Alle inzendingen van J.

de kleinste telg aan de deur kijkt zijn moeder achterom afstand afstand roept hij houd je handen schoon boaz is in quarantaine zoals alle mensen dat zijn om besmetting te voorkomen met het zo gevaarlijke virus met vragende ogen kijkt hij op deze aparte moederdag naar zijn oma en opa omhoog die hij zo graag knuffelen wil een klein knuffeltje…

nu langzaam de deuren weer naar de wereld ons opengaan dekmantelen wij ons aanzien met een schijn van veiligheid tot gezichten zonder mond met daarin ogen van paniek die bang de afstand blikken waaraan wij nu gehouden zijn nu langzaam de deuren weer naar de wereld ons opengaan is er als onzichtbaar korstje het eelt van gebleven angst…

moeders gaven ons het leven te vieren terwijl zij ons houvast bieden als zijn zij een schaduwrijke boom die ons altijd schutting geeft moeders zijn de rotsen in onze branding die ons steun en toeverlaat geven als de aarde met water en voedsel voeden en laven zij ons koesterend moeders zijn als dichtbegroeide heuvels waarin wij een schuilplaats…

van daken wil ik de belofte horen laten dat de deuren weer langzaam opengaan die het dodelijk gevaar van de pandemie ons de wereld tot een postzegel maakte het is tijd een lied van hoop te zingen te midden van de historische dreiging als bewijs dat licht de tunnel eindigt die ons al zo lang van elkaar berooft omarmd door de liefde van de…

voorzichtig gelukkig gestemd denk ik vandaag aan een ijsje dat op een hoorntje wit gekegeld zich van de zijkanten likken laat ik verheug mij op de dagjesreizen naar de kinderen en hun kroost of de vrienden en vriendinnen die wij vrij weer maken zullen ik droom heel voorzichtig ook van een camping in het najaar waar op het terras de zomer…

ze fleurt me op met één madeliefje en zelf nog in de knop…

zoals de honkvaste grijze haas heb ik niet de moed om de kust uit het oog te verliezen de duizend smaken van de zee door te slikken om het zand zacht uit de ogen te wrijven de aanblik van de doden te verdragen nu het smeltwater het sneeuwveld verlaat niet de moed om de de slinger tussen aanvaarding en verzet stil te zetten…

op een bijna lege dam in de stilste stilte ooit zichzelf niet sparend spiegelt ons de koning meer vernietigend nog die wie de haat zaait is het hulpeloos zwijgen van hen die wegkijken de willekeur van waanzin kunnen wij niet wissen met verborgen verdriet in voorbij kijkende woorden juist als eens gestolen vrijheid dat ons vraagt…

in het weten dat voor het eerst jij jouw jaardag vandaag viert samenwonend met jouw vriend die ook nog eens vader zijn mag van een kind dat zich verheugt in de volle warmte van jullie nest met heel nabij alles en iedereen die jou liefheeft en jij liefhebt is er weer een jaar verstreken en ligt er een nieuw in het schap door steeds weer…

Corona - je krijgt het er benauwd van…

het masker van de angst dat het virus ons boezemt willen wij nu gaan sluieren met voor de neus en mond een bedekkend lapje stof dat nog niet zo lang geleden reden was voor het ontslag van een eigenwijze jongen die bij dirk van den broek slechts de schappen vulde het masker van de angst dat corona ons bezorgt willen wij nu gaan verhullen…

ijdel eigenwijs openbaart hij de blond gekuifde president van de verzamelde staten als in de meest slechte film het niet bestaande bewijs dat het virus wat ons dreigt geen natuurlijke afwijking is maar met opzet ons gemaakt door vreemde mogendheden die macht veroveren willen door onzichtbaar op de radar wereldwijd verderf te zaaien uit…

proberend de momenten te vergeten waarop wij dichtbij het einde zien moedigen wij onszelf met elkaar aan het gaat voorbij en we gaan verder opdat wij later niet ontdekken moeten dat wij deze tijd alleen maar overleven kijken wij naar het anders doen en laten als kansen aan voor een nieuw normaal het lot van eindeloos voelend isolement…

de wereld daarbuiten vertellen ze is gevaarlijk giftig en besmettelijk dus blijf ik veilig binnen schuilen waar mij de muren zo benauwen dat iets de angst verleiden moet voor buiten het onzichtbare boze dat mij alle dagen verlangen doet naar het ieder bevrijdend bericht dat er niet meer doden weer zijn doch verdere hoop op de genezing die…

op de dag dat ik alles wensen mag wens ik alle mensen groot en klein eindeloos vol vreugde mooie dagen die vol geluk en echte vrijheid zijn dat wij elkaar aankijken kunnen met een lach in plaats van verwijt over niet passend genomen afstand die ons bang maakt en vrezen doet dagen vol van wederkerig de liefde die even kleurrijk als lentebloemen…

de vlaggen en oranje wimpels wapperen van de eerste dageraad tot het avondrood voor de koning natuurlijk en voor elkaar waarna de klokken de verbinding luiden als een brug tussen vreugde en verdriet niet veel later jubelt een koninklijk orkest door openstaande deuren of vanaf balkons de nationale aubade met muzikanten thuis als door het…

