Alle inzendingen van Irmlinda de Vries

Kolderiek periodiek (nr.5 uit een reeks van 100) De Duitse staander bleek op commando ook nog te kunnen liggen...…

De vorst aan de grond doet pijn aan mijn voeten Mijn lichaam staat sterk doch stram en verlegen naast jou in de regen Verdragen de krachten de machten der liefde ons ongekend zacht Integer vervagen de nachten, de dagen Gedachten die vragen om springbron te worden Van innerlijk weten en uiterlijk schijnen Van ongeremd leven…

Kolderiek periodiek (nr. 4 uit een reeks van 100) Een zaal vol slapende mannen vormt het Snurker mannenkoor...…

“Gegeten worden is wat ik wil!” riep de appel “In het paradijs deed ik mijn plicht! Nu zie ik de mens en verzucht een eeuwige pijn!” Er komt een eind aan de schuld van appels (en slangen), gegeten (en gevreesd) door dames en heren, die compost verwarren met het composteren van de geest De dichter plant een pit van de Adams appel en…

Kolderiek periodiek (nr.3 uit een reeks van 100) Na het lezen van de bijsluiter bleek dat de patiënt, nog vóór inname van het medicijn, alle bijwerkingen al had...…

In jouw ogen schijnt de zon vormeloos en machtig Ik verstevig mijn greep op jouw hand en neem je mee naar de zachtere kant van je gezichtsvermogen...…

Kolderiek periodiek (2 uit een serie van 100) I Deze tekst is zinloos U had dit net zo goed niet hoeven lezen II Nadat hij de lege pagina gelezen had kwam hij tot de conclusie dat er niets stond…

De Psychoticus beleeft zijn waarneming zeer tragisch Hij leeft zijn mythe en tot groot verdriet van het Hermetisch Kind in hem, wordt hij de Cynicus die hij tracht te vermijden, maar niet kan verlaten De Psychoticus gaat de Cynicus haten Het is balanceren en schuiven met gegevens Een oneindig leven is er nodig, om de som der delen hun…

( kolderiek periodiek, 1 uit een serie van 100 ) De Farao's hadden nooit kunnen bedenken dat ze na hun dood in Leiden terecht zouden komen...…

Van diamant zijn ogen, doorborend wat hij ziet Twee meter in de lengte met voeten van graniet Bruinrood gekleurde aderen, een marmerwit gelaat En om zijn koene schouders een groflinnen gewaad En als de wind zijn haar bewaait zijn bulderlachen vrees bezaait behoede men zich en beraadt Heer Alpha is gekomen! De wederkeer der zwaarden, zes…

De bladspiegel toont zich in letters en beelden asymmetrisch De zinsnede onthult zich aan de lezer als synthetisch De liefhebber verorbert het geestesgoed als een fetisj Toch is de mens in zijn “wetendheid” dyslectisch…

Van kleur tot kleur, van klank tot klank, geleiden onze schalen Cirkelend omhoog, omlaag het bewustzijn komt in vlagen, tot de Oorsprong van zijn staat…

Hoort mij als ik mijn lippen tuit de dichtkunst aan mijn geest ontspruit hoe ik je mijn geheimen uit akkoorden van de muze fluit Ziet hoe dit de ziel verbeeldt de bloemen in de hemeltuin teelt het nageslacht gunstig bedeelt Neen, de kunst die niet verveelt Proeft hoe goed dit voedsel smaakt hoe het alle harten raakt als de waarheid heel…

De distels in haar hart geplant verdrinken in tranen die druipen langs ineengevlochten haarstrengen van een voorovergebogen hoofd Haar bibberige handen steunen gekromd een vergeten aangezicht waarin ogen zich bewegen naar een zonovergoten licht bestaan zoals een pas ontknopte doodsbloem verzinkend in een nieuw leven straalt zij nog…

Daar waar het blad de boom vertakt de wind een volle bloemknop knakt gaan dromen soms verloren En als de bodem leven voedt de Aarde al het goede doet in stilte niets zal storen Bent U met mij, mijn goede Vriend de Kracht die al mijn fouten ziet en in mij blijft geloven Het leven desalniettemin en iedereen die ik bemin zal ik mijn goud…

Waar dwaze lieden aan de zijlijn staan en de branding aan de vloedlijn grenst Waar koude het nachtelijk uur passeert en honger mijn droevig hart vermoeit Daar vind ik nieuwe zin in voltrokken versregels en schone kunsten in frivole tekens Daar hervind ik het leven in warm stromende beekjes in tuinen van smaragd Gedistilleerd tot een…

