Alle inzendingen van Ingrid

Daar gaat ze dan een rode sporttas aan haar schouder terwijl haar rechterhand een kleine koffer trekt ze kijkt niet op of om loopt vastberaden recht vooruit met voor een lady eigenlijk net iets te grote passen nog geen volwassenheid bereikt wenst ze haar eigen weg te lopen advies is niet aan haar besteed zij claimt de wijsheid van haar…

Ik kijk naar de zomerlucht Zo rond een uur of elf De zwaarte slaat toe Terwijl ik sterren moet voelen Je bent er niet meer Toch niet in dit aardse leven Wat stelt het voor? Waar ben je? Toch voel ik jouw aanwezigheid Ik zou alles doen, alles Om jouw stem nog een keer te horen Ik wil jouw troostende woorden, Papa Maar je bent alweer…

De muggen dansen in de wind En wachten tot de avond valt De vogels hebben hun rustplaats al in het vizier Ik zie een buitenspelend kind, Met weemoed denk ik terug Aan die zomers van weleer We speelden boompje wisselen in het bos Dit is de zomer van het Pokémon vertier.…

De wereld draait onverstoord door, Maar mijn wereld staat stil... Verstoord en bevrozen Sinds die dag dat je ons verliet Het leven gaat zijn gang, Maar het klopt niet Het kan toch niet? Het doet pijn Te doen alsof het leven Gewoon verder gaat En er niets veranderd is Want alles is zo anders nu, Papa... zonder u...…

Wie kon weten dat de tijd zou komen met handen vol zwarte bloemen en verscholen in zijn mantel het noodlot dat zijn ijskoude adem zou leggen over het gelaat van unieke schepselen maar onaangeroerd bleven de herinneringen standvastig in hun soliditeit als een erfenis van waardevolle schatten op het witte doek van gedachten soms, als in een…

Vandaag zag ik een moeder huilen Haar zoon lag in een kist En ik dacht heel even God heeft zich vast vergist. Vandaag zag ik een moeder huilen Om het afscheid van haar zoon En ik dacht heel even God dat is toch niet gewoon. Kinderen moeten ouders overleven en niet andersom En ik dacht heel even God wat bent U dom.…

Zij wist zoals moeders weten Zij wist het zonder uit te leggen Mijn kind is anders Bijzonder getalenteerd En sommigen onwetenden Noemen dat verkeerd. Zij wist zoals moeders weten…

Hij keek stil voor zich uit geplaagd door al zijn kwalen De dood zat hem op de hielen en dwong hem niet te dralen. Dus hief hij het glas om nog eens te kunnen proosten met niemand in de buurt die hem zou kunnen troosten.…

Ik geloof dat het mijn onderkin was die het eerst wat uit ging hangen Mijn borsten zijn ook niet meer van die fiere staande prangen. Mijn billen voldoen niet aan de norm mooi en rond van vorm Mijn leeftijd is mij aan te zien Oh, was ik nog maar negentien.…

De spoken op het behang het fluisteren van de wind vertellen ons in bange uren wat we al lang weten. Alles is eindig in pijn en verdriet Dus kleur de dagen in het licht van de zon.…

De Mount Everest ligt er stil en ijskoud bij. Gisteren nog hoorde hij je vreugdekreten. De top gehaald, het gezwoeg beloond. De Mount Everest ligt er stil en ijskoud bij. De tranen van verdriet sijpelen tussen de gletscherspleten. Hoogteziekte deed je lichaam falen. Eric Arnold, we zullen je niet vergeten. De top gehaald, het gezwoeg…

DE STILLE KRACHT In een Tilburgse kapel achter glas en lood vindt men het beeld van Maria O.L. Vrouw ter Nood. De kleuren van haar mantel zijn door de tijd vervaagd. Een parfum van kaarsen hangt om haar heen Ze is een baken voor menigeen Ze staat daar en wacht onverstoord. Ze heeft al heel wat aangehoord. Ze geeft nooit antwoord als…

Lood In mijn hoofd En In mijn hart Het slijt niet De tranen Van het gemis Stromen Elke dag Weer een stukje Verder weg Van jou Ongewild Ik wil niet dat je Vervaagt Jouw geur, Jouw stem Wil ik niet kwijt Ik koester Ze slechts In herinneringen Ik laat je niet los, Nu nog niet... Ik houd je nog even vast Want ik ben er…

Wat weten zij ervan waarover praten zij? vraag mij wat het betekende en hoe het voelde te vertoeven in wat jouw wereld was een leven lang heb ik je niet gekend dan enkel maar als die soldaat waarin ik steeds wanhopig iets van een vader zocht terwijl ik samen met jou vocht tegen de spoken van weleer we wisten al niet meer elkaar…

Ergens op de wereld is een korenakker alleen nog dodenland rijst een aanklacht naar omhoog vanuit een lege hand en ergens huilt een moeder of treurt een jonge vrouw wacht een vader op bericht of hangt een vlag in rouw ergens op de wereld vliegt een jonge zwaluw langzaam naar de dood klapt wanhopig met de vleugels in zijn stervensnood…

