Alle inzendingen van Ineke Dijkhuis

de kast staat tegen de muur tafel, stoel en bed staan op hun plaats net als gisteren aan een andere muur hangt een schilderij een paar foto’s op de kast net als gisteren het eten wordt gebracht de koffie, de thee net als gisteren vandaag ben je gisteren vergeten stond die tafel gisteren ook daar vraag je hing dat schilderij…

de stad in de avond met zijn verlichte ogen laat de eenzamen in het donker hunkeren hunkeren naar het licht uitnodigend stralend in de duisternis van de buitengesloten mens in het onthullende licht wordt de verborgenheid fel aan flarden gescheurd een doel voor zoeklichten het licht in de nacht vriend in vredestijd vijand in oorlogstijd…

kaartverkoop gestopt optreden is afgelast  pianist spoorloos…

de waterdruppel op het vergeet-mij-nietje glinstert in de zon…

wees eens stil luister eens naar een ander wees eens alleen maar een praatpaal waartegen een ander over zijn zorgen en angsten praat geef eens niet meteen je zo goed bedoelde raad zeg eens niet als ik jou was dan had ik dit of dat heel anders gedaan oordeel niet maar luister probeer te begrijpen dat wat voor jou geldt niet voor een ander…

als begripvol elkaar begrijpen en meelevendheid echt medeleven is als liefde echt liefhebben en respect elkaar respecteren is als menswaardigheid menswaardig en medemenselijkheid echte naastenliefde is zou er dan misschien geen oorlog meer zijn zou er dan misschien overal vrede zijn…

onbegrijpelijke nonsens worden uitgestort over de uitzinnige menigte brallende onzin wordt ongeloofwaardig in gedachten gedruppeld omhooggestoken mee-eens vuisten doorklieven de lucht opengesperde monden stoten instemmende oerwoudachtge geluiden uit de dikdoenerige figuur op het podium verbergt met subliem acteertalent zijn minachting…

met flarden en rafels aan elkaar vastgebonden nare langdurende uren kruipen traag voorbij met bellen en toeters uitgelaten zwaaiend blije kortdurende uren rennen snel voorbij met beide handen worden rustige uren voorzichtig vastgepakt opgeborgen voor later voor later als een paar extra uren het verschil kunnen maken tussen…

er zweven miljoenen illusies in de lucht gretige handen grijpen in het luchtledige onbereikbare illusies gegrepen door de illusionist die het onmogelijke waar lijkt te maken maar slechts ongrijpbare illusies in het rond strooit gedesillusioneerd worden illusies begraven op de steen staat hier rust ontgoocheling…

als de torenklok zes uren slaat is het tijd om te gaan eten zal je daaraan denken en het niet vergeten dat zei mijn moeder elke dag als ik ging voetballen op straat ik vergat weleens te luisteren u weet wel hoe dat gaat veel later een kleinzoon op bezoek hij wilde voetballen op straat en oma zei: maar snel naar huis als de torenklok…

aan de oever van het meer op een bankje tussen ruisende bomen een man en een vrouw met daartussen hun kapotte dromen het water kabbelt rustig voort zoals hun leven ook ooit was het onvoltooide heden ligt nu vertrapt in het gras hun dagen zijn nooit af zitten vol met lege gaten elke dag opnieuw proberen om toch te blijven praten moeizaam…

moederziel alleen gevlucht uit het vaderland  ongewild weeskind…

de verwondering van een kind dat voor het eerst de wereld ontdekt hoor, het vogeltje zingt het poesje likt haar pootjes kijk, een eendje in het water er vliegt een vliegtuig in de lucht de wereld is een wonderland met elke dag iets nieuws daar is de lach van mamma en de sterke hand van pappa later… nee, dat mag niet oei, een…

alles lijkt veel dichterbij het klinkt een beetje raar als je de wolken wilt bezoeken staat er een trapje klaar voor de kinderen is het feest zij mogen op de regenboog ze glijden van links naar rechts naar omlaag en weer omhoog de mensen in de wolken zijn niet meer vreselijk moe ze kunnen uren lopen de engelen kijken lachend toe ze…

ik hou van de muziek als ze haar verhaal vertelt de muziek die me meeneemt naar haar wereld van de boeken. met de vele woorden die mijn fantasie prikkelen de woorden die in mijn gedachten willen wonen ik hou van het kaarslicht dat alles mooier maakt het licht dat me laat verlangen naar de romantiek van vroeger van de lichtjes…

