moeizaam langs gaan zich daarbij toevertrouwen…

(tanka) Tijd van fluitekruid toont zich duidelijk maar fijn, gaat zachtjes voorbij... Een sterke troost: vergeten en wachten tot volgend jaar!…

Oude eiken en beuken vertellen zacht waaiend van het ruwe boerenleven, dat in vervlogen eeuwen mocht streven naar gezondheid voor adellijke zalen. Woudreuzen vol klimopranken stralen strenge zorg uit, willen beschutting geven aan tere bloempjes, die elkaar weven tot één grondtapijt, met zoemende talen. Slingerbeken scheppen schoon moerasmos…

(tanka) In groen struikgewas schuilt een eenzaam wit kroontje, dor en verfrommeld. Die oude bosanemoon heeft haar geslacht overleefd.…

't Leven glanst bij wat men kan verwerven in kunst of werk, heel het aardse bestaan. Doorgaans wordt onnoemelijk veel gedaan. Bewondering wil een ieder beërven. Er zal van alles bloeien en bederven, waarbij een denkende geest mag verstaan: "Hetgeen tastbaar is, moet eens vergaan. Hoe beschouwt elke mens zijn komend sterven?" Gods geheimen…

(tanka) De bezigheden van elke dag gaan zomaar, spreken voor zichzelf: Gods grootste zegeningen, altijd, maar steeds weer opnieuw!…

De oeroude, onbedorven Schepping blij maar ingetogen mogen smaken... Bij stralende zonsopgang soezend waken tussen bosbessen vol dauwschittering. Even wil de vliedende schemering die vruchtjes en morgendruppels nog raken met haar afgedane wondertaken, brengt overal kleine bolle spiegeling. Reine vreugdetranen aan de struiken omsluiten schimmige…

De stoere eik ziet over het akkerland. Verre, halfverzonken boerendaken schenken hem lust steeds peinzend te waken voor de taal, die hier opklinkt of stervend landt. Veldzang en arbeidstoon vatten elkaars hand; hun woord mag de diepe boomwortels raken: "De grootste vreugde, die we mogen smaken is hoe ons wezen aan thuisgrond blijft verpand.…

Tussen woeste struiken draaft een lichtbruin dier springt soms ruisend op in zijn witte rugvlekken glanst de gedachte aan tamme medeschepsels binnen de omheinde stadskamp de snuivende hertenneus van grauwe natte beeldhouwklei vol verkenningsdrift en de fijne scherpe hoeven bijltjes die de weg banen door dichte takkenwirwar schenken…

Langs de boswachterstuin en woest heideveld, tot aan wijd boerenland, een klein gehucht, ligt de mulle weg onder koele lucht uit beukenloof, dat zacht naar de grond helt. Die bomen hebben rijke jaren geteld, uiten tezamen een vastberaden zucht, sprekend van wijze, liefdevolle tucht, staan als wakers, lustig streng opgesteld. Hun bedaagde…

Ergens op de bloeiende hei staat een lage dennenboom gedrongen maar met wijde kroon binnen zijn kromme takken huist een onzichtbare vinger die druk peinzend groeit het hemelblauw ontmoet met knikkende top naar vier einders wijst onbesuisde reislust en verkenningsdrift uitstraalt dan langzaam buigend tot de grond zakt in paarse kriebelstruiken…

Ingetogen huizen aan stil bosveld bewaren arbeidslustig verleden, dat hier bestendig toeft, steeds tevreden; zijn boodschap blijve in elke tijd bewaard. Een helling onder stugge struiken vertelt: "Wie mij met denkend oog wil betreden, heeft zinnen, waarin rustig wordt gestreden, is op dolen, meer ontdekken gesteld." Wilde meertjes, ruig…

Het dorp, vol geuren uit bloeiend weiland, heeft brede sloten, die blijmoedig schuilgaan onder een groen pantser, vreedzaam, voldaan... De kleine zachte schubben houden steeds stand, glimmen lustig, zich tot 's levens strijd vermand, zijn soms dof berustend: "Alles mag gaan..." Met tere krachten, nimmer te verslaan, straalt hun woord voor…

tanka Bosanemonen bloeien overweldigend, toch teer en fijntjes. De ijle wens hun bestaan steeds vast te mogen houden...…

Biddden geeft het grote voorrecht steeds te mogen spreken tot de Heer der heersers het zoeken naar God kan ieders voelen en denken strelen als zacht stuifmeel vol zoete geuren zal soms een pijnlijke gang door weerbarstige struiken met venijnige dorens zijn kent het hart geen verlangen de Vader toe te behoren wil het zich afwenden…

De milde nacht geurt het verlaten veld toont zijn korte ontluiking gewekte teunisbloemen gaan langzaam open verlangen naar al wat door het duister waart naderbij zweeft en verdwijnt in hun wijde kelken dalen sterrenstralen neer als zachte degenstoten treffen diep _ bezingen het gewone gebeuren zich toe te vertrouwen aan welbekend…

De voldane aarde van het najaar mijmert dof berustend, glimmend, trots, bewust over dankbare, vergane wellust, die zij gul gaf aan bloem en korenaar. Bezadigde kluiten voelen zich zwaar, worden door natte koelte sterkend gekust, verzorgen teer leven, dat in hen rust, hoopvol uitziet naar de wintertovenaar. Verstild wandelt bezwerende daadkracht…

Hij helt voorover, ligt haast aan de grond. Zijn dorre kruin wijst vol droef verlangen naar de vage, schemergroene gangen; daar zweeft klein bosleven onvatbaar rond, streelt heimelijk, loom soezend, elke stond de vergane stam, blijft erin hangen. Tussen jong mos klinken keverzangen op dood hout, door Flora heilzaam gewond. Rondom de molme…

De zoele verstrooide zucht strijkt 's ochtends over de wei doet grashalmen zijn adem zuigen broederlijk naar elkaar knikken tussen hen verborgen wezens ontwaken blaast bestendige dwaallust door schemerig maar bewust riet brengt op het glanzende meer dunne schaduwen van huiverende twijfel verzinkt boven de rivier onder…

Dicht opeengedrongen hangen lichtgrijze wolken koel en zelfvoldaan boven de weidekreek die aangename dreiging laat waterrimpels blij huiverend voortglijden naar verhoopte ontmoeting in het wiegende riet vinden ze hun bestemming die allerlei vragen en oneindigheide bewaart.…