Alle inzendingen van Iniduo

pasgeboren droogte ontdoet bladeren van bomen en woorden van betekenis ontleedt zich in ongerasterde atomen ontdoet zich van geboorte tot op onverbloemd geraamte kanalen ontsluizen zich tot verten zonder horizon zodat ik doorzichtig kan zien als kaalheid van doorwinterde wouden die zonder aanzien of omhaal al het onzichtbare verjaagt…

kleuren hebben mij bedrogen zonet was het water nog blauw dat ik dronk uit de bron van spijt nu, een vluchtige herinnering later, dorst ik naar ondrinkbare hoop - niets is wat het lijkt wat overblijft is ondeelbaar…

ik voer eerst de adresgegevens in, laat mijn route koel berekenen verheven boven braadworsttuinen hou ik vervolgens audiëntie in mijn ivoren sponde draag een stukje tekst voor, dat met wat goede wil als gedicht in menige boom na-ijlt (ooghoogte!) niet meer dan een broze putdeksel echter, van het soort ’retourvlucht in hogere sferen’…

voorbij de datumgrens in de lage tonen van de rivier worden dagen korter fladdert een verwaaide wens nog eenmaal buitendijks te gaan haar verkalkte aderen vertrekken geen spier verzanden in kribbige oevers waar dammen naderen en overlaten in lot berusten weeën van waterstand kabbelen tegen het plankier schuren in hun verval door tamelijk…

letters klonteren aan elkaar tot zuurdesem van woordenbrij inkt is stroperiger dan vloeibaar lichtende wolken trekken voorbij als hemel van een gesluierde maan die mij zwijgend gadeslaat huid van poriën die openstaan is ontvankelijk voor weldaad ieders blik is naar buiten gericht weg van het vergeelde papier de nacht toont z’n glimmend…

vanochtend ben ik ontvangen in een milde, sombergekleurde dag het nachtelijk denken is geklaard, terwijl gewrichten en pezen nog bevroren zijn in onvolmaaktheid schemert het besef dat mij in een sprakeloze tuin vervlecht ik ken geen schrift dat eenduidig is van taal en begrip en zonder verwarring louter van zwijgende symbolen, afgesproken…

ik twijfel aan de rede het nut van verstand bestaat wel het verleden als sporen in los zand ik twijfel aan de ziel aan de passie van het hart de weekheid van mijn achilleshiel onbestemd als smart ik heb me aan gedachten bezat ooit kom ik weer bij zinnen in de haven van een schervenloze stad ik moet bij het begin beginnen…

hemeltergend, zo angstig vaag sluiert het licht in mijn handpalm geborgen in de schelpenkraag van het duin zonder strohalm dat als zachte aarde begon maar in schaduw vlucht voor de adem van uw zon vanwege ontederheid berucht zie de wolken buiten bereik ik adem in, ik adem uit vraag me af waar ik naar kijk naar windstilte zonder geluid…

Het is al één uur en ongemerkt middag, na nachten doorwaken en verdwalen in letters op het toetsenbord. Gedachten dwarrelen nog steeds binnen vanuit sterrenstelsels en gangen van kinderlijk verleden. Ga weg, gespuis. Maak frisse ruimte voor ijverig gebezem, blaas stof uit de hoeken van het heelal. Wat is toch dat venijnig geraas van draaikolken…

De uren die ledig voor me staan te dralen, te blaken in de zon. Hoe ik in de verte staar, over een ernstig zinloze bezigheid te verhalen zoals het tellen van de tegels van het trottoir. Ik zie bomen die zijn gedreven door een doel, om te groeien naar de hemel, naar het licht, puur op hun eigen wijze, op luchtledig gevoel. Zijn daarom onze blikken…

Aan het begin van een lange reis Langs zilveren oevers, over glooiende velden Zijn bloemen uit honing gehouwen Om te leven met zachte hand, nog niet tegen elke prijs Aan het eind van moezijn, van opgeklommen jaren Van verwilderd bederf en doorvlochten angsten Blijven lege tafels en stoelen over Die in ultiem samenzijn stof vergaren In de…

het is aanwezig maar niet tastbaar er gaat een glinstering door oogwit verrassend (ik was nog niet klaar) verdomd dat u helderziendheid bezit ik herinner me nu het metselwerk weer ongeborduurd als ons rauwe vlees in het raam gaan de wolken tekeer waar ik in dit verband al naar verwees niemand kan ons zeggen wat het is zodat wij verre uren…

begin en eind staan tegenover elkaar als poortwachters langs de weg naar vergetelheid lichtvoetigheid maakt dagen draagbaar zonder wetenschap van dood is leven een verloren strijd het is de scherpte van de snede in de huid die schrijnt in het licht van verdreven herinnering de rivier is op een droge grens gestuit in de vallei waar water…

zwijgende bomen lijken zo stil werpen schaduwen op de muur buigen onder gewicht van de wil verteren hun ziel in brandend vuur ik durf niet te zeggen waar het op staat bang om prijs te geven wat verborgen is dat in ongebreideld verlangen schuilgaat in luwte van schemer voor het morgen is zonder grenzen van betamelijk gedrag zou het verbodene…

dorst naar droogte is dodelijk geduldig in het gehemelte van bergen en dalen de stroom passeert schaamheden bij herhaling vervalt tot laagte en vlakte schuurt oevers, verzandt binnenste bochten eindeloos en voorspelbaar in fasen gebogen langs ontblote patronen met sleepsporen in lichtvoetige modder achtergelaten tijdens keren en dwalen…

