Alle inzendingen van Hilly Nicolay

een bloem weerspiegelt in het water gracieuze blaadjes dansen in de luwte op de stroming ze kent geen tijd enkel de jaargetijden waarin ze droomt van een lange lente een bloeiende zonneglans in het nu ze verbergt, spaart wat harmonieuze kleuren want, ze wil er nog zijn bij de mens, de zomer waarin vlinders elkaar ontmoeten…

zo de schaduw speelt met de zon zo speelt de traan met mijn lach ik dicht me dicht, zo dicht bij de vraag van elke dag kan ik dromen onder bomen als een zeilboot meestromen op een woordenzee van gedachten of dein ik in slapeloze nachten ik teken ademkringetjes in de lucht ze dansen rond in een verlangen rond een diepe zucht blijven ze…

ik zou een schouder willen schrijven waarop de wang, de traan kan rusten het verdriet van het grijze hoofd voor de mens die verlangt naar toen, die dagen dat de straten nog vol waren van kinderlijke kleuren de ster aan de hemel stond niet vastgespeld op een jas nog ver van de verbanning de kwelling van paraderende uniformen, de schoeisels…

laat mij de zee naar jou schrijven op de zilvermeeuwenvleugels in treffende verhalen ik zal niet dralen maar duinbosjes schetsen met bloemen, bessen kleurend als nooit tevoren o, wil je mijn woorden horen.. omvat de letters uit mijn pen het bewijs van liefde een schepping van licht voor jou, voor jou is mijn gedicht…

en ik denk ik schrijf ik droom schep mijn wereld zonder vragen dicht ik het licht door het lommer de kruin van de bomen want, er wonen vogels in geweven nesten van gevonden resten tal van takken ik teken de zon in 't hemelsblauw en als het donker is laat ik de maan een stukje zakken ik dans mee op de golven van mijn kostbare…

lenteochtend, zo sluimerig mooi toon je het stille weidelandschap enkel een kievit is mijn metgezel het verenkuifje maakt een dribbelpas rond een kuiltje in het akkergras roept zijn eigen naam kiewiet, kiewiet, kiewiet mijn mond blaast kringelwolkjes door het zuivere koude ademen ik droom de dag alvast naar mij toe er ligt een…

een scheepje dobbert op de stroming van het water het licht speelt aan de kim een vuurbal van warmte schetst herinneringen in smetteloze wolken hoor de muze roept: “Schrijf, schrijf dit zeegezicht, als een herinnerend gedicht” een scheepje laveert zeilen manoeuvreren bollen op door de wind meeuwen vergezellen naar daar, waar de…

vandaag bloeit de aarde in kleurige bloembedden een stille sprei vol schoonheid omarmt de nieuwe dag de jonge blaadjes van de hazelaar ze knikken vol genegenheid naar de koerende duiven die elkaar de liefde fuiven goud versiert de randen de wolkentoppen pralen zo onverklarend zacht dat het hemelwater nog wacht de sleedoorn draagt…

de vreugde, de melancholie van mijn geschreven woorden verloren zijn ze mogelijk nog niet ze zweven in windstreken graven zich ergens in de aarde als zaadjes in een akkerland misschien groeien ze als blozende bloemen in ’t zand waaraan vlinders zich letterlijk minnen of wie weet strijkt er een zweefvogel neer en pikt er de vruchtbare…

*Voor een vriend* bij jou mag ik weifelen, twijfelen jij kent, bent het deelbare in een woord, een gebaar de bladzij uit een boek van vele levensvragen de kromme letters op regels die we samen dragen jij bent een geschenk kleurig als de omslag de band van vele delen gespeld door een lach de titel geponst met een laagje goud…

een treffen in muziek de schoonheid van klanken in de dierbare kunst van een gelezen gedicht het willen horen proberen te vangen hetgeen het leven biedt de tastbaarheid, het verlangen te zijn als het bloemenhart de contouren van de blaadjes in het kleurige schetsje opgetekend door een mond belevend een toonzetting ruisend als vogelvleugels…

waren het zomaar woorden die ik uit sympathie schreef was het een dwaling van mijn eenvoud niets meer dan de gedachte van een gelijkgestemdheid was het de schreeuw van een eenzelvige pauw die in zijn pracht van veren enkel regen naar me riep ~ ik maak me geen illusie de juiste toon te treffen zeg me, raak ik de sterrenglans…

blijven gaan naar het onbekende nog onbereisde land op blote voeten de aarde groeten in het mulle zand het water vinden de stralende schelpen ze laten rusten op een hand zo bemoedigend tekent een vuurbal een blosje langs de einderrand als op vleugels van liefde wordt ver dichtbij gedragen tot een vergeten afstand de zee van…

wat in gedachten verzonken luisterend naar de muziek voel ik, hoe in trillingen van de strijkstok op de snaren de stem van de viool melancholisch of frivool een sprei van innige klanken kan leggen over het publiek het zijn de handen vol passie gedreven die het timbre in het hart laten komen gelijk in vogelbomen tonen zich zetten tussen…

er woont een merel in mijn tuin hij zingt van de liefde op een hartjesdag hij wakkert het voorjaar aan alsof er roze stofjes zweven een proviand voor mijn ziel ik voel mijn lach de tobberige wereld verdwijnt achter een gordijn van zacht frivool zijn laat me dromen, verzinnen zo vlinderachtig, prachtig deze vreugde minnen…

