Alle inzendingen van Ingrid

het warme zand omhelst mijn voeten als een donsdeken in de winter het verwarmt lichaam en geest en doet me de koude winterdagen vergeten en indommelen op een zomerse dag, ergens in het zand...…

hier blakert de dood in de cirkel rust verweerd tussen schapen keert het tij der levens met ongelooflijke mildheid groeit hun vruchtbaarheid over het veld monolieten de grassen wiegen in de wind de stilte verzegelt éénieder op de groene heuvel…

Vaak leef ik mijn leven zoals ik wil Maar luister nog teveel naar anderen dat pakt niet altijd goed uit dus wil ik dat maar al te graag veranderen. Sommige geven te vaak kritiek terwijl ze zelf van hun eigen leven een zootje maken Omdat ze hun eigen kast niet op weten te ruimen proberen ze het gevoel van anderen te raken. Ik wil me niet…

Voor Simone Begin zomer en de zee een opengebroken kweepeer de lucht als een kind z'n ballon hoog boven het water Onder de parasols als gestreept snoepgoed mieren van mensen en de gulle lach van de baai heeft gouden tanden Kind met het gele emmertje en de vergeten vlecht je mond is zowaar een klokje de kleine huig de kleine klepel…

Vaak vragen we hoe het gaat en weten het antwoord al ze zeggen vaak prima doorvragen lijkt dan zo mal. Maar hoe vaak zeg je zelf niet ”prima’ terwijl je je rottig voelt maar je wilt er niemand mee lastig vallen want dat probleem is alleen voor jou bedoeld. Dus als je echt wilt weten hoe het met iemand gaat stel dan nog een paar vragen er…

ik voel me zoals een cirkel, gepropt in een driehoek het past er niet goed in de cirkel is vervormd en veranderd in een ovaal de driehoek houdt hardnekkig stand hij zal nooit veranderen in een vierkant die driehoek rond mij...…

medicijnen die toch niet helemaal werken eerst toch weer durven hopen diezelfde hoop wordt nu weer afgenomen bruusk en zonder waarschuwing de ziekte laat weer van zich horen ik weet het wel ik heb je wel gehoord het liefst houd ik mijn handen over mijn oren mijn handen voor mijn gezicht dan moet ik er niet naar kijken en toch houdt…

ik heb naar jou gekeken, begip getoond, aanpassingen gedaan en toch voel jij je nog zo onbegrepen wat méér kan ik nog doen voor jou? ik heb alles gedaan maar nu is mijn grens dus bereikt hier is de lijn, ik ben op jouw autisme niet merkbaar aan de buitenkant maar des te meer aanwezig aan de binnenkant onze voortdurende…

en toen was het er weer dat donkere gevoel als een krijsende zwarte ekster vliegend door de dreigende lucht vanuit de zon terug opgeborgen in de schaduw daar waar het thuishoort en nergens anders daar waar alles wazig lijkt en is ik wil het kwijt ik wil geen onheilspellende zwarte ekster zijn maar een witte meeuw met…

rauw verdriet puntige scherven kerven krassen in mijn ziel als uitgedroogde aarde uiteengereten door de zon smachtend naar water is het te droog? is het te laat?…

flarden, losse gedachten, zonder samenhang nietsbetekend zijn ze tot nu... nu vallen ze samen en vormen één geheel geen raadsels meer, eindelijk helder toch voor even.…

tranen nooit getoond nooit gehuild nooit laten merken zeker niet aan jou altijd sterk altijd onbereikbaar te diep te bitter geen controle niet gekwetst niet weer denkend aan wat wij ooit... wij samen voor altijd gemist één kans, nu voorbij elke dag voor jou onzichtbare tranen…

vandaag nam ik een besluit het zat er al veel langer maar de woorden kwamen er niet uit ik leef niet meer voor jou neem het me alstublieft niet kwalijk het is niet dat ik niet van je hou maar zo is het voor mij wat draaglijk het doet gewoon minder pijn als ik niet verwacht van je er altijd te zijn als ik nood heb aan een schouderklop…

hier lig ik dan alleen omkaderd door een vreemd bed omringd door vier witte muren kleine witte kamer in groot grijs gebouw nu laat ik haar toe de vermoeidheid ze walst genadeloos over me heen als een bulderende sneltrein ze verwittigt me spot niet met mij aanvaard mij dus doe ik die starre poorten open en laat haar angstig…

woorden, woorden en nog eens woorden ik kan ze niet meer horen... ze stromen en stromen als wervelend water ze zijn zo luid en vervelend ze betekenen niets ze kletteren op de grond en blijven nadruppelen, als een echo op het water stop toch eens, woorden ik wil stilte ik wil rust ik wil het niets daar waar woorden niet meer…

er zijn zo van die dagen die niets in zich hebben ze zijn grijs en amorf je kijkt ze liever niet in de ogen want hun leegheid priemt door je heen je hoopt gewoon dat ze snel passeren en misschien in hun leegheid toch een beetje zinvol zijn? zodat de dag nadien misschien een beetje kleurvoller lijkt al was het maar een illusie...…

