Alle inzendingen van Hanny van Alphen

de klok tikt niet meer zijn afdruk op het dressoir breekt, in het licht van de leegte is alles nog vol van haar…

Opa drinkt zijn koffie, zwart met twee schepjes suiker hoe moet dat nu, moppert hij als ik geen suiker meer mag heeft koffie geen zin en zonder koffie heb ik geen zin dus basta, schenk nog maar es in. Kijk niet zo verschrikt een beetje zotheid kan geen kwaad. Wanneer de dood in mijn nek zal hijgen wordt er geprikt over de datum zal ik…

Ze hebben geen nagels om hun kont te krabben zou mijn vader zaliger zeggen om vervolgens moeder te gebieden groente en eieren ongezien bij hun achterdeur te leggen.…

de dag ligt al bijna achter mij hij zal me inhalen zijn schaduw scheert langszij op de rug van de deemster draaft hij de nacht door schuwt de bomen niet die samendrommen in het bos en ik, op halve kracht veracht het duister ik los…

De mens is het slijk dat uit zijn handen gleed toen hij nietsvermoedend de maan verplaatste de grote beer verwekte en water bij de vissen deed terwijl een moddersculptuur zijn armen strekte.…

Ik verdien een maagd met gulden vlies verkondigde de argonaut wanneer ik drie heldendaden verricht. Daarom zoek ik vuurvretende stieren met ballen als kokosnoten. Nog voor de regen valt zal ik ze temmen en mijn land laten ploegen. Dan zoek ik een draak wiens tanden ik uit z’n bek zal slaan waarna ik ze in de aarde stamp. Na al mijn zwoegen…

Onder de olijfboom dode vogels immer weer steen en beenderen gebeden en haat onder bevlekt gewaad het naakte bloed boven de olijfboom fluiten kogels immer weer.…

de dag waarop ik vergeet is de dag dat ik niet meer weet of ik er wel of niet toedeed…

bromtollen en suikerspinnen, stoepkrijt en touwtjespringen. Er zal een dag zijn zonder dollen. Ongemerkt sluipt hij binnen. De dag die met speels gemak het kind verzuipt. In de grijze stroom meegesleurd zijn alleen gedachten aan stoepkrijt nog gekleurd.…

geen zinnig mens kan vertellen hoezeer gedachten mij kwellen de losse eindjes, de wirwar van woorden die ik niet weet te regelen de wanorde in het doolhof van taal mijn zin is gebroken, onaf het verhaal hoe dieper ik duik hoe meer de angst me bekruipt dat geen zinnig mens kan vertellen waarom die gedachten mij kwellen…

Ja, ik zie mezelf weer lopen. Gele klompjes met rode krullen en gebreide kousen terwijl iedereen al een maillot droeg. Een derdehands jas -waar de gure wind vrijelijk doorheen joeg- met houtje-touwtjeknopen. De kinderen van de buurt - hun gegiechel hoor ik nog- konden het heen en weer krijgen. Ze wilden maar niet zwijgen. Scholden er op…

Dat regen mild over matte ramen stroomde. Het uitzicht, vrij gemaakt in luttele seconden bestreek niet meer dan een wild begroeide muur Het was in mei Dat laatste verweer van vogels. Het vreemde vuur dat meer dan die muur verteerde in luttele minuten, ontbeerde de stad alles wat zij liefhad. Het was in mei Dat het brandend hart…

Daar staat hij, gebogen bij het monument waar bomen blijven ruisen in de wind vogels nooit in stilte fluiten bloedt in zijn hart het oorlogskind.…

Sim gaat altijd naar de Turkse kapper lekker relaxt beetje chatten met z’n vrienden en Achmed scheert de mooiste vormen in z’n haar ik niet kapper, zegt Achmed trots ik kunstenaar maar de laatste keer toen Sim in de spiegel keek naar zijn kale kop was de couscous gaar hee man, wat flik je me nou? Achmed schrok zich grijs en prevelde…

Er huilt een vader om z’n zoon die zonder konen werd geboren. Bijzonder lelijk en ongewoon ogen wangen, neus en oren. De jonge vrouw kijkt vol afschuw naar het monster uit haar schoot dat ligt te krijsen op een peluw in de armen van haar echtgenoot. Ze had er alles voor gegeven maar nu het dan geboren is verwenst ze dit mismaakte leven…

aan de stalen tafel schrijft hij zijn annalen zijn pen gevuld met vitriool de data en de namen de onbekwame, de gegeselde en de gek hij haat hen, ze kennen zijn gebrek vanuit het raam ziet hij de rozentuin, de rotsen en het getraliede hek zijn hoofd staat niet naar strepen die schuinweg de tegels delen licht en donker hij tekent het…