ik houd zo van de stilte het ruisen van de wind langs het blad dat zachtjes bijna onmerkbaar trilt de sereniteit die mij raakt, maakt dat ik mij moet bezinnen mijn gedachten schik toekom aan mijn eigen de vertrouwde ik ik houd zo van de rust in de geboren morgen wanneer alles onaangeroerd voorzichtig adem haalt de pracht na de…

de kracht van het leven ik vind het toch hoopvol golft het in mij als een geschenk komt het voorbij wat eens was, zal ik, wil ik niet vergeten het verleden hangt als een amulet, een juweel op het midden van mijn hart het rust in verknochtheid het heden stroomt vol dynamiek en euforie mijn levensader nipt vraagt en ontvangt…

als warmte het hart verlicht de geest zijn heugelijke ronden danst de pauwenveer op het bed betoverend glanst dan schrijft de poëet zijn lentedicht bloesemzinnen schakeren bij het ontwaken de dageraad schetsen de hemel in goudbrokaat een weerschijn laat de aarde floreren de pauw waaiert haar kleuren rond als een weelderige vlag de dichter…

als een natuurlijk blad vlinderen op de wind in de zwaarste storm het sneeuwklokje dat zich een weg weet te banen door de ondoordringbare aarde als de merel, de klanken, de reikwijdte van haar toverfluit verstaanbaar, vol van waarde de sierlijke schelp een symbool van vertrouwen voor wie haar treft als de rietkragen wuivend in…

er zal geen leegte blijven in de stilte zal er hoop te vinden zijn rond het aller-diepst verlangen zal misschien een twijfel hangen schaduwen zullen dansen met het overwonnen licht boomtakken zullen kraken toch, de rustende vogel zingt hij zal niet in verwarring raken maar kent de storm die zwicht voor de zon, die zonder schroom…

wakende herders zien een ster vertrouwen straalt aan het heelal het licht weerkaatst hoop daalt als rust op Gods aarde een engel sprak: “Kom, verzamel al je kracht, ga op reis door de nacht” het schijnsel van moed reist met de zoekende hoeders wordt rijkelijk vergoed ze vinden een kindje van liefde een adem van warmte het kwam in…

een zwaan op een meer parmantig in het wit dansend, deinend de sprekende lijsterbes haar takken door guirlandes van bessen gebogen het licht naast de schaduw die zonneklaar haar glans laat zien, weloverwogen zou ik kunnen zijn als.. een lentemadeliefje bloeiend tussen het gras dat enkel maar groener lijkt het winterkoninkje…

zo breekbaar ben ik als het licht dat kaatst op een winterblad glanzend, maar bros zodat de vorst het makkelijk, vinnig krakt zo kwetsbaar ben ik als de merelvleugels ondergesneeuwd wachtend in een tuin onder de liguster op de bekoring van de zon zo frêle zachtjes luisterend naar een lied de boventoon van vreemde vogels…

er was een begroeting van een mens onderweg opgaand in de wind in een opkomende nevel ik ken zijn gedachten de eenzaamheid van gestorven zwaluwen in een verloren zomer dat wat er rest van de dromer... langzaam sterft zijn silhouet tot een stipje aan het einde van de allee morgen, ja, misschien morgen wandel ik nog eens met hem…

ik ben de letter aan het begin van jouw naam de zucht, de adem langs de vleugels het puntje van je neus ja heus, ik ben het blad dat door de winden in het alleen zijn zwerft het allerkleinste vogeltje dat tinkelliedjes fluit als een zomerdroom sterft ik ben de hand die telkens liefde naar je zal schrijven door de spelende…

lief poppedeintje een cherubijntje op een baldakijntje het dansrefreintje een harlekijntje op het pleintje een tierelantijntje op een gordijntje in het treintje een olijk dolfijntje uitbundig fonteintje allerliefst kleintje *Een klankgedicht*…

ik vlocht herinneringen in woorden zocht een bron zonder erin te verdrinken ik zag dat de zon zich keerde naar de verlatenheid een glans tekende zich een lange tijd op een kerkraam hoe kleurig toch weerkaatste dat glas en ik voelde en wist dat dit liefde was een missen is niet uit te wissen gedachten zullen in strofes…

jij, die duizend lichten etst aan het heelal zo, dat bladeren zilver gaan glanzen in de herfstnatte takkenbomen op een aarde in rust mensen rond de volle maan laat dromen een kunstwerk creëert van witte sterrenbloemen in een opkomend mistgordijn in dichten vertelt, hoe de hemel soms meehuilt in onbegrepen pijn het universum met…

zeg werkelijkheid waarom verdrijf je mijn dromen wis je het handschrift van de hoopvolle zon leg je een schaduw over mijn vlinderminnend voorjaar mijn schildering van roze en witte bloesembomen zeg werkelijkheid waarom ben je soms zo subiet zo duidelijk daar, kruis je mijn gedachten, mijn verwachten verbreek je zo vaak de betovering…

zou ik als de els aan het water mogen wonen de stroming zien de zon dichtbij beleven elke lichtstraal pakken dat wat er drukt in de kleine golven laten zakken zou ik na een roerige herfst de rust van de winter de stilte van de sneeuw rustend op mijn handen verder dragen naar de wachtende wereld verscholen achter de rietkragen zou…