Alle inzendingen van Hans

Weer zonsondergang je kleurenpracht zacht verlicht een mooi schilderij…

vleselijke lust de altijd blijvende wond het kind bedorven…

Lente doet me goed, de zomer laat me leven, herfst en winter niet.…

Ik schrijf jouw naam, in geelgoud, op geplukt blad. Kijk door ons raam, naar het woud, welke herfst vergat. Geen vallende kleuren, altijd groen, eeuwige zon. Jij liet het gebeuren, die eerste zoen, waarmee alles begon...…

Laat je tranen maar vloeien, ik heb je stevig vast, laat het vertrouwen groeien. Deze eenvoudige man, die je toch kan helpen, waarop je vertrouwen kan. Laat me alsjeblieft binnen, ik zal echt alles doen, om vertrouwen te winnen...…

Tranen vullen mijn ogen, ze blijven maar komen, totdat ze talrijk, ...over mijn wangen stromen... Ik weet, het is enkel een lied, maar het voedt, ...mijn intens verdriet...…

luister: toen ik nog met hem leefde en wij de wereld samen maakten, wevend en rafelend toen ik zijn oog bij mij had en zijn witte handen toen heb ik de sneeuw gezegend en in de regen gelachen. toen ik de middagen in zijn kamer doorbracht en in zijn lichaam rondliep of neerzat, een boek las of sliep, toen ik de weg van zijn oor kende…

Gekleurd kabinet? Laten we maar eens groen doen ! beetje geel, ietwat blauw, druppeltje wit... Misschien, dat zo'n regering, dan wat langer zit...…

Toen ik een ongedwongen kind was, en zonder zorgen steeds een nieuwe dag begroette, leefde ik beschermd. De sterke armen van mijn vader, De lieve nachtzoen, van mijn moeder. Hand in hand, met mijn broertjes en zus. Een spontane lach, aanstekelijk ontvangen. het onverwachte verdriet, de troostende woorden, pijn die werd weggekust. Het verdriet…

De dauw parelt, op verdorde bladeren. De bleke ochtendzon, wil je sterken. De wortels zijn verdroogd, je takken hebben, hun kracht verloren. De imposante fierheid, is verdwenen. Je hebt de nacht, niet overleefd. Keer terug naar de aarde, voedt de bodem. Leef voort, in een nieuwe, generatie...…

Het klaart op, de storm gaat liggen, de wind neemt af. Wolken breken, de regen, moet het opgeven. Grijs wordt blauw, De gouden zon, wordt geboren, ik voel de stralen, op mijn gezicht en sluit mijn ogen. Direkt voel ik weer kou, het betrekt, de zon vervaagt. Ik voelde me, intens gelukkig, ...heel even...…

De euro lijkt goud elke keer, gebeurt het weer mijn beurs sneller leeg…

Weer een sigaret De rook verteert mijn longen Ik hoest me kapot…

De wind waait heel hard. Ik kom de regen tegen, weer geen nieuwe start...…

Ik ben winterkoud de sneeuw vlokt schier oneindig het haardvuur is goud…

Zwevend, het leven, belevend... intens, alles, gevend... genoeg! Het gebeurt weer! Ik wil dit, ...nooit meer...…

Vleugeloos, zweef ik, door de troebele mist. Gevoelloos, lig ik, in deze, donkere kist. Mijn laatste gil, verstomd. Het blijft, ...stil...…

Duizend tinten bruin en groen, schakeringen langzaam verlicht, de ochtendzon geeft je een zachte zoen... Tot vanavond, nachtelijke rust, een glimlach verschijnt op mijn gezicht, de ochtendzon heeft je goedemorgen gekust...…

Dit eenzame huis, omringd door hoge eiken, aangetast door de tand des tijds, ...ik sta nu al een uur te kijken... Vervallen en leeg, het verwilderde gras, de gaten in het dak, ...het kapotte glas... Met ogen dicht zie ik mijn ouders, meen ze zelfs te horen, dit emotioneel beladen huis, ...waar ik zo lang geleden,..ben geboren...…

