Alle inzendingen van Hans Kilian

Liefde is soms een strop, waar je zelf aan trekt. Vaker echter is zij een haak, waaraan je hangt in het slachthuis. Doch soms is de liefde een klein, teer diertje, dat gekoesterd moet worden in de hand. ~…

Als de grote wind komt, waaien alle bomen omver, als het aan de wind ligt, knakt elke gedachte in ons hoofd. Alleen angstaanjagende geluiden blijven in onze hersens hangen, en woorden die ons vrees aanjagen, klampen zich aan het papier vast. Woorden van rust en ontroering waaien weg, verjaagd door de wind, woorden van liefde en troost…

Hij ging naar buiten om de wereld te zien, want hij wilde op reis gaan met die ene wolk die over de horizon holde. Maar zag dat het te laat was. Men zei dat hij witte kleren droeg en een jacht bezat waarmee hij zeilde op een Zwitsers meer. Hij had drie rode, open auto's, maar reed liever rond in een taxi met bijvoorbeeld Adriaan Morriën.…

Herfsttinten in de hoge boomtoppen, met kraaien wiegelend in het lichte zuchten van de zomerzachte wind. Als in vogelvlucht fladdert daar ineens een koppel bladeren op uit de platanen, om heel ergens anders neer te strijken. Deinend klimop met bijen en vlinders. Alleen de mussen pikken zenuwachting door in het korte gras, alsof het winter…

Springerig geknikte tak, hangend daar al jaar na jaar, dor kraakt hij daar in de wind zijn beverig lied, zonder blad, zonder schors, maar kaal en vaal van een lang uitgerekt leven. Stervensmoe. Rasperig en taai klinkt zijn eentonige zang, koppig ook, doch vooral toch heimelijk bang. Nog een zomer misschien, en dan slechts één winter lang…

Wie jij ziet, die ben ik niet. Wat jij hoort, breng ik slechts voort. En juist als ik ga, is het of ik er stil bij sta. Wat jij leest, ben ik geweest; voor wat hier staat, ben jij te laat.…

De hemel hangt als nooit zo laag, zo grauw en zwaar als lood. Regen dreigt en dreint gestaag, hier helpt nog slechts...volkorenbrood.…

Zomaar een zondag, een zuchtje wind, een vleugje wolk van ergens naar ergens. Zomaar een middag, waarop niets anders hoeft dan wat wachten op de avond.…

De tijd tikt weg, de klok slaat door, de leemte wordt gevuld met leegte en verhalen die niemand verlangt. Getijden komen en vooral gaan; niets blijft dan verbleekte herinneringen waar niemand nog naar hunkert. Wij proberen plezier te maken: soppen krakelingen in de thee, blazen bellen als kleine kinderen. Op het ziekbed zien wij het plafond…

Als de dag schemert, bepeins ik weer de wereld; purperreigers wenken. Hoeveel langer moet dit vermoeide hart nog mee in wind en regen?…

Soms kom je op een kerkhof langs een prachtgraf, waarbij je denkt, zo, hier hebben ze hun hele leven naartoe gewerkt.…

Gisteren alweer een van mijn jeugdhelden dood. In kleine stukjes raak ik weg, sterf verder af, ben ik voorgoed verloren.…

(in memoriam Bergman, 1921-2009) Boven het oppervlak hangt de maan. Niets of niemand laat zich zien; geen rimpeling in het water, geen ree die zich komt wassen, geen zwijn dat drinkt. De vissen zijn moe of verschuilen zich. Ook zij weten niet dat hun wereld een dode lampion weerspiegelt. Alleen mijn kijken hier verandert de natuur.…

O, hoe jachtig zijn de mensen, en hoe zelden ook gaat dat goed. Ik stel liever uit tot morgen, dan heb ik alle tijd voor spoed.…

Ik tel niet mee. En jij? Ben jij er ook zo een? Dan zijn wij met z'n tweeën. Ssst, mondje dicht; Men zou ons erom verbannen. Triest eigenlijk, om mee te tellen, Wat ordinair om als een kikker Levenslang je naam te kwaken Tot een moeras dat je bewondert. (vrij naar Emely Dickinson)…