alleen op zijn kamer zittend waar hij zo graag samen was met de liefde van zijn leven staart hij wat buiten passeert de tijd met denken dodend aan wat tussen hen gebeurde tot zij op een dag vertelde dat zij hem verlaten moest na een avond vol van drank zei zij alleen te willen zijn nu haar hart gebroken was door zijn dronken bekentenis…

helderblauw en wit gevleugeld als vogels met een lange hals staan zij in poldergrond genageld met de vleugels lamgeslagen stil zwijgend de boodschap te getuigen van een op apegapen liggend land kortwiekt geketend waggelen zij in het moeras van winst en verlies dat hen langzaam verzwelgen zal als niet diepe zakken en rijk gevuld van het…

toen wij voor het eerst hoorden over de vernietigende kracht van het onzichtbare virus was het duidelijk te laat al om het de rug toe te keren tot het ons de vrijheid benam alle wegen te gaan en te staan namen wij er slechts kennis van als een voetnoot bij het nieuws dat ons niet verontrusten kon allesbepalend is het geworden voor…

na iedere donkere nacht komt een lichte dag maar de onrust blijft zoals ook nieuwsgierigheid naar het gewenste einde terwijl de zorgen doorgaan om nieuwe besmettingen de strijd tegen het virus is als zandkastelen bouwen terwijl magere hein beukt als zware storm op strand die met getijden stromend steeds weer de gaten slaat die jij…

blauw keer ik terug naar jou schalt de radio op twee de muziek waarop wij dansen terwijl de wereld buiten zich langzaam opmaakt voor een nieuwe start als wij onze deuren openen om de warmte te proeven van het elkaar ontmoeten dat ontsnapt aan het virus de zo gehoopte toegift is met opgeheven vuisten zwaaiend naar het monster omarmen…

op de loer liggend met giftige harpoenen als druipende tanden die ons bijten moeten luistert lachend virus de stuurlui aan de wal die altijd ongeduldig het beter weten claimen voor opgehokt de mensen die toch beloond moeten voor het geoefend geduld als meeuwen schreeuwend vertroebelen zij drammend de dreunende boodschap die met wijsheid…

dat wij van morgen kunnen blijven zingen om toekomst te geven aan het nieuwe leven door wat wij nu doen gedragen door elkaar bronnen wij de vindtocht naar het nieuwe gewoon in ruil voor het ontwijken in de omgang met elkaar kunnen wij samen mijden wat ons nu vermijden doet zo rijm en ritme vindend op de anderhalve meter zullen…

nu thuis te moeten zijn is de onbegrepen kunst van wie zwerven moet om in de vitale menigte zich telkens vol te lopen aan het losbandig leven de volle vrijheid geniet hij eenzaam maar niet alleen in het stil luisterend kijken naar de immer bonte stoet die de vele maskers draagt van mensen in maskerade alles wat hen bezigt ziet hij van…

O Cardamine pratensis wat heb je een klankrijke naam maar treffender nog spreekt jouw lila waar je groeit, geeft die strofe jou faam O Pasen-en-Pinksteren-plantje wat…

ik weet het allesomvattend is het maar weet je het gaat voorbij als wij volhouden om niet te vergeten dat wij er zijn om elkaar te steunen ik kijk ernaar uit weer vrij te zijn in het gaan en staan de ontdekking koesterend van werkelijke waarde die wij vergeten leken omdat zij niet vanzelf voor zichzelf spreekt ik vertrouw morgen…

natuurlijk blijf ik jou altijd bij mij dragen nu de tijd van leven voor jou ten einde is afscheid neem ik van het lieve lijf dat ik minnen mocht maar de geest blijft waar vogels fluiten in bomen en struiken hoor ik in elke toon jouw passie vlammen als langs mijn wang een vlinder fladdert is dat mij een groet van mij de allerliefste…

onzichtbaar reist sneller dan razendsnel wat ieder infecteren kan tot ademloos de longen ons het leven laten laten grommend wild spugend met wilde de holle ogen vreet met ontblote tanden het beest zich in ons leven dat het gierig van ons neemt het gekroonde virus slaat de wereld in en om het hart met angstige achterdocht voor dicht…

in vage ochtendmist dool ik rond op de altijd stille akker van de dood een buitenplaats vol marmersteen met daarin toegenegen gegrafeerd de namen van vele beminde mensen die naar de eeuwigheid verhuisden de koud en kille sluier van het gemis verdunt het zoute verdriet met tranen met de herinneringen aan de belofte dat wij het leven graag…

de harmonieuze ideeën over samenzijn wat is ons daarvan vandaag nog over nu ik teruggeworpen ben op mijzelf mis ik harder toch het terloops contact naast het ravotten met de kleinkinderen de maaltijd samen met het hele gezin de grappen grollen en irritaties ook op afstand werken gaat prima hoor maar de persoonlijke verbinding mis ik zoals…