Wat is je favoriete kleur...? vraag ik de mooie dame,(niet gek!) ...Ze heet, geloof ik, Loes... Vaag bemerk ik, dat het overkomt als gezeur... Ik hoop op een, in sex eindigend, gesprek, beginnend met een smoes. Ze kijkt me strak aan... "In ieder geval NIET blauw!..." en draait zich direkt weer om... Ik ga dichter bij haar staan...…

Ik voel wat ik voel... Zo moeilijk te zeggen.. Je snapt niet wat ik bedoel... ...Zo moeilijk uit te leggen... Ik kijk je strak aan, ...Moeilijk genoeg... "Schat, ik moet hier vandaan"... "Ik ga wel moeilijk doen,...in de kroeg..."…

Ik zweef in het heelal, zie kometen en planeten... en de sterren die ik tellen zal. ...Om het niet te vergeten... De ervaring is, ongelogen, wat ik elke nacht zou willen... Ik open langzaam mijn ogen, ...en ben nog aan het rillen....…

Hoeveel eieren kan een kip leggen? ...Dan bedoel ik zo'n scharrelbeest... Is er iemand die dat kan zeggen? Geven ze bij het duizendste ei een feest? Ik koop mijn eitjes bij de boer, ...stond daar verder niet bij stil... Ik zie ze scharrelen, ze eten hun voer... Toch is er iets, wat ik weten wil... Als er niets meer komt, is het dan voorbij…

De jongen smeert heel lief zijn meisje in met zachte olie tegen zonnebrand. Zacht en teder glijdt zijn ranke hand langs haar voorhoofd, wangen en haar kin. Ze schuift haar bandje willig aan de kant, stroomt nu al over van gemeenschapszin. Ze weten: dit is een subtiel begin van straks een lange nacht vol liefdesbrand. Maar ik zie al hoe straks…

op het middenpad van de winter vouwt zich een vrome stilte om het knisperen van een blad geen feest druist tegen dit kleine niet-gebeuren knisperen het enige woord dat mag in dit verder zo stille vers…

'k Zit aan 't namiddagstille strand wat oud en vadsig bij te komen. Daar nadert over 't rulle zand een wezen uit zeer stoute dromen. Een vlotte tred, een slank postuur, een strakke broek, zwart lange haren, een topje... ach mijn smeulend vuur laait op en komt niet tot bedaren. Vooral niet als met zwoele lach zij rechtstreeks naar me…

In pastelkleurige wolken, verlies ik mijn hart... ...denk ik aan allen, ...vooral aan jou... die de hemel bevolken... Ik verloor mijn hart, Droom mijn dromen... die helaas nooit uitkomen... en probeer, steeds weer, ...een nieuwe start... Mijn hart is verloren, Bloedeloos en stil... Maar ik weet wat ik wil, Ik blijf wachten totdat jij…

Een keer teveel... ...heb je me pijn gedaan.... een keer teveel.. ...nu moet ik gaan... Je tranen raken me niet meer, ...Ik sluit me af... Ik denk aan mijn jeugd.. ...Die ik je gaf... Ik open de deur, ..ik kijk niet om.... Het is voorbij... ,,,Vrijheid,...ik kom...…

Zijn liefde voor haar leven stierf bij de ontdekking van haar geluk in het samenzijn met haar minnaar op momenten van zijn afwezigheid Als door een dolksteek was hij getroffen bij de ontkenning van haar liefde voor hem, vanaf het begin, en zijn geest vermoordde al zijn gevoel Niets kon hem weerhouden van het wegnemen van hun leven als…

Een been ben ik verloren, een been hangt er aan. Ik moet het nu gaan zoeken, anders kan ik niet meer gaan. Er kwamen vele benen. Een paste er, god zij dank. Die mocht ik gelukkig lenen. Nu loop ik alleen nog mank. Het werd me steeds aangeboden, als ik niet meer goed kon staan. Maar na een periode, zal alles beter gaan. Ik wil het…