Alle inzendingen van Iniduo

Laat luchten wolken zijn in stille bossen zonder spitsroeden, tussen dunne bomen op paden zonder angstige hoede. Laat lichten dwalen over arme heidevelden, in schaduw van jeneverbes zonder dronkaards en helden. Op eigen erven van verpande levens in verhulling, op vreemde bodem van dromen zonder vervulling. Dennenaalden zonder zomer…

De dood heeft tijd genoeg om alle levenden te verzwelgen, begin en eind van elkaar te verlossen, om weer te laten zijn wat nooit was, zonder heugenis of ochtendgloren. De dood stelt geen vragen, maakt antwoorden zinloos en bezit tot niets, laat kinderen om ouders huilen zonder wie zij niet zouden zijn, laat ouders lijden die zonder kinderen…

de snaren staan strak vandaag in gezwinde pas naar zolen te graven in bedekte bodem achtergelaten al doorkruisend van weilanden bezongen met muren van prikkeldraad zonder van zins de goede moed te verliezen het blijkt wel weer, we zijn erg gematigd…

in zichzelf gekeerd vloeien dagen ineen, net als nacht en waken water lijkt van weinig gewicht zo in een glas verzameld van vette vingers en lippenstift verweesd echter, gevangen door drukkende angst eenparig af te zinken naar zandige bodems bovendien verwikkeld in onbeschreven toedracht van de vrije val in gapend grauw boezemt vloeibare…

een gerenommeerd man van herhaalde naam als het ware zodoende niet van vrouwelijk geslacht deed jurken lichten en spoorslags ogen verblinden zonder aanzien van jaartal tot aan het einde bericht…

zodra zonnen de hemel aanraken van diep blauw dat nooit ophoudt bloemen in de vrucht ontwaken zich hullen in weelderig maïsgoud de rijp van verse weiden smelt zodat druppels als parels blinken zodra lessend water tintelend opwelt, dan kan er maar één naam klinken…

het heeft geen zin te wachten tot een eeuwige zondvloed zal louteren tot dagen vervagen in welbehagen zelfs dan blijven verdroogde rivieren dor en zal de einder geen honingzoet dragen zelfs als ik snak naar koelte in verzengende hitte zelfs als ik honger naar warmte in koude duisternis zelfs dan laat ik mij verblinden door verzonnen dromen…

Na jaren van eeuwigheid daalt regen neer als verzameld stof uit de verveelde atmosfeer. Als de bergen stof hoger dan wolken blijken, zullen bomen boven toppen van hemelen reiken. Wat kan toch de reden zijn dat het stof zich blijft herhalen als hoogten zijn geëvenaard om uit af te dalen. En zonder vallende vaart geen stenen rollen…

Om te aarden in een bodem, woest van grond, drijven dunne velden landinwaarts uit de kluwen van de nacht, richting morgenstond. Aan de oevers van naderend welbehagen vangen steile stranden een golf van ijdele hoop, in verdronken vaarwater ten grave gedragen. Het is onbekend hoever wanhoop kan zinken naar de laagten van de zwaartekracht,…

Tussen muren van stilte en enkelhuizig bewoond, heeft zich tot dusverre tweeslachtigheid getoond. Het is lotgenoten gegeven aan de grillen te wennen zonder in velden of wegen een medeziel te bekennen. Aan de rand van verlangen daagt een sluimerwens, aan het zicht onttrokken door de inpandige mens. Het ligt zeer voor de hand om verlichting…

Laat geen onkruid zich vertonen In de voegen van de stoep Van nette burgers die willen wonen Zonder hinder van deze troep Dat het zich zal voegen ten bate Van wetten en regulering Van de verdeling in gelijke mate Tussen tegels zonder speling Waterpas en keurig in de rij En haal ons niet uit goede doen Schik je naar onze maatschappij Stel…

Ik voel nog de geknepen hand, of dein op de schouders mee. Soms hoor ik het piepen van zijn been. Zijn gewonnen beker stond op de tv. De slome zon leunt tegen het raam, huidplooien kerven zijn gezicht. Gesloten ogen vragen om stilte, wat wil ik zeggen in het laatste licht? Van alle ondenkbare dagen houdt nu de gevreesde dag halt. De handdoek…

Schouder aan schouder Staan boeken in de rij Om stof te verzamelen In los verband Om zich te bedekken Met oogluikend grauw Dat neerdaalt Uit aangeroerde ruimte Hand in hand Gaan titels aan de haal Met evenwicht En geduld Om zich te verzetten Tegen de tijd En vergetelheid Die nemen het nogal nauw…

Het is geen kunst van een hoge ivoren toren te blazen. Te verhalen vanachter dubbel glas en zich over het leven verbazen. In buigzame tijden hebben principes weinig om ’t lijf. Als het balletje gaat rollen is het zwijgzaamheid in bedrijf, of ruis van zoete waarheden die niet zijn te weerleggen. De waarheid kent geen pariteit, zo hoor ik mezelf…

Dichten is verstomd Door het uitgesproken woord Leve de smartphone…

Mijn geheugen voelt als korreltjes in mijn hoofd. Zij zijn zo licht dat zij vanzelf gaan zweven als door aanlandige wind licht verdoofd. De vrije vlucht duurt nochtans maar even, want in luwte geleid door kalme hand dalen zij als stof van zwangere wolken neer. Zij kruipen voort als eeuwig stuifzand maar keren nooit naar ijle luchten weer.…

