Alle inzendingen van Hans

Met zoveel liefde heb 'k van je gehouden Dat, nu ik bijna je vergeten ben, Zelfs 't zeggen van je naam mij is gebleven Een liefkozing, waar 'k dagen op kan leven. Slechts een herinnering is mij behouden: Hoe op het plein, bij 't honinglied der linden Vanuit de schaduw over witte straten Je aan kwam lopen. Speelse zomerwinden…

Vaak trokken wij met onze roversbende op woensdagmiddagen de polder in; kruistochten naar het eeuwig onbekende, achter de dijk, achter de grijze kim - Wij droegen touwen, riemen, houten sabels, bouwden een fort van klei en zoden gras; geloofden grif de vlot verzonnen fabels over een vijand die in aantocht was, maar die niet kwam en nimmer…

De herfst wordt nu kil. De meeste bomen houden hun groen vol, maar de berken, van vorm en tint toch al ijl, slinken tot geesten. Hun schemerende skeletten zijn behangen met dunne gouden munten waar de zon doorheen schijnt, versleten dukaten die zullen vallen op vochtige hollandse zandgrond. ------------------------------------…

je zou niet zeggen: je zou niet zeggen dat het zoveel moeite kost alleen te zijn als een zon rollende over het grasveld neem dan - vriend!- de mieren waar wonend in hun paleizen als een mens in zijn verbeelding -; wachten zij op regen en graven dan verder: het puur kristal is hen zand geworden. in het oog van de nacht woon je als een merel…

De woorden der gemakkelijkheid, woorden van rose sluimer, kamer behangen met pastelkleurige dromen, dat is de poëzie die u lust. Volièrevogeltjes wapperen er in rond en de meisjes hebben er een zeer zoete hals en de dichter staat nimmer voor u dan gekleed in het bleekblauwe avond­kostuum van de maan. Maar de poëzie die wil zeggen dat ons…

Zij waren altijd samen als zij het verkeerd gedaan hadden in de herfst als zij in de lente lagen als zij fietsten want de zomer gaat voorbij en de winter is niet eenzaam als hij ziek was en in zijn hand lag als een geschenk de ander als zij ziek in bed lagen en het bed de huifkar was van hun vrees als het bed de vallei was van hun…

Het begon eens met een lijstje Overmand toen ‘k het bij me stak Alsof ergens iets ontbrak Dat werd een heel gevoelig wijsje Ik dacht verleden tijd voltooid Voor mijzelf en allemaal Eind aan omhaal van de taal Ervaren maar berooid Laatst onder in mijn jas Ogenschijnlijk om het één of ander Wie of wat het was Dezelfde woorden bekend papier…

Wanneer ik morgen doodga, vertel dan aan de bomen hoeveel ik van je hield. Vertel het aan de wind, die in de bomen klimt of uit de takken valt, hoeveel ik van je hield. Vertel het aan een kind dat jong genoeg is om het te begrijpen. Vertel het aan een dier, misschien alleen door het aan te kijken. Vertel het aan de huizen van steen, vertel…

Een slingerende weg en haarspeldscherpe lussen tillen langs brokkelige, overgroeide weringen het tufstenen plateau hoger en hoger, tot voor de poorten van een later in de middag weer ontwaakte stad voor de kathedraal sluit je vol ongeloof je ogen even en over je oogleden strijkt zijn schittering het goud van een heel verleden uit getemperd…

Ik loop in en uit Zou de lente willen verzinnen Samen weer beginnen Eerste warmte op mijn huid Hoofd in een onbewolkte lucht Al het was reeds op de lijn Precies zoals het soms kan zijn Maar ik zucht Vandaag doet zoveel schoonheid pijn Omdat ik niet kan delen Gespleten ben in mijn en dijn En dat wil slechts helen Voorbij aan schone…

God is Natuur: Je luistert naar een mens En hoort een stage stroom van klanken Die neerslaan in orale databanken En vaak gaat dat proces naar wens Maar taal staat ook op boekenplanken En daar heerst homo sapiens Hij geeft de klanken graag een grens Zo worden woorden toverdranken Maar ‘t woord op zich heeft nauwelijks magie Het is het passen…

Vandaag schijnt volop voorjaarszon Jouw stoel hoeft niet naar beneden Het is voltooit verleden Dat zo niet anders kon Iedere dag is vol muziek Die slechts gedeeltelijk heelt Omdat zij niet meer wordt gedeeld Een mix van vreugde en tragiek Dit is wat ik noteer Opdat jij hier verschijnt Beter weten doet te zeer Beseffen dat je weer verdwijnt…

Er is nog zoveel te verhalen Verder dan gepraat Maar ik ben alleen op straat En kan liefde slechts vertalen Neem nu deze dag Sneeuwklokjes zon en noordenwind Het voorjaar dat openlijk begint Terwijl jij het niet beleven mag Ik spreek ronduit Al hoor je ’t niet Het moet geduid Men noemt dit verwerken van verdriet Het is een gezamenlijk…

Mijn strenge rechter, je staat daar als een beeldhouwersmodel, en klaagt spottend: ik heb zo'n brekelijk lijfje, ik lijd het hele jaar aan voorjaarsmoeheid en door een waterader onder het huis. Ondertussen verwijs je ook mijn karkas naar 't knekelhuis en decreteert verder: die verzen van jou, jij schrijft veel te veel zeg, een derde is beneden…

De chrysanten, die in de vaas op de tafel bij het raam staan: dat zijn niet de chrysanten die bij het raam op de tafel in de vaas staan De wind die je zo hindert en je haar door de war maakt, dat is de wind die je haar verwart; het is de wind waardoor je niet meer gehinderd wilt worden als je haar in de war is. ----------------…