Wat zich op een boomblad nerft zoals ik op je lichaam schrijf voorbij de zachte maneschijn diep in een mooie droom Wat ik hoog aan gevels hang als vlag, banier of wimpellint wapp’rend in de ruige wind spieg’lend in een waterstroom Staat ergens in mijn hart gegrift Verdiept zich in mijn nietig zijn Begraaft zich met de doden Wat ik met…

De wind wil jou dragen als het ritme van de dag geen pas meer geeft De zon zal jou warmen als in de bloemknop geen vrucht meer leeft De herfst mag jou kleuren als het gelaat meer treurnis kent De kern van de zaak is dat je voor eeuwig bent…

Je ogen glanzen parelmoer verraden mij een stil verdriet Aan de oppervlakte zie je ’t niet Daar schuilt het masker sterk en stoer Dan is het ziekte die jou vloert Je ziet des levens schoonheid niet Aan het ziekbed klinkt een wiegelied maar klinkt als:” ‘t leven naar z’n mallemoer!” Ik vraag: “Is het goed als ik je koffie roer en je tevens…

Teder lachend in de nacht lig ik naast jou smachtend mooi in mijn schoonste lentetooi Fonkelsterren schijnen zacht hemelogen in de kosmos lieflijk glooiend firmament Ik wil jou je minnen vragen en je microkosmos dieper dragen liefdevol en permanent…

Als hoop kan zwemmen, schenk ik je een rivier Met mijn monding in jouw mond op vruchtbaar gemaakte grond en graag gaan we samen een gesloten geheel vormen tegen beter weten in... Opgelost in extase schilder ik je een panorama Bergen, beekjes, bomen en blijf hopen op stormen die uitgestrekte vlakten strelen Indringend en geheel geef ik…

Waar in de top van de geknotte wilg angst een grauw aangezicht hangt en verkoolde ogen die een zwaar gemis vertonen, sterft het hart aan betekenis... Waar wanhoop een ladder richting hemel vormt en het hoofd met het hart een strelende vinger met een stekende dolk verward, geeft een broze engel zijn bekentenis: "Kwaad wordt kracht, toorn…

Laat me ademen Laat me leven Laat me om de lieve Liefde geven Laat me stijgen Laat me gaan en op roze rozen zweven Om te worden wie ik ben Om te maken mooi en heel wil ik alle woorden spreken teder helder en bedreven Laat me lachen Laat me zingen Laat me opgaan in de goede dingen Laat me zwerven in je zwoele geuren Laat me binnen…

Schroeivlekken in zijn gedachten onomwonden weerzinwekkend tot groot verdriet van Zijn-Moeder-in-de-Spiegel Aan weerskanten bouwt hij een muur van takken en bladeren, takken en bladeren, tot ver uit het zicht Het zonlicht van zijn tong sprak duizend talen en duurde voort, totdat zijn geest getekend werd, totdat zijn geest geketend werd…

Zij eet de woorden uit jouw mond -zalige moeder- geest van verloren beloften, als antibiotica, altijd op tijd in de maak In de pas lopend, verlangt zij te sterven in jouw schoot Een blinkende zilverschaal van schitterend water golft in het naakt van twee gezichten… Daarom staart zij jou zo wezenloos aan als de broekriem, strak aangehaald…

Wanneer ik sterf bij het plukken van jouw naam Wanneer ik sterf als ik jouw adem haal zetten de tranen mijn hart in bloei en bloed ik voor een laatste maal gedreven……

Smachtend naar het Groene Goud ontwaar ik vele dromen In het Maanlicht hoor ik niets wat mijn Hart vervullen kan Uren leeg en zonder weemoed ook de Toekomst is nog ver In mijn oorschelp heerst de Stilte van een onbewogen lied Van diepte en van dalen Dralen wordt mijn hoogste nood… Hoor die vilten voetjes stappen op een harde ondergrond…

Zijn stukgeslagen hand knijpt de katjes in het donker Toch blijkt hij niet somber onder het toeziend oog Zijn zacht gezalfde wond is als een verre pijn die kronkelt Toch springt de gewonde man bij laag en bij hoog te trotseren waar hij eerst bang voor was “De zonde gaat vooraf aan de wonde!” Het toeziend oog knijpt zich toe…

Het gedicht ontvouwt zich als een bloemknop in een zee van duizenden bloemen waar in kleuren, tinten en tonen de woorden wonen die ontleend zijn aan het oog van de menselijke ziel Zij spiegelen zich aan het eeuwig licht en zo verbindt de mens zich aan zijn lot ontvouwt het zijn plot en ontdekt zijn ware aard Het gewicht aan waarde…

Gedachten overstromen, de steen waarop ik sta Eén been opgetrokken met ingehouden adem Het andere is vochtig van het woordenvolle water Lucht loopt uit mijn longen Het water wijkt terug Eén toverspreuk voldoende Eén woord tegen alle…