de vermoeide geest leunend tegen het leven zoekt daar een rustpunt…

de waarom-vragen botsen tegen harde muren kaatsen terug, botsen en botsen weer geen antwoord nooit een antwoord opstandig smijten met kletterende woorden adviezen worden keihard weggeschopt geen antwoord nooit een antwoord monden schreeuwen: waarom! zonder geluid en met geluid de echo van deze schreeuw is al eeuwen oud geen…

langs uitgesleten paden lopen eeuwenoude zielen in vermoeide rijen verdwijnen in het duister van het donkerste zwart in het holst van de nacht diep onder de grond liggen de verborgen geheimen van leven en dood de echo van de geest schreeuwt om verlossing uit de kerker van wanhoop smekende handen reiken naar het onbereikbare genezende…

waar ik naartoe wilde ben ik nooit geweest wat ik wilde zien heb ik nooit gezien wat ik wilde doen heb ik nooit gedaan minder piekeren is me nooit gelukt maar… honger heb ik nooit gehad oorlogsgeweld heb ik nooit meegemaakt een vluchteling ben ik nooit geweest ik woon in een vrij land en kan gaan…

als je niet meer wilt weten wat ik voel ik het niet meer zie zoals jij het ziet als je niet meer luistert naar wat ik vertel ik niet meer wil horen wat je zegt als je wegloopt wanneer ik huil ik je dan laat gaan als we nooit meer samen praten we elkaar los moeten laten als het nooit meer is zoals het was ook nooit meer…

Kijk eens, konijntjes in een kring die spelen zakdoekje leggen ze weten heel goed dat ze het aan niemand mogen zeggen De eekhoorn in de boom kijkt naar twee grote beren hij wil dat ze hem vertellen hoe hij zijn brood moet smeren In een grote vijver zwemmen een witte en een zwarte zwaan ze vragen steeds of iemand mee naar Engeland wil…

Woorden van liefde verspreid door de wind uitgestrooid over het land hopend dat iemand ze vindt Verlossende woorden zo lang op gewacht toen kwamen ze eindelijk zelfs eerder dan gedacht Woorden van begrip toch nog gekregen ernaar gehunkerd, zonder kon je er niet meer tegen Woorden van spijt zo warm als zonnestralen vallen in dorpen…

ze kijkt naar de mensen die bij elkaar horen ze is met niemand samen en voelt zich verloren ze mocht nooit huilen grote meisjes huilen niet maar ze voelt nog steeds de pijn van dat oude kinderverdriet ze heeft haar gevoelens volledig geblokkeerd hoe ze zich moet uiten heeft ze nooit geleerd haar emoties zijn weggestopt in de kluis…

herfstklanken dansen met de regen als zilveren klokjes klinkt het adagio meeslepend en ontroerend de natuur houdt haar adem in tot het crescendo klinkt van een symfonie die met fijne penseelstreken een overweldigende kleurenpracht schildert de geboorte van de herfst…

een lachende clown de geschminkte vrolijkheid verbergt zijn verdriet…

een rij poppen op de kast netjes naast elkaar het babypopje bij de mammapop een rij autootjes op de plank netjes naast elkaar samen met de pappapop het meisje kijkt naar de poppen ze pakt de autootjes het jongetje kijkt naar de autootjes hij pakt de poppen ze spelen vadertje en moedertje het meisje wil de vader zijn het jongetje…

geluksgevoel met een lantaarntje onvindbaar batterij is leeg…

we doen zo vaak alsof we doen alsof we blij zijn terwijl we het niet zijn we doen alsof we luisteren terwijl we ergens anders aan denken we doen alsof we het leuk vinden terwijl we er niets aan vinden we willen niemand kwetsen dus we doen alsof maar ons verdriet is echt onze pijn ook ons eenzame gevoel is echt onze angst ook…

boven het maaiveld stak hij zijn hoofd uit, totdat hij werd neergemaaid…

weergoden schuilen in portieken gooien handenvol gutsende regen op bewegende paraplu’s gekleurde en zwarte paraplu’s boven gezichtloze levens lopend van verleden naar toekomst waar paraplu’s verdwijnen in tassen en openbare prullenbakken gebruikt als loophulpmiddel vergeten in bussen en treinen zonder paraplu bescherming herkenbare…