Soms zijn er die dagen Schijnbaar door de zon gespreid Oneffenheid zelfs kan men kwijt Dan is de heimwee niet te dragen Altijd wenkt het zolderkabinet Gebotteld per termijn In ragfijn mijn en dijn Met de kneedbaarheid der wet Een tijdloos verschiet Is mogelijk een uitzichtpunt Dat perspectieven biedt Maar zelfs dit onzinnig lied Weloverwogen…

Woorden ruisen in de golfstroom van haar lippen, de draaiingen van haar handen beschrijven wat onzegbaar is. En elke uiting legt een andere waarheid bloot. Haar gebaren wankelen, keren zich tegen wat zij denkt. Spreken van oker, van jasmijn en fluisteren haar stil verlangen. Weifelend zoekend tussen denken en voelen tast zij naar haar…

De regen van noem mij desnoods geen regen wordt door geen oor wordt door de huid gehoord. Booglamplicht geeft waarom daarom zijn zegen; de hemel zwijgt en zwijgt van enzovoort. En niemand komt niemand dan niemand tegen. En iemand zegt ik ben een iemandswoord. En iemand zegt ik ben maar ben verzwegen. De hemel zwijgt en zwijgt want enzovoort…

't Houtwerk op de tribunes te nat om te gaan zitten zuigen z'n banden zich vast aan 't cement van de baan drassig 't middenterrein, mannen in groepjes bij elkaar met blinkende velgen zet hij aan als voor een scherpe sprint niet de motregen, de motregen alleen maakt die enorme vleugel van zeildoek of geolied papier boven z'n hoofd zo hopeloos…

Wie niet, als wij, in het donkerst Europa van deze eeuw, toen er geen enkele uitkomst meer leek, jong zijn geweest, en hebben liefgehad, zullen nooit beseffen hoe wij ons klampten aan het klein geluk, een sonnet, een spoortje van weelde, wat druiven in een kristallen coupe, die scheurde bij het overtrekken van bommenwerpers. We wisten het…

Steeds weer komt boven zij verdrinkt in een droom. Aan haar navelstreng onder water een steen. Aan de oever met een liefde die geen kinderen wil een man die niet helpt. Die lacht. Die mijn gezicht heeft Je vertelt het, je ogen vertellen het, je wimpers vechten tegen opkomend tij. Ik koud en klein als een kiezel, nooit groter vijand van hem met…

o vader wij zijn samen geweest in de langzame trein zonder bloemen die de nacht als een handschoen aan- en uittrekt wij zijn samen geweest vader terwijl het donker ons dichtsloeg. waar ben je nu op een klein ritje in de vrolijke bries van een groene auto of legde de dag haar handschoen niet op een tafel waar schemering en zachte genezing zeker…

Hield jij ooit mijn hand vast? Niet bij dokter of tandarts, maar wie weet in een museum of kerk, wees je op de stigmata, wonden die anderen later door een wonder kregen Op je voet een zwarte vlek die niet verdoofd kan als op een opgegeven boom, een vlek op de maan, een nietsziend oog. De arts grijpt een mes en ik je hand Het oog opent zich…

je hebt me alleen gelaten maar ik heb het je al vergeven want ik weet dat je nog ergens bent vannacht nog, toen ik door de stad dwaalde, zag ik je silhouet in het glas van een badkamer en gisteren hoorde ik je in het bos lachen zie je, ik weet dat je er nog bent laatst reed je me voorbij met vier andere mensen in een oude auto…

De beweging die het was, laat deze zonder veel angst nu zijn opgeheven of veranderd. En laat de zwarte raaf of kraai of welke vorm de dood ook voor vogels aanneemt, snel zijn werk hebben gedaan, zoals tenslotte wij ook hopen, dat onze dood zal zijn. ------------------------------------------------------------------------------------------…

Het was een grauwe en een gure, een dag waarop ik sterfelijk moet zijn geweest als nooit tevoren, maar ik had geen last van de gedachte aan de dood - en een gedachte, dat was alles wat het was, de dood. Ik herinner me nog goed hoeveel beter ik me voelde opgewassen tegen de verliederlijking die zeker in een zanger of een dichter aan een half…

De oude herder Ik heb allang geen kudde meer. De tijd van werken is geweest. Maar nu herinner ik me weer - het staat me helder voor de geest - die ene, zeer bijzondere nacht met mijn collega's in het veld. We waren met een man of acht, van onze schapen vergezeld. De nacht was bijna heilig stil. Toen, plotseling: dat felle licht. Ik deinsde…

Je vrienden - of ze er nu zijn of niet, altijd zijn ze om je heen. Ogen die je volgen, stemmen die je dragen. Reisgenoten waar je ook gaat, bondgenoten, droomgenoten. Altijd hun wiekslag, wiekslag die je herkent, je eigen wiekslag. Altijd hun hartslag - je eigen hartslag. ------------------------------------------ uit: 'Woorden…

Soms lang ik in donkere nachten mijn vrouw haar thuiskomst af te wachten. Ik lag haar thuiskomst af te wachten met een klap in mijn gedachten. Ze ging de hort op, keer op keer, met een andere meneer. Ik lag haar thuiskomst af te wachten met een klap in mijn gedachten. Het sloeg mijn vrouw soms in haar bol en dan ging ze aan de rol. Ik…

de stad weifelt over de huizen de morgen vaart over de daken de stad binnen de zon staat op tussen de huizen onder carillonmuziek de mensen wandelen in het donker als het elf uur is de zon spoelt aan op de daken aan het strand van de verten ligt de stille zee der lucht waarin het schip van een kerktoren flikkert in de buik…