Alle inzendingen van Hans Faverey

Zelden heeft de sprong van een panter ook maar iets van dezelfde sprong door dezelfde panter, wanneer niet zoals gewild door die panter zelf. De dolfijn die voor het schip uit zwemt zwemt net zolang voor het schip uit, tot er geen sprake meer is van een dolfijn die voor het een schip uit zwemt. En zo zal het je gebeuren, dat je nauwelijks…

Een mug (de mug) beklimt, desnoods: bestijgt een olifant (de olifant). Zo gooide iemand eens een bal op. Deze stuiterde nog enige malen, bleef toen zo goed als stil liggen. ------------------------------- uit: 'Gedichten', 1968.…

De boot, waarin zich moet laten schommelen een man. Een vrouw aan wie wordt gedacht, door de man, tot op het laatst misschien. En dan de ogen te moeten sluiten om te zien hoe, bij kalme zee en bij helder zicht, de boot keer op keer, steeds indringender, dezelfde rotspunt raakt. --------------------------------- uit: 'Springvossen'…

Waar ik op heb gewacht maakt zich van mij meester; en laat mij kort daarop los ik ben gehuld in mijzelf en dezelfde dingen zijn nog van kracht: het ene doet niet onder voor het andere. Nadat ik zo geweest ben wordt aarzeling betracht. Het restant doorstaat zich, schijnt weer terug te willen; wordt ontzet tenslotte, desondanks, door…

Aan zijn zeer netelige draad daalt neer in de afgrond een kleine soevereine spin en schuift mijn lichaam terzijde. Het is een spin, die zijn landing opschort tot ik mij uit zijn kloof heb verwijderd. Zodra hij de bodem heeft bereikt, is dat het teken dat de rivier zijn bron heeft bestormd. --------------------------------------------…

De chrysanten, die in de vaas op de tafel bij het raam staan: dat zijn niet de chrysanten die bij het raam op de tafel in de vaas staan De wind die je zo hindert en je haar door de war maakt, dat is de wind die je haar verwart; het is de wind waardoor je niet meer gehinderd wilt worden als je haar in de war is. ----------------…

Zodra ik mijn ogen opsla is het onzichtbare mij ontglipt en begin ik te zien wat ik zie: herinneringen aan wat ik zag en ooit al zal zien. Door te zien blijf ik mij herinneren; en hoop ik dat ik besta. Vooral als ik naar haar kijk wanneer zij zo haar hand door haar haar haalt, haar elleboog steunend op haar knie, en zij iets tegen mij zegt…

Hoe zij recht staat; dat ik zie hoe zij dit doet door zo te staan zoals zij gewoon is: haar voeten iets uit elkaar, haar armen neerhangend, haar kin iets omhoog; zo snel denkend, dat haar stem eerst liever wacht of het de moeite loont om het te zeggen. Juist zij is het die afkomstig is uit zichzelf. Al wie haar nadering heeft herkend,…

Als ik een knipmes had, kon ik tenminste mijn knip- mes open en dicht doen. Met een schaar had ik knipbewegingen kunnen maken. Als ik aan haar denk zie ik haar het liefst in bloemetjesjurken; maar ik kan haar niet zien, degene zijnde die ik ben. Dezelfde veerman; dezelfde rivier; dezelfde obscene gebaren tijdens dat niet-roeien…

Alsof zij daar ligt, nu hier is gaan liggen, en aanbiedt wat zij onthult: een duin, blakend op haar zij, een waarsprekende waaier, de rilling die mij opricht; en geur, ooit zo doorhuifd als alleen verbeelding het wil, opdat zij uitmaakt hoe het is. Niet hier immers, door mijn ogen niet, is zij opgewekt om toen daar te gaan liggen, zich…

Zonder begeerte, zonder hoop op beloning, ook niet uit angst voor straf, de roekeloze, de meedogenloze schoonheid te fixeren waarin leegte zich meedeelt, zich uitspreekt in het bestaande. Laat de god die zich in mij verborgen houdt mij willen aanhoren, mij laten uitspreken, voor hij mij met stomheid slaat en mij doodt waar ik bij…

Bij herhaling blijkt het zelfs goed om te zijn in de werkelijkheid; maar voor een gedicht is het meestal niks. Bronmos markeert wel de plaats waar zich de bron bevindt, maar tevens talloze andere plaatsen waar van een bron allang geen sprake meer is, laat staan van mos. Zo gaat het ook met bronnymfen en vinders van bronnen, met makers…

Waar stil toen de abrikozenboom stond, sta ik nu stil. Tussen de gladiolen weet ik de plek waar zij toen stond: zij wierp mij de abrikoos toe - toen. Nu, terwijl herinnering met zich doet wat zij wil, beginnen wij opnieuw met bijten, haast tegelijk, tussen de maïsplanten: zij in haar abrikoos, ik in mijn abrikoos; terwijl de kleine…

