Alle inzendingen van Iniduo

Wie is schuldig? Wie de moed heeft werpt de eerste steen. Het kalme water schrikt met een doffe kuch. De rimpels vluchten in alle richtingen uiteen. Weldra keert de rust weer terug. Water is geduldig.…

Als druppel van een regenbui wist ik mij te herpakken voordat wij allen op een geduldig tegelbed te pletter sloegen. Had ik dat niet gekund, dan had ik nooit kunnen verhalen van hoe te pletter slaan voelt. Was ik te licht bevonden voor de zwaartekracht, dan was ik verdampt of verwaaid, nog voordat de aarde ooit mijn deel zou zijn.…

Opgeborgen zijn voorbije dagen, in stukken gebroken. Alles wat mijn ogen ooit zagen, in een lade van zonlicht verstoken. Het licht zoomt langs de bosrand. Bekend terrein, ik twijfel niet. Toch weet ik niet waar ik ben aanbeland. Is het pas werkelijk als het voor het oog geschiedt?…

De rust is wedergekeerd en geluiden klinken zacht aan de oever van een strakgetrokken spiegelend meer. Voelbaar, bijna aanraakbaar, is de zuigende kracht van een door loomheid bezwangerde atmosfeer. De oever is het hemelse Kanaän, een maaltijd van brood met wijn. Een plek om heen te gaan, een plek om te willen zijn.…

Alle dagen voegen zich naar de avond, vroeg of laat. Onbuigzaam recht wordt ooit rond, goed of kwaad. Een individu gaat ongemerkt op in de menigte van het volk. Op een voorbestemde dag, hier en nu, blijkt ijdele trots een roze wolk. Streven naar meedogenloos geluk en nauwelijks tijd voor elkaar. Ach waarom ook, onder druk wordt alles vloeibaar…

Noem de passie die eeuwig zal duren, tel de nachten die geen einde beloven. Alles wat nu glinstert wordt flets en dof en de kou zal je van hogere sferen beroven. Wanneer de ontembare Heilige Vuren met de ondergaande zon verdwijnen, zijn zij geworden tot dwarrelend stof, gedoemd om verloren weg te kwijnen.…

Het is een flinke stap, niet meer dan dat. Er ligt een sloot met donker water tussen waar ze is en waar ze wil zijn. Ze zou kunnen stappen, dan is ze waar ze wilde zijn en niet meer waar ze was. Maar zou ze stappen als ze wist dat ze niet meer terug kan? Zou ze dan nog willen, ook als Ruby kon?…

Zwaluwen doorklieven de lucht, voortgedreven door onzichtbare kracht. Wolken drijven voorbij in een zucht aan de zon die altijd op hen wacht. Geen vrijheid is eindeloos als het heelal. Vrijheid is binnen grenzen gevangen van dood, ouderdom en verval. Vrijheid is eindeloos verlangen.…

Geboren onder een illegale zon, op een illegale aarde, in een illegaal land met een illegale taal. Illegale ouders, illegale broers en zussen. Geloven in een illegale God, een illegale toekomst. Een illegaal verleden, een illegaal heden. Illegale dromen. Een illegale reis, een illegaal verblijf. Illegale armoede.…

Ik heb angst. Angst voor Nederdiets brabbelende CDA’ers met een Franse voornaam, voor stroop om de mond smerende penningmeesters van de dorpsharmonie, voor middeleeuws denkende, angstvoedende engerds die zich Europeaan noemen, naar verre oorden op vakantie gaan en juichen als kleurrijk Nederland scoort tegen Duitsland. Ik heb angst voor…

Gruis van groevende gedachten slaat dwarrelend neer in een hervonden fles van nederige eenvoud. Droef denken vleit neer aan de rand van weleer, woorden van troost klinken weer vertrouwd.…

Oudhollandsche waarden, schemerlampen, bloemetjesbehang, ganzenborden, negermuziek, poffertjes, verre reizen naar Egmond aan Zee, Stalin, de Gruyter, Abe Lenstra, Snip & Snap, melkchocoladehagelslag, benzine 14 cent per liter, warme anijsmelk, Douglas DC6, schorseneer, formica salontafel. Welkom in 1951. Mensch erger je niet.…

Gespannen lichtbogen spiegelen een glimmende lach. Geblindeerde gedachten werpen zich op klinkende leegte. Zwijg de stilte dood, dood de tijd, verbuig de ruimte. Bedenk in ondenkbare termen. Overwin de toorn van het lam, haal het verleden in, herleef vervlogen beleving. Sneller dan het licht. Leegte vult zich met licht gebogen spanning…

Hoor het ruisen van de branding langs akkers door espen omlijnd. Ruik de mildheid van vroege tinten bitterzoet, heel verfijnd. Hoge kruinen ratelen en ritselen als speelgoed van het kind. Zij laten van zich horen, al bij het minste zuchtje wind. Zie ontelbare pluizen als een deken, overvloedig als zij zijn bij vlagen. Het is de enige sneeuw…

Een schreeuw loopt dood in misplaatste gedachten, geen honger kan deze maaltijd verorberen binnen tijdige kaders en voorbij voortijdig ingrijpen. In een perkamenten lichaam blijft het kind een kind en de milde regen blust verdroogde kelen. Aan de oevers van stilstaande eeuwigheid wacht de verlossing uit het lijden. De dagen zijn geteld als de slapende…