namen van gezichten verdwijnen met valwinden van eb en vloed langs veldlijnen van de zon gehuld in onhoorbare gloed hun reddeloze gedachten zijn als vleugels van een drakenvlieg zo ontwapenend broos zij voegen zich als eenlingen bij de massa zo harteloos de afgeruimde tafel vertoont nog kringen van het genuttigde bier de ontvolking…

milde regen en zachte bries sluiten een verbond dat aardse grofheid polijst bij elke stap die de vorige naar het verleden verwijst zodat verse indrukken grofkorrelig patina krijgen van zomers die zich tot regendruppels aaneenrijgen…

op een onvoorziene ochtend zal ouderdom zich aandienen, gulzig als onverzadigde polymeren, het kind in mij hecht zich nu nog aan het weinige omdat het nog niet alles gewogen heeft, voor reflectie is geen tijd, dat komt later wel als de schimmen uit hun verdrinking opveren, ik heb een soort voorbedachte haast, want herinnering is het weinige dat…

Soms vraag ik me af of goed en kwaad wel bestaan, of de dingen niet gaan, zoals ze gaan, of waarheid niet van verontwaardiging komt, of gewoon eigen gewin. Net zoals de cirkel van tijd geen einde kent, of begin, net zomin.…

Stoelen in opstaande positie, vastgesnoerd met losse pols en quick release. Hoge hakken, uniform qua strak gelid. Eigenlijk ga ik nergens heen, ben ik dolende tussen de wolken. Zoek ik een horizon die nergens was en toch weer altijd en overal. Vlucht ik over heuvels boven gepeupel en glimmende rivieren. Ga ik door ijle leegte met mijn witte…

De lentehemel is eenzaam als de kalme zee. Op slome golven drijft de enige zwaluw mee, die bij afgaand tij de avond trotseert. Want een hemel is zo kalm, als hij elk geruis ontbeert. De vroege avond houdt de adem in schijnbaar. Tot de nacht verblindt, in de kleur van glanzend haar.…

elke herinnering is in de aard van de zaak beschreven blad in de nerven van mijn brein heeft zich een idee postgevat dat de groenheid van de weide nooit hier is maar altijd ginder dat de maagdelijke lente broos is als de vleugels van een vlinder dat de koelte van de avond en de ijzige stilte van de nacht een voorbode zijn van het onvermijdelijke…

er gaan geluiden over de pijngrens door de wanden van het gehoor zij verdrijven de afwezigheid naar ruimten die ik luid doorboor laat mij wild zijn in het bos overgeleverd aan naakte aarde geur van mos en verschraald bier aan kaalzucht zonder eigenwaarde proevend van schroeihuiden opgezwollen in poriën van vlees uit achterbuurt en bielzentuin…

tijdens drooglegging van aderen zoals turend door mijn raam vraag ik mij nuchter af zijn wolken wilsbekwaam of door toeval bevangen in de orde der onwrikbaarheid voorbestemd af te drijven gelijk aan hardste uren van de tijd laat mij aan indrukken onttrekken samengeraapt zonder doel door afwezige koudegolven stijgt de temperatuur van gevoel…

uit de band springt de hoge wolk in het land zingt het gewone volk in het ijs blinkt de zon die aan de hemel staat in de dag klinkt de nacht die komen gaat uit grijs groeit lichtend blauw uit ijs bloeit het licht van de kou in blauw broeit de kleur van de nacht in de nacht vloeit de dag die wacht…

Kunnen we overgaan tot de orde van de dag? Ingeslapen belofte is verdwenen in een gapend gat. De ochtend is nu vacant, stilte van weer een bezwete nacht is verzwolgen door het lawaai van de stad. Kunnen de dagen zich verdomme niet eens verzetten tegen voortslepende sluiers van hun voorspelbaarheid? Zouden al die dagen zelf niet moe worden van…

Naar de tuin. Al veel te lang geleden. Hoe langer het lijden, hoe dieper de zucht. Spoedig daalt geschiedenis neer. We braken stukken uit de straat, om uit schaduwen weg te lopen en faalden in heimwee, keer op keer. We gingen inwaarts, om ons niet in verte te verstrooien. We daalden neer, om ons niet in hoogte te verslikken. Eigenlijk deden…

licht in een ontwakend oog heeft mijn diepste dromen doen smoren schurkt zich tegen harde muren op de drempel van het ochtendgloren door mijn verrijzenis uit de prehistorie heb ik een gedachtefossiel in steen gevangen deze tussen tengere vingers met zelfverkozen tederheid omhangen de nacht heb ik met tijdlijnen verward zodat ten halve keren…

woorden die naar stilte neigen stuiten op botsend binnenzwijgen het mag van geen naam weten schielijk, op de drempel van een soort vergeten dagen lijken geteld maken van dood gewag ordeloos gevangen in bedekt zelfbeklag raamloze gevels met plaatsvervangend gat als lamento in leemte enkelvoudig vervat gevlucht naar de nacht nu…

De donkere materie van mijn heelal heeft zich in grijze cellen georganiseerd. Veilig in de anonimiteit, zoals dat geldt voor elke cel die onafhankelijk opereert. Mijn gebladerte van het bos bedekt de sporen van platgetreden onmacht. De wind heeft zandduinen achtergelaten als verwaaide restanten van wilskracht. Maar ach, men zegt wel dat…