Hoe plotseling is zij zo broos geworden zonder dat ik wist wat heb ik reeds gemist door in de sneltrein van de tijd aan haar voorbij te reizen hoe lang nog zal zij moeder blijven en naar mij uitzien langs de sporen hoe plotseling is zij zo broos geworden?…

De roep van de zee ook de wind laat zich horen te luid krijst een meeuw…

Toen was daar jouw finale verbijsterend mooi zoals je ging en puntgeslepen scherp jouw blik de laatste akte schetste de wereld draaide door terwijl een ogenblik van o zo waardig zijn zich kleedde zoals je was geweest niet één keer keek de tijd nog om maar snelde voort in het tumult van veel te schelle stemmen de dag kromp stilletjes ineen…

Hoor de dragonders de schreeuw van een arend stil blijft de wereld de zon voelt geen schuld moeder van zonen telt wanhopig de kinderen waarvan eens warm haar schoot was met hun leven gevuld krampachtig gevouwen haar handen tot bedes als brandende lava de pijn in haar hart gesluierde vrouw moeder van zonen stilt met haar tranen de dorst…

Een oorverdovende leegte Overmeestert mij Het gemis Schreeuwt het uit, Zonder geluid Ik ben in de greep van Een verlamd gevoel, Verweesd verdriet Ik voel me als een verlaten huis Overwoekerd door Onkruid In de verte staat een oude fontein Daarrond cirkels van opgedroogd water…

Waarom In deze wereld Zo veel haat en geweld? Mijn geest wordt Er constant door gekweld Waarom Krijgen onze kinderen Een leven vol angst En verdriet? Zo een wereld wil Iemand toch niet? Waarom Zijn vrede en rust Nu zo ver weg? En blijkt oorlog Nu de enige uitweg? In zulke sfeer Wil niemand leven Maar laat ons Hoop en liefde…

Zware leegte Wroet in mij De stilte knaagt In mijn verleden Ik wil het wissen Laat mij zijn wie ik was Voor ik werd tot wie ik ben Vervormd tot Iemand zonder verleden Omdat de pijn te hevig is Om te benoemen Of zelfs te voelen Werp me in de toekomst Alsof ik van nul terug Kan beginnen Gun me de illusie Van de hoop op Iets beters…

Uit hierdie Valkenburg het ek ontvlug en dink my nou in Gordonsbaai terug: Ek speel met paddavisse in 'n stroom en kerf swastikas in 'n rooikransboom Ek is die hond wat op die strande draf en dom-allenig teen die aandwind blaf Ek is die seevoël wat verhongerd daal en dooie nagte opdis as 'n maal Die god wat jou geskep het…

Stukje aarde drijvend op hoop dobberend op water zoekend, tastend naar de juiste richting zorgzaam gehuld in wazige slierten zon en dauw klein sprietje gras komt voorzichtig tevoorschijn plots overwoekerd door de schaduw van vluchtig onbegrip zonder mededogen, in één oogwenk verwoest de aarde nu dor en korrelig vertrappeld…

plots verdween de duisternis en werd vervangen door licht totaal onverwacht kwam het in mijn hoofd schijnen een lichtstraal gericht op het proces, het proces der aanvaarding neem ik aan alles blijft hetzelfde doch bekijk ik het door andere ogen na een lange tijd van zwart en donker kwam de kleur weer terug traag maar zeker ik…

Speer van de horizon die de zee en de lucht doorboort ochtendzoenen op mijn borsten als opkomende zonnen door alle wateren zul jij komen alle oerwouden op alle wegen in elke droom die ik me niet meer herinner je handen die zichzelf onteigenen en je lichaam dat zich stort in de gewonde herfst Ochtendstralen verwarmen de kamer als gouden eekhoorntjes…

het vreet aan me het gemis aan warmte het woelt in me en graaft gangen, donkere gangen met doodlopende uitstulpingen ik treur om jou want ik ben je onderweg kwijt geraakt ergens in die donkere gangen ik treur om ons om wat wij ooit waren want elk van ons is verdwaald achtergebleven, alleen daar ergens...…

de zee houdt mijn gedachten in bedwang een tijd lang, tot ze het beu wordt en alles uitspuugt mijn gedachten belanden op het natte zand, en drogen op in de zon waar ze zich weer vermengen met het droge zand, en zo weer verdwijnen...…

witte kat starend in de zwarte nacht wit licht donker silhouet afgetekend op de muur twee katten wit en zwart, twee tegengestelden nu staar ik terug naar jou, je brengt mij rust en geluk lieve ronkende schaduw in de nacht...…

het warme zand omhelst mijn voeten als een donsdeken in de winter het verwarmt lichaam en geest en doet me de koude winterdagen vergeten en indommelen op een zomerse dag, ergens in het zand...…