Het is de dag van lege pleinen en winkels dicht, behalve dan de tuincentra en de meubelboulevard. Mistig geklede kerkgangers gaan ter kerke verplicht en vernemen van het woord en de verlossing aldaar. De middag is er voor het onvermijdelijke familiebezoek. Pa zit gereed en al te wachten en ma is druk met de kids die naar opa en oma moeten gaan…

Zij laten de kinderen tot hen komen, houden elkaar de hand boven het hoofd, leven met leugens en gebroken dromen, hebben kwetsbaren van hun jeugd beroofd en weten vervolgens nergens van, wat niemand gelooft. Deze kindervrienden penetreren anaal. De slachtoffers weten zich geen raad, bij weer een melding op het 8 uur journaal. ‘Het is maar…

In het portaal van de laatste nacht doemt het lot dat onafwendbaar wacht. Het is als schaduw in het dal, of ginds het klare licht van sterren in het heelal dat blinkt in het verre zicht. Bij de gedachte die dwaalt smaakt bitter soms zout, dan weer zoet. Voor wie over lotgevallen verhaalt van glooiend gemoed.…

Het ravijn van wijkende wanden heeft de vlakke kalmte scherp verstoord. Leegte is voor zwaartekracht gezwicht en eindigheid is in grenzen verwoord. Bruggen verbuigen contouren van gewicht, zij overspannen ijle massa’s lucht. De spanning tussen hier en overkant is een bries die zachtjes zucht over zwelgende diepte voorbij de rand.…

De lokroep van de overkant, al is het maar één keer. Wie doet de belofte gestand en blijft wachten op het veer? Iedereen is hier een enkeling en de toekomst komt er nooit. Een gevonden steen uit verveling in het koude water gegooid. Als dijken hoog boven water staan verbreedt de rivier zich tot zee. Schepen komen en gaan maar nemen niemand…

Voel bij het ochtendgloren de gloed van het ontwaken. Als de jongste dag is geboren, ga dan geen moment verzaken en je door blindheid verstoren. Luister met de ogen dicht hoe de stilte fluistert. Bevrijd het gevangen licht, met het raam verduisterd daagt geen enkel zicht.…

In vruchteloos trachten zal geen drukte beklijven. Pogingen zijn ijdel om verlaten leegte te verdrijven. Geheugens van ernst gewist, tussen verplichting en berusting ingeklemd. Feesten en beesten, pas veel later weet je wat je hebt gemist.…

In ‘t volle middaguur werpt een verwaaide boom schaduw en licht op mijn muur. Schouwspel van een almachtige zon, speels licht in een dwarrelend mozaïek, zo dichtbij en toch uit oneindig verre bron.…

De rivier, teruggetrokken uit de waard, vleit zich neer in de bedding en vindt rust nu het woelen is bedaard. Het water glijdt geruisloos en gedwee, toegedekt door een kalme waas, naar een horizon van eeuwige zee. Het water is weg uit de uiterwaard. Zolang het duurt, uiteraard.…

Binnen aardse muren, op de eindige flanken van leven en gedurig verduren, valt de avond over de dag zonder morgenlicht. Een onbewogen stuiptrekking tart het laatste beter weten. Een gelaten vertwijfeling ten hemel gericht. De handen ineengevouwen tot een onafwendbaar lot.…

Rimpelingen in water, grillige wolken hemelhoog. Zij willen ons laten zien dat schoonheid niet in perfectie huist maar in de ontvankelijkheid van het oog.…

Het is nu een ecologische verbindingszone, het ‘Duits lijntje’ tussen Boxtel en Wesel. Er is weinig meer van te zien, een enkele bult in de weg, de geelgors schuilt in de houtwal, honden gaan er los. Niemand kan in dit lommerrijk nog veewagons zien gaan. Er staken vergeefs handen uit. Op die dag. Trok toen de hemel grauw dicht, liet er een…

Een hint van erbarmen is merkbaar in de lucht. Bries van traag verwarmen in een onmerkbare zucht. Lome dampige deken, door zonnen verwarmd. Aan het zwerk bezweken en door loodgrijs omarmd. Wolken die zo zwaar wegen dat ze wijken onder hun gewicht. Weggespoeld door louterende regen in warme druppels op mijn gezicht.…

Langzaam ontwaken uit niks. Wat een wonder dat ik het ben. En ook al sluit ik mijn ogen, als ik wakker word ben ik het nog steeds. Er gaan geen dagen voorbij dat ik iemand anders ben. Duizenden keren opgestaan, ik blijf degene die ik ben. Zijn dromen de waan van de dag of een echo van een oude stem. De stem van iemand zoals ik was. Die…

De aarde kleurt er rood door het bloed van voorouders. Hier is geen toekomst, slechts vroegtijdige dood. De lucht trilt boven de geboortegrond, bezwangerd van dampende hitte. Er gaat geruisloos een verhaal rond over de verre hemel van het noorden. Daarin schijnt altijd een gouden gloed. Goud- of wellicht rooskleurig en niemand die nog onheil…