Alle inzendingen van Iniduo

Tussen licht en duister loopt een schemergrens. Hoorbaar, in zacht gefluister van ieder mens. Jij goed, jij slecht, drager van schuld. Jij fout, jij recht, in onschuld gehuld. Bevroren prikkeldraad, ommuurde waarheid. De laatste dageraad die licht en donker scheidt. Op de dag der wrake is angst een voorteken. En wie is zonder verzaken,…

Er is een waarheid die staat langs de kieren van sluitende muren met formules die bezweren de fictie op maat zonder dat duizenden zich wanhopig keren met dampend lokkend aas als lamme lammeren zo tam en toch de werkelijkheid de baas vertrouwen zij de wolf toe aan het lam.…

Achter gesloten deuren, daar voeren rivieren zonder oevers woorden van leegte mee. Uiteindelijk vloeit elk woord naar een volle, woordenloze zee. Zinnen treden bij woorden in om te worden tot woorden zonder zin en zin zonder geest of god. Het zoet van de regen valt in druppels gestadig zodat het de zee is tot zegen en het zout ongenadig…

Voetstappen, een versnelde gang. Vluchtend voor een bliksemschicht. Je hart klopt bang om wat in het verschiet ligt. Steen, glas, scherven, verwaaid papier op straat. Sporen van wreed besterven, van een huis dat niet meer bestaat. Een gapend zwart gat, een schaduw, het licht zelf zie je niet. Gewond is de stad die je achter je liet.…

Over theewater gesproken. Geen vleugellamme vogel ontstijgt de as van verschroeide aarde, gedoogt neerwaartse druk, of wijkt voor bittere rampspoed. In stofpluimen lijkt zich zowaar een gezicht af te tekenen. Het moet in de verbeelding zijn van de verworpenen die hun eigen schaduw opwerpen. Zoals zo vaak tijdens de naborrel van berustende…

Alles wat in starre kluizen wordt opgeborgen eist ruimte op, steeds weer. Geen kans om iets weg te sluizen, wat er in zit, verdwijnt nooit meer. Ongepast, zoals de hele santenkraam de dagelijkse gang verstoort. Zoiets als een naam die niet bij een gezicht hoort. Elke trilling van het blad eist aandacht op. Ik heb het wel gehad, ik overweeg…

Een vlakke vlucht in kleurloze tonen. Het is gebakken lucht, er valt niets te belonen. Tekens aan de wand als voorbode van een broos bestand tussen een man en een vrouw die louter zwijgen. Geen spijt of berouw, wel stilte aaneenrijgen. Een vruchteloos gebaar, door niemand gedragen. Allen staan daar maar en idealen vervagen. De vroege…

In een ogenblik, dat wil zeggen na het sluiten van de oogleden, realiseer ik mij de gevolgen van kortzichtigheid. In het licht van het korte bestaan, op de splitsing van wegen, zo tegen het late uur, moet ik kiezen waarheen te gaan. Ik wil niet vertrouwen op de tast, niet in getallen verloren gaan, me niet binden zonder uitweg. Tot mijn…

Naam, geschreven met louter letters Zo kaal en droog Waarin een naam zich openbaart Naam, galmend in een gewelf Meegenomen op de golven Van de tijd die nooit verjaart Naam, geschreven in het leven Vol van vuur Een naam zoals die na de dood nog rondwaart…

Slakken trekken sporen door het land, schuilen in koepels van staal, bijeengedreven door onzichtbare hand. Te laat zijn ze, allemaal. Blindgangers die zich afwenden van elkaars aanwezigheid, zij die elkaar niet kenden, doden zwijgend de tijd. Vanaf hier scheiden elkanders wegen, eindelijk verlost van stremming. Zij hebben nu lang genoeg…

Langs het snijvlak van naamloos land en een onbegrensde zee, loop ik over korrelig zand met het ritme van de golven mee. Waterrijke ruigte, weelderig behept, tijdloos doch tijdig van aard. Mijn weemoed, zoals de zee die schept is hier een terloopse gedachte waard. Eeuwig gedurig lijkt de bekoring van verleden en vooruitgeschoven tijd.…

Het is de luwte van de storm. Contouren, krijgen weer vaste vorm. Het is de blinde regen die nooit verdwijnt. Er is geen zon, die mij beschijnt. Het is de andere kant van de dag. De droom, die mij wegvoeren mag. Het is de rand van de stad. Ik woon, in een boerengat. Het is de schaduw van helder licht. Zwart, heeft een lief gezicht…

Het moet een soort pelgrimage worden, vol boetedoening en bezinning. Een inkeer naar vaste grond, op voeten gedragen naar zelfoverwinning. De schaduw biedt de luwte van beslotenheid, gelijk een vlucht naar veilig gebied. Echter behoed u; er ligt slechts een gang naar Canossa in het verschiet.…

Je was altijd een mysterie. Je voedde mijn nieuwsgierigheid, mijn fantasie. Een naam zonder gezicht, een titel zonder gedicht. Je was onaantastbaar, een Heilige Graal, een zoektocht naar het verloren paradijs. Misschien wilde ik dat het zo zou blijven, als een lichaam dat niet verouderen mag, rimpelloos van tijd en ruimte. Op een dozijnmatige…

Wanneer de werkelijkheid zich in een droom hult, op het einde van de dag, tijdens het blauwe uur, dan treed ik in het schemergebied van de onschuld, of sta ik aan de poort naar het vagevuur. En er is ginds niemand die mij begroet, het is er kaal en door herinneringen verlaten. De gedachte alleen voldoet, aan het schimmenrijk van hen die zichzelf…