Het duurt nog maar even en de hemel kleurt honinggoud. Hoe groter de afstand, hoe meer aan het onbekende is toevertrouwd. Waar wegen scheiden zweet het water in druppels door de wand. Water, dat alleen terloops lijkt te willen wijken. Al zwetend verdrijft het droogte naar de uiterste rand. Wat onder druk waterdicht blijft, moet nog…

Geen geruis gaat aan stilte voorbij voor wie wil horen wat niet is. Geen struiken willen gewillig wijken voor wie wil treden in ruige wildernis. Het lot blijft onbeschoren langs de lijnen van een grillige horizon. Niemand zou ooit nog stoppen, zelfs als dat in een oogwenk kon; een zielverdrogend verlangen om langs onbegaanbare paden te gaan…

Droomzon en aarde kruisen onder een geringe hoek. Het kan maar gedaan zijn. De stappen te zetten, in voortvarende onderneming. En te ondergaan het vallende doek. Halt! Stop ho. Waar zijn reddende engelen? Voor hen versaagden die, vooralsnog geen moeite getroosten, zich doch ledig laten welgevallen. De dag zij geprezen nog voor de avond…

Buiten is het nat en onherbergzaam. Binnen is mijn boek, droog en gecultiveerd. Mijn boek is van hout, geworteld in modder. De letters zijn het speeksel van de schrijver, gevloeid uit de pen van vlees en bloed. Koffievlekken, ook dat nog. Verdomme, niets is wat het lijkt.…

Te midden van ontginningen der woeste gronden liggen kanalen van vloeibaar zwart als primaire aderen aan geboortegrond gebonden. Nauwelijks hoorbaar zijn fluisterende verhalen over een week gedempt hart gelegen op de waterscheiding langs de palen. Ginds ademen verre dwaallichten schrille klanken op de grens van nevel en land zonder te verzaken…

Van ginds komen zaden aangewaaid. Van zins zijn kabbelende golfjes gekeerd door rietomzoomde oevers. De ene dag is geland, de volgende volgt rustig, geleid door moedershand. Als de rondzingende wind is gaan liggen, blijken de bedden beslapen en is geheugen in loodgrijs geworteld.…

gelachen op school Chris is dik het is een lul hij heeft altijd dezelfde kleren aan toen hij in de kantine in z’n eentje aan tafel ging zitten hebben we hem bekogeld met proppen, snoep, lege blikjes, klokhuizen en andere rotzooi het was een topdag morgen weer…

Het zijn maar een paar stappen naar de uiterste randen van de dag. In dit domein van gesluierde atmosfeer gaat zelfs hardnekkig licht overstag. In het grensgebied van eb en vloed is niet helder wat waar is en wat niet. Een zee van zand doet verstikken en oneindig water is alles wat je ziet. Deze ongrijpbaar gekrenkte geluiden uit wezenloos…

Handen, bezitten niet doch raken aan zijn gezichtloos kunnen zonder naam bestaan werken hard getuige knoestig eelt strelen teder zacht zodat een lichaam heelt hoeven in samenspraak niets meer te zeggen omdat zij zich op gekrenkte schouders leggen lezen louter wat tussen regels is gehoord omdat zij spreken zonder een overbodig woord…

Ik ben de zee, ik omarm alle eindeloze kusten. Mijn golven en mijn tij woelen onafgebroken zonder rusten. Ik ben het water, al het leven komt van mij. Maar beproef mij niet, ik neem het terug in mijn razernij. Boven mij gaan de dag en de nacht, de zon rijst uit mijn schoot, de wolken zijn mijn sluier en ik behoed de maan voor de dood. Je…

Sluizen openen in broekbossen en draslanden. De moed zwelt aan om zich van schroom te verlossen. Zomerkoelte doorklieft, doorregen van een toekomstig onvergeten. Golven in eindeloze stromen die van geen wijken weten. Samen knijpen ogen broederlijk de gemarmerde leden strak en stijf. Het is de stormvloed die zich bevrijd uit het kwetsbaar verkrampte…

Zon van koudvuur, stervend onder eigen gewicht. Zielloze pijn, onbestemd van eeuwige duur. Een hart, verlaten tot op het gebeente, ledig door bezworen lot, verzwaard door bevroren hoop. Een stem, ondoordringbaar als gesteente, fluisterend in onhoorbare woorden. Gesloten gezicht, tot schim geworden, in volle maan geweken naar de hemel van…

Al wat ik weet is mijn geweten. Onthouden doe ik denk ik met een reden, net als de dingen die ik ben vergeten niet zonder reden zijn weggegleden. Omdat weten en niet-weten aan mijn herinneringen kleven, voeren elektrische spanningen in mijn brein een interne strijd. Wellicht omdat zij weten, meer dan ik, dat fantasie is verweven met flarden…

Lengten van dagen zijn gemeten in de engten van ruimtelijk vervagen. Een verbintenis, gevoed door afwezigheid, gevuld met bloemrijke momenten zonder een zweem van vergeten. Innerlijk nabij in vrije vlucht, zonder vaste grond of horizon in zicht, in het strakgespannen lichaam gevangen en tegen klankbare muren in weergalm het verzoekende hart…