nu het weer beter gaat met jou na deze lange weg haal ik weer even adem en komt er ruimte vrij in mij en in de tijd nu moet ik je dus loslaten dat is een hele kunst ik moet weer leren vertrouwen het gaat met vallen en opstaan maar op een dag dat weet ik zeker dan kijk ik naar jou en zie ik een volwassen vrouw, iemand die straalt van…

op de slee glijden we van de heuvels wit is hun kleur, de kleur van hoop zonder enig obstakel glijden we recht naar beneden ik voel me weer kind, in harmonie, samen met mijn kind maar als ik glijd van de heuvels van het leven gaat alles veel moeizamer ik kom hobbels en putten tegen, ze gooien me omhoog en weer omlaag…

ik kijk met lede ogen toe hoe mijn ledematen verouderen, veranderen... mijn ledematen net als mijn mede maten - kameraden staan ze heel mijn leven aan mijn zijde alleen... je mede maten kan je zélf kiezen maar je ledematen dus niet... desalniettemin moet je ze blijven verzorgen, aandacht schenken, ernaar luisteren, naar die…

schoonheid in stilte... sneeuwvlokken vallen onhoorbaar uit de hemel ze vormen een maagdelijk wit donsdeken ze dempen geluiden en gedachten, en doen je even vergeten alles lijkt even stil te staan verstomd door dit zicht, door dit gevoel het is koud maar ik voel warm vanbinnen schoonheid gevangen in licht, in stilte…

Alleen in de schoolbanken zit zij Haar trouwste vrienden zijn papier en pen Op het bord de sommen in een nette rij Te makkelijk voor haar want ze heeft ze al klaar Om zich heen kijkend naar haar klasgenoten Die gebogen zitten te zwoegen op de som Zwetend werken en studeren, onverdroten Zit zij zich te koest'ren in de zon De bel gaat en…

ik wacht, de dagen kruipen langzaam voorbij een uur duurt een eeuwigheid ik wacht gelaten af en hoop dat de tijd me niet opmerkt ik wacht, denk niet te veel na en leef ik wacht, op een nieuwe weg, op een nieuwe dag, op hoop ik wacht…

ik kan niet meer nadenken, ik kan niet meer ademen, mijn hoofd bonkt laat me uitwaaien aan zee, wegdrijven op de windgolven laat me lopen zo hard ik kan weg van alles laat me loslaten, laat me weer vrij, dus... laat me…

ware schoonheid overvalt je meestal op de meest onverwachte momenten... ik deed de gordijnen toe en daar stond je dan mistig hemellichaam zo alleen zo wit en vol zo krachtig verscholen achter een witte waas van gordijnen schreeuwde je om aandacht zonder waas... maar de waas zat voor mijn ogen ik staarde door mijn mistige…

ik zit met een brok van verdriet en onmacht in mijn keel... sinds die ene dag viel alles in duigen het leven werd plotsklaps anders, onvoorspelbaar... toch geniet ik bewuster van de mooie momenten... want ik besef, ze kunnen ieder moment weer verdwijnen als sneeuw voor de zon... die momenten zijn soms zo pijnlijk mooi die mogen…

de winter breekt aan, na verjaardagsfeestjes en de komst van de Sint komt dan weer de tijd van de lichtjes... rode en groene lintjes, cadeautjes onder de kerstboom, gezellig samenzijn, heerlijk tafelen, de warmte in huis... glinsterende kerstballen pronken in de kerstboom, fonkelende lichtjes schitteren in de nacht, nu nog enkel…

ik val weer diep, recht in die donkere afgrond mijn laatste hoop op beterschap werd mij gisteren ontnomen, in één seconde, in één zin, een klap recht in mijn gezicht het beeld van mijn toekomst niet bepaald rooskleurig is dit voortaan mijn leven? hoe moet ik hiermee omgaan? het blijven lachen en doorgaan kost me meer en meer…

ik weet nog hoe het voelde ooit heel lang geleden de herinnering begint stilaan te vervagen... één ding blijft hangen, die typische smaak van zout in mijn keel na het huilen, een warm gevoel en overal nat op m'n wangen dan het nasnikken, alleen... die laatste keer kwam er geen einde aan toen heeft mijn lichaam beslist…

buiten troosteloos grijs, nat en kil binnen een mooi beeld in mijn hoofd de zee, stralende dag, zon van vuur een zeepbel zweeft door een diepblauwe lucht op weg naar boven steeds hoger en hoger ze springt ik ontwaak als uit een droom en luister lachend naar het ritme van regendruppels buiten…

ik ben zo blij met een dochter als jij zo diep, zo echt emoties geheel oprecht in deze grijze, kille wereld breng jij kleur en gloed iets wat mij herleven doet je wordt zo snel groot en ik besef... straks zit je niet meer op mijn schoot maar toch nog even dit ook al ben je groot of klein jij zal voor altijd een deel…