Een zomer sterft weg, gedaan met het buitenleven. Een spin wacht geduldig in haar web, het doodskleed is reeds geweven. Zomergasten vluchten, de schaduw van de avond werpt zich gulzig op de late dagen alsof de julimaand nooit bestond. Koudvuur van het aangezicht, bloeddoorlopen, koperkleurig, gehuld in de geur van aarde, met een stem…

Ingetogen tonen vermagerd door de nacht schaduwen van brak licht drijven mee op het ritme van een onmerkbaar gevoel in de wachtkamer van leegte waar de drukte van de ochtend wacht. Een voorbijganger is onwetend immers gehuld in nachtelijk koel ’t gezicht verborgen in een waas van blauw een geboorte gloort als een zoom langs asgrauw. Een…

Er gaan eindeloos dagen voorbij, samengepakt in een bundel van tijd, van op afstand als een amorfe brei en zij lijken allen aaneen gebreid. Krampachtig het gesprek gaande, geen moment te laten blijken, alle dagen ten overstaande voor een obligate pose te wijken. Verloren is het juiste moment. Achteloos, voorbij voor je het weet. Voor iemand…

Het mag geen vrijbrief zijn om maar raak te leven, er een puinhoop van te maken. Maar het kan troost geven, de gedachte, dat toch iets overeind blijft, het onverwachte, dat zelfs is gegroeid, autonoom, naar het licht van de zon, dat bloeit ondanks duisternis of zwaar weer. Iets dat beklijft, tot vreugde vermag, onmiskenbaar, aan het…

Geborgen ligt in eenzaamheid het eiland onder de hemelboog. Onttrokken aan de horizon, bijna verloren voor het oog. Door zeewind voortgedreven, wuiven stralend witte wolken het eiland toe, dat zich slechts door zonderlingen laat bevolken. Alle golven zijn gesmoord die in de branding breken. Zo ver het oog reiken kan, is de wereld er gladgestreken…

Op zwijgzame momenten vervaagt het gezicht. Later, dan komt het verlangen naar weerzien. Of vergeten, wat het verleden heeft aangericht, in het licht der eeuwigheid, misschien. De honger naar heimwee is nooit gestild. Het leven is voor mijmeringen veel te kort. Gedachten dwalen af naar nergens, ongewild. Een toekomst die nooit geschiedenis…

Van hier heb ik zicht op de overkant, niet meer dan vage contouren. Ik weet niets uit eerste hand, alleen de plek waar ik nooit was kan me kennelijk vervoeren. Het beloofde land is mooi omdat het onzichtbaar is. Gehuld in altijd zomerse tooi, als fantasierijke belevenis. Ik laat me gaan, met de stroming mee. Het lijkt er op dat ik altijd…

Niets blijft hetzelfde, alles wijzigt, elk uur. Verandering als constante, geen trend zonder cesuur. Water warmt op, lucht koelt af. Het keerpunt, de wisseling van de wacht. Een hapering, een twijfeling in mij. Verschil van dag en nacht. De stroming gaat op het ritme van het tij. Perfectie is een dood evenwicht. Alleen pijn prikkelt,…

Ver van onze buitengrenzen, in het epicentrum van het verstand, ligt de remming van de mensen, onzichtbaar aan de buitenkant. Het is een ontweken verwijt van een ontketend geweten. In schaamteloze onzindelijkheid van hen die naamloos heten. Welgelegen is elke geboden kans. Wij dienen slechts onszelf ter ere, onbekommerd in beschonken dans…

Duizenden woorden van alledag. En niet één die het slechte nieuws verzachten mag.…

Er is geen getuigenis zonder waarnemer. Leven, ofwel de kunst van het scherp zien bij tanend licht van een wankele schemer, wachtend op een verruimde blik misschien. Wanneer ben ik tot acceptatie bereid? Als ik hoor, voel, proef, ruik of zie? Of is er nog een verborgen waarheid, als echo van een onbekende dimensie? Is alles om mij heen vluchtig…

Het jonge kind speelt in een glooiende weide. Nergens is de toekomst zo ver als juist hier. Een wandeling, gewoon om de tijd te beiden, zonder reden of doel, gewoon voor het plezier. Vanaf de weide kun je naar gindse heuvelen kijken. Daar lopen figuurtjes, ze passen in een kinderhand. De uren duren langer, de tijd weet van geen wijken, als…

Mijn kinderen gaan misschien nergens heen maar zij komen uit alle uithoeken vandaan. Alle mensen zijn zo verschillend en toch één, zij kunnen in vrije gedachte overal heen gaan. Langs de grenzen van het stille avondwater gaan schepen over een spiegel naar de horizon. Daar ginds rekent men af met de mensenhater die niet terugkeerde toen het…

Hete stoom welt op uit vurige gloed. De vitale zinnen houden zich schuil in een lommerrijke hoek. Vogels doen er zich aan de koelte te goed. Liefde vloeit als gesmolten goud door warmgelopen aderen. In het licht van een fontein sprankelt vers leven dat de stralen van de zon vasthoudt. Vogels in eeuwige bomen, vissen in slome wateren, zetten…

Waar tijdlijnen door een snijpunt gaan, is uit een nagalmende oerknal geboren, de oorsprong waar tijd nooit stil kan staan. Er gaat iets in eindeloze ruimte verloren in een baan van cirkels en hyperbolen. Er zijn zacht ruisende echo’s te horen van zingende golven die eeuwig ronddolen op klanken van ontelbare rotaties geleden. Iets onbekends…