Is er tijd over, als alles stilstaat, of kom ik tijd te kort om dood te gaan, schiet de tijd te kort, als het stilstaat en ik stilsta. Ja en nee. Een dode leeft heus wel voort, al zou hij het zelf zijn die zich uit de diepte aanriep, en het schot vallend nog keerde. ----------------------------------- uit: 'Gedichten 1962-1990',…

Zo eenvoudig als een waterdruppel, zo helder als een splinter berkenhout, Omdat het veulen geduldig en voorzichtig uit het paard valt en kan staan, De vis als een metalen traan ontluikt en kan vliegen, de mens after all Moeizaam leert zwijgen en wegzijn tussen zijn gewapend steenslag, Zo eenvoudig, zo helder is het niet wat ik overhoud…

op een witte walvis; een waarnemend subject, (gepostuleerd); geen water, laat staan zout water -. Elkaar voortdurend bijsturend, feed- back, moeten zij maar zien hoe zich uit deze tekst te verwijderen ------------------------ uit: 'Gedichten', 1968.…

Zodra de steen er ligt herneemt zijn lot haar loop. De steen weet niet van opgeven: hij herhaalt zich; zijn blinde hoort hem. Deze weet vooreerst nog niet wat te doen met wat hem vreemd is. Hij legt beide handen op de toetsen, hij herhaalt wat hem is geleerd. Hij brengt wijzigingen aan; hij herneemt zich, raakt ontroerd. -------------…

Het is net of het zo stil is; zo heb ik mij aangetroffen. Ik ga rechtstaan en rek mij uit. Ik draai mij om. Blijf roerloos staan. Ik hoor hoe het wiel stil valt. Ik blijf zo staan. Dat zachte gesuis hindert niet: uit mijzelf komt het voort. ------------------------------------------------ uit: 'Lichtval', in Verzamelde gedichten…

Denk iets dat je goed kent. Zeg: ze kamt haar haar. Herhaal het: zij haar haar kamt. Doe er een spiegel bij. Maak het vertrouwder dan je waarmaakt: de eerste sneeuw/het eerste riet. Hoe ze plotseling haar hoofd naar voren of naar achteren wierp. Zeg dat ze haar haar kamde; zich naar voren of naar achteren werpt. Terwijl het sneeuwde of…

Net als ik zeg: er is niets meer, ik ben niets meer, hoor ik wat. En het begint weer helemaal opnieuw: daar heb je mij weer. Als ik het zelf niet was, help jij mij dan zeggen wie ik ben. ------------------------------ Uit: 'Verzamelde gedichten', 2010.…

Zodat ik uitzie door het oog van mijn naald en sneeuwblind herken de zwerfsteen, sterfsteen onder mijn tong: splinter voor splinter slaagt hij erin niets te wegen, niets voor te stellen. ---------------------------------- uit: 'Gedichten 1962-1990', 2010.…

Ik sla een hoek om. Zo bijt een beitel. Ik tref een hand aan. Zo verschrompelt een roos. Ik leer jagen op liefde. Zo hijgt een zaag en ik zie de zee. Zo word ik oud. Houd ik mijn hart vast? Denk ik aan wierook? Zo huivert een hamer, kantelt een…

en wil er niet uit. Zij rekt zich uit en maakt met haar handen van die schokkende bewegingkjes boven haar hoofd. De wind is intussen gaan liggen. Het riet beweegt niet meer en op de plavuizen vloer is ook mijn schaduw vervluchtigd. Rozenmond in haar denken is leeg. Gedachtenloos strijkt zij de kleine luchtbelletjes uit haar schaamhaar,…

Omdat daar toch niemand zat, en omdat het niet dicht zit, is het weer tijd voor een wandeling langs de oevers van het strand, daar waar het woud zich plotseling inhield, of zich gaandeweg heeft verwijderd. Dit denkt iemand die niet weet dat hij in deze tekst zit en er nooit meer uitkomt, hoe hij ook morrelt aan zinnen en met betekenissen…

Plotseling vliegt er een smak water door de kamer; en is in de zijmuur verdwenen. Voor mijn ogen voltrekt zich het wonder, zoals ik mij herinner, opnieuw. Voordat de kamer wordt volgestort met herte- geweien, sta ik al op de gang; indachtig het alarm. Nu het veilig is, kijk ik het trapgat in, en luister hoe beneden op de deurmat de Echo…

Vol tederheid herhaalt zij wat ze ziet zoals zij het zag in zichzelf. Met geloken ogen, totaal ontdroomd, bevestigt zij in zich de duur, het duren: en zij zet zet zich voort zonder van plaats te veranderen, zonder te verliezen tijd. Het volle licht van de middag is om haar. Haar schoonheid wordt niet moe zich te doen tot mij gedaan is…