hij tekent vogels, knipt ze uit ziet ze vliegen over het hek van de dam en laat ze landen aan het stalraam waar alweer een zomer nadert hij ziet zichzelf, een broekie nog met bibberbenen, hij hoort het vegen van de wilg, onophoudelijk getik van regen op het golfplaten dak klompen op de stenen komen dichterbij hij was niet gek, het waren…

hij pakt zijn jas en naait een binnenzak, ja hij is handig met naald en draad de kleur is verkeerd, het had bruin moeten zijn karmozijnrood is voor priesters en hoerenhuizen regen, alweer die regen het getik maakt hem gek hij denkt aan Romana zij hield van hem, hij zoekt een foto hoort weer haar stem mañana mañana waarom verdomme gingen…

Ik heb iets onder de oksels sprak Iep tot Olm. Ik weet niet wat het is maar het jeukt en ik voel me ziek. Olm schudde zijn kruin toen hij Iep bekeek. Je toestand is kritiek, het rode kruis is al geweest en heeft iets op je bast gekwast maar wat er gaat gebeuren, ik weet het niet. Zeg Iepje, weet jij waarom die wilgen zo treuren…

het hoofd vol van het water drijvend tussen grachtenpand en duinenrij, de nieuwe brug het oude strand de zee met zeilen op haar rug doorweekt in ’t witte zomergoed de huid omhult met nevel bij stilte tussen eb en vloed de tram rijdt door het raam dwars door ’t glas ik weet dat het een leugen is er zijn geen scherven toch is daar…

mijn oom had een hele dikke boom twee schommels een erf vol kuilen en kakelende kippen witte en bruine maar ’t mooist waren zijn varkens pasgewassen zeugen, biggetjes roze die knorrend een stuk zeep verslonden oom had niet alleen een hele dikke boom maar ook hele grote handen…

Daar sta ik dan uitgekleed met mijn handen bedek ik de schaamstreek die mij wordt geleverd door Rutte, Samsom en een asociale feeks verschijnt het vege teken ik zal in de winter sterven zonder dak en deken.…

In Haagse hofjes en wegen kom je haar tegen de concubine van de VVD onder de mondaine rok van Rutte snuift ze goud op snee van het heilig boek der grondrechten neemt ze slechts het schutblad mee.…

In onze eigen stokerswijk wanen we ons stinkend rijk we wheelen en we dealen katten om en lichten hielen stelen fietsen bij de vleet bouwen bruggen op ons reet hijsen aan een stickie en zuipen uit een blikkie we scheuren door de straten rappen met onze maten in de nieuwste BMW gevonden in Sell am See aan elke vinger een…

het verbleken van de dagen ligt niet aan de velden en wegen die zijn achtergebleven tijd heeft zich tegoed gedaan aan alles wat ooit verankerd leek in vaste waarde er vallen gaten in de muren van het bolwerk waaraan het uitgebeten heden klampt…

Kijk, daar, die oude zweefmolen. Er zitten mensen in, blije mensen. Ze zweven en zwaaien. Plotseling stopt de molen. Niemand stapt uit. De zitjes zijn leeg. De muziek zwijgt. Ik sta aan de kant, alleen met een suikerspin in mijn hand.…

Mijn rug is glad versleten mijn armen zijn ontveld mijn tijd is uitgezeten en nu compleet ontsteld word ik eruit gesmeten verlaagd van top-object tot doelloos accessoir wiens gat is afgedekt met opoe’s grand foulard.…

wanneer ik weer eens over akkers stap door brede voren ga, zo diep bevroren de kraaien zie daar op de torenkap hun jassen zwart, ze lijken hier te horen en winter weer zijn glazen offers schenkt aan sloot en vaart waar reigers onverdroten ondanks ’t stille wit van dood die wenkt nog zweven tussen hoop en niet geschoten besef ik, deze streek…

Bomen wuiven westenwind buigen over ieder mensenkind dat bij hen wat luwte vindt waar vogels zich verdringen om genesteld in hun armen de onschuld te bezingen die de aarde zal verwarmen tot de kou, die ooit zal komen hen zal verjagen uit de bomen. Dan breekt de lange vlucht naar eindeloze vertes aan waar ver van aards gewemel de ware…

Hoe groot is steeds weer mijn verlangen naar zomernachten van weleer toen wij ons vrij en onbevangen nog laafden aan het boezemmeer. Waar ik verhit aan knoopjes prutste de zomerzoete geuren snoof het zweet van onze lijven gutste een bloesje speelde met het loof. Dit minnelied, zo warm van kleur -in weemoed komt het binnen waaien doorheen…