Alle inzendingen van J.Bakx

op de zolder van het kasteel honderd stukjes glas in lood eeuwenoud kwetsbaar en dun één vergissing en je hebt al een barst kijk naar de zachte kleuren het getemperde licht dat door de ramen valt dit raakt aan iets hogers de liefde voor oude dingen de koestering…

een god zat in zijn eeuwig wachthuis hij zag de groezelige tranen hij hoorde het zanderig kreunen deze god zag al die beroering wel op de smalle weg een dijk tussen de meren de ijskoude zon boven langgerekte lichtpaarse wolken god’s blik was ingekeerder dan ooit…

ondanks de vorderende dag trilde alles nog na van de hitte alles verdient een naam zei de oude man onder de boom de anderen knikten herinneren jullie je nog de hitte toen we jong waren het gras was geel en de insecten gonsden de mannen knikten opnieuw meer kan ik me eigenlijk niet herinneren uit die tijd ik weet nog sprak een ander…

de nachtzwaluw en de taal hielden hun winterslaap vogel en woorden hulden zich in een stilzwijgen dat alles zei…

toen ik in het nest van mijn hoofd verwikkeld was gooide ik onwetend porseleinen eieren overboord als een zwerm vogels vloog de taal uit het ijzeren nest de zon schitterde van verlangen en vergetelheid op de poëzie van het gebroken porselein…

ze waren niet ter plaatse de beschermgeesten toen jouw stem in de savanne uiteen spatte tegen het bladerdak van een Baobab één vogel vloog verschrikt op toen hij je schrille schreeuw hoorde onder de roerloze boom begeleidde iemand je dode ziel naar het hiernamaals…

licht en lucht raken elkaar over de daken van de wereld het gezicht van de slapeloze zwerft omhoog alsof hij wacht op iemand of iets hij zinkt in zijn bed terug en licht de dagen…

onder de oude olmen staan ze stil doen een stapje terug uit het landschap in de verte blaft een getergde kettinghond zwermen kraaien spatten op hardhandige westenwind beukt door de bomen door de weerloze lijven op deze verloren plek het stillen met zachte woorden een rite in grondtaal ze gaan het landschap in kraaien zwermen…

vannacht hebben we gelopen in de