Netgedichten

netgedicht (nr. 34.563):

De Doodsbloem verwelkt

De distels in haar hart geplant
verdrinken in tranen die druipen langs
ineengevlochten haarstrengen
van een voorovergebogen hoofd

Haar bibberige handen steunen gekromd
een vergeten aangezicht waarin ogen
zich bewegen naar een zonovergoten
licht bestaan

zoals een pas ontknopte doodsbloem
verzinkend in een nieuw leven
straalt zij nog over
op haar geliefde (in een bespiegeling)

Dan, in onbenoembare kleuren
bemint hij haar,
maar hij faalt

De doodsbloem verwelkt door
zijn onbezonnen kus,
legt zich ten ruste

En in een eeuwige verdrotenheid
verlaat zij haar verdoornde leven

Hij heeft haar innerlijk leed
nooit vernomen...
werd haar ontkelking
nimmer gewaar...