Alle inzendingen van Iniduo

soms sluit ik mijn ogen om te zien met onvergankelijke blik de pieken en dalen lossen op, het beeldkader wordt platter en de verten komen nabij ik stem af op mijn geluid om te verdwalen in tonaliteit te dolen tussen verbergen en onthullen langs de randen van het zicht waar besta je eigenlijk?…

(een plakboek voor later) ik heb, denk ik, mijn binnenzee uit de lucht gegrepen dat moet de reden zijn dat ik niet meer weet hoe het voelde zonder de kramp van wat eigenlijk? het geheugen is een raar ding terwijl ik erop ben aangewezen vanaf nu wat ik verder nog wilde zeggen is me ontschoten zo belangrijk is dat dan - - - nu ik…

‘Neemt niemand de telefoon op?’ wat is er eigenlijk mis met flessenpost aangezien overzeese dromen smoren in een ongewilde noodstop ik ben aan een dampige broodtrommel ontsproten maar de kruimels achtervolgen alle geluiden in stilte niettemin ben ik op weg, heb ik mijn land ontsloten twaalf uur slaat de klok, de dag is doormidden gebroken…

zwaartekracht valt als appels van de boom ongeremd door ongerijmdheid in vrijheid, zoals alleen het luchtledig die kent zonder weet van afstand, bij wijze van spreken ik schijn de middernachtzon te kunnen zien om de hoek in de schaduw van donkere bossen in nieuw licht van oude kennis er gaan dagen voorbij zonder zon, zo op ‘t oog dan vreet…

morgen gaat het huis tegen de vlakte lijken bomen berooid, op slag hun staketsels gerooid komt herinnering in de wurggreep van kaalheid geraakt althans het fundament van het ooit onmiskenbare in sluierbewolking, in stiltekramp ontaardt aarde in ontgronding morgen is het te laat gedaan er is nu geen tijd meer om foto’s te vergelen of oude…

ik volg de sporen in denkbeeldige sneeuw of zijn het mijn stappen, doch onbetreden wat ik onthouden moest, ben ik ook al vergeten want wat ik wist, is te lang geleden ik heb blinde muren opgetrokken om kilte te weren die schuurt als zand ik hou mezelf een universum voor parallel, en ik sta aan de andere kant ik luister naar mijn adem die…

mijn honger naar genade laat mij verlangen mijn verlangen laat mij vluchten mijn verleden vlucht naar verre bestemmingen mijn vergeten laat mij herinneren mijn toelaten laat mij verlaten mijn navel laat mij staren mijn gedachten laten mij dwalen langs het gewichtloze van mijn gewicht en mijn luiheid van lijf en leden doet mij vervagen…

om een of andere reden die zo op het oog nogal onbenullig lijkt tel ik de tegels van de stoep voordat de grond onder mijn voeten bezwijkt ik wijk van diepgezonken wegen mijd ingesleten, rechte paden stap door het oog van de naald wuif takken weg, blijf doorwaden met spinrag in het bezwete gelaat met licht tussen gebladerte als respijt…

de tijd moet nog vloeien langs ontelbare korrels nog wringen langs doorwrochte grond zich ontknopen en weer verwarren in doorploegde aarde, gewassen met traanvocht van stervende ogen, duizend doden lang de tijd moet nog kantelen in de vlietende beek zich nog blussen in het gelede landschap zich ontdoen van rauwe bochten en scherpe smart vooraleer…

droogte, van water ontheven uit poriën verdrongen in kelen geworteld hongerig, ontbloed dooraderd met steen ontbost, verbrand tot as kringelend in kale rook tot op het witte bot water, ontdaan van franje ontdaan van moleculen ontdaan van ontdoen zodat slechts ruimte overblijft intermoleculaire ruimte als vloeibare leegte als onaantastbaar…

pasgeboren droogte ontdoet bladeren van bomen en woorden van betekenis ontleedt zich in ongerasterde atomen ontdoet zich van geboorte tot op onverbloemd geraamte kanalen ontsluizen zich tot verten zonder horizon zodat ik doorzichtig kan zien als kaalheid van doorwinterde wouden die zonder aanzien of omhaal al het onzichtbare verjaagt…

kleuren hebben mij bedrogen zonet was het water nog blauw dat ik dronk uit de bron van spijt nu, een vluchtige herinnering later, dorst ik naar ondrinkbare hoop - niets is wat het lijkt wat overblijft is ondeelbaar…

ik voer eerst de adresgegevens in, laat mijn route koel berekenen verheven boven braadworsttuinen hou ik vervolgens audiëntie in mijn ivoren sponde draag een stukje tekst voor, dat met wat goede wil als gedicht in menige boom na-ijlt (ooghoogte!) niet meer dan een broze putdeksel echter, van het soort ’retourvlucht in hogere sferen’…

voorbij de datumgrens in de lage tonen van de rivier worden dagen korter fladdert een verwaaide wens nog eenmaal buitendijks te gaan haar verkalkte aderen vertrekken geen spier verzanden in kribbige oevers waar dammen naderen en overlaten in lot berusten weeën van waterstand kabbelen tegen het plankier schuren in hun verval door tamelijk…

letters klonteren aan elkaar tot zuurdesem van woordenbrij inkt is stroperiger dan vloeibaar lichtende wolken trekken voorbij als hemel van een gesluierde maan die mij zwijgend gadeslaat huid van poriën die openstaan is ontvankelijk voor weldaad ieders blik is naar buiten gericht weg van het vergeelde papier de nacht toont z’n glimmend…

vanochtend ben ik ontvangen in een milde, sombergekleurde dag het nachtelijk denken is geklaard, terwijl gewrichten en pezen nog bevroren zijn in onvolmaaktheid schemert het besef dat mij in een sprakeloze tuin vervlecht ik ken geen schrift dat eenduidig is van taal en begrip en zonder verwarring louter van zwijgende symbolen, afgesproken…

ik twijfel aan de rede het nut van verstand bestaat wel het verleden als sporen in los zand ik twijfel aan de ziel aan de passie van het hart de weekheid van mijn achilleshiel onbestemd als smart ik heb me aan gedachten bezat ooit kom ik weer bij zinnen in de haven van een schervenloze stad ik moet bij het begin beginnen…

hemeltergend, zo angstig vaag sluiert het licht in mijn handpalm geborgen in de schelpenkraag van het duin zonder strohalm dat als zachte aarde begon maar in schaduw vlucht voor de adem van uw zon vanwege ontederheid berucht zie de wolken buiten bereik ik adem in, ik adem uit vraag me af waar ik naar kijk naar windstilte zonder geluid…

Het is al één uur en ongemerkt middag, na nachten doorwaken en verdwalen in letters op het toetsenbord. Gedachten dwarrelen nog steeds binnen vanuit sterrenstelsels en gangen van kinderlijk verleden. Ga weg, gespuis. Maak frisse ruimte voor ijverig gebezem, blaas stof uit de hoeken van het heelal. Wat is toch dat venijnig geraas van draaikolken…

De uren die ledig voor me staan te dralen, te blaken in de zon. Hoe ik in de verte staar, over een ernstig zinloze bezigheid te verhalen zoals het tellen van de tegels van het trottoir. Ik zie bomen die zijn gedreven door een doel, om te groeien naar de hemel, naar het licht, puur op hun eigen wijze, op luchtledig gevoel. Zijn daarom onze blikken…

Aan het begin van een lange reis Langs zilveren oevers, over glooiende velden Zijn bloemen uit honing gehouwen Om te leven met zachte hand, nog niet tegen elke prijs Aan het eind van moezijn, van opgeklommen jaren Van verwilderd bederf en doorvlochten angsten Blijven lege tafels en stoelen over Die in ultiem samenzijn stof vergaren In de…

het is aanwezig maar niet tastbaar er gaat een glinstering door oogwit verrassend (ik was nog niet klaar) verdomd dat u helderziendheid bezit ik herinner me nu het metselwerk weer ongeborduurd als ons rauwe vlees in het raam gaan de wolken tekeer waar ik in dit verband al naar verwees niemand kan ons zeggen wat het is zodat wij verre uren…

begin en eind staan tegenover elkaar als poortwachters langs de weg naar vergetelheid lichtvoetigheid maakt dagen draagbaar zonder wetenschap van dood is leven een verloren strijd het is de scherpte van de snede in de huid die schrijnt in het licht van verdreven herinnering de rivier is op een droge grens gestuit in de vallei waar water…

zwijgende bomen lijken zo stil werpen schaduwen op de muur buigen onder gewicht van de wil verteren hun ziel in brandend vuur ik durf niet te zeggen waar het op staat bang om prijs te geven wat verborgen is dat in ongebreideld verlangen schuilgaat in luwte van schemer voor het morgen is zonder grenzen van betamelijk gedrag zou het verbodene…

dorst naar droogte is dodelijk geduldig in het gehemelte van bergen en dalen de stroom passeert schaamheden bij herhaling vervalt tot laagte en vlakte schuurt oevers, verzandt binnenste bochten eindeloos en voorspelbaar in fasen gebogen langs ontblote patronen met sleepsporen in lichtvoetige modder achtergelaten tijdens keren en dwalen…

namen van gezichten verdwijnen met valwinden van eb en vloed langs veldlijnen van de zon gehuld in onhoorbare gloed hun reddeloze gedachten zijn als vleugels van een drakenvlieg zo ontwapenend broos zij voegen zich als eenlingen bij de massa zo harteloos de afgeruimde tafel vertoont nog kringen van het genuttigde bier de ontvolking…

milde regen en zachte bries sluiten een verbond dat aardse grofheid polijst bij elke stap die de vorige naar het verleden verwijst zodat verse indrukken grofkorrelig patina krijgen van zomers die zich tot regendruppels aaneenrijgen…

op een onvoorziene ochtend zal ouderdom zich aandienen, gulzig als onverzadigde polymeren, het kind in mij hecht zich nu nog aan het weinige omdat het nog niet alles gewogen heeft, voor reflectie is geen tijd, dat komt later wel als de schimmen uit hun verdrinking opveren, ik heb een soort voorbedachte haast, want herinnering is het weinige dat…

Soms vraag ik me af of goed en kwaad wel bestaan, of de dingen niet gaan, zoals ze gaan, of waarheid niet van verontwaardiging komt, of gewoon eigen gewin. Net zoals de cirkel van tijd geen einde kent, of begin, net zomin.…

Stoelen in opstaande positie, vastgesnoerd met losse pols en quick release. Hoge hakken, uniform qua strak gelid. Eigenlijk ga ik nergens heen, ben ik dolende tussen de wolken. Zoek ik een horizon die nergens was en toch weer altijd en overal. Vlucht ik over heuvels boven gepeupel en glimmende rivieren. Ga ik door ijle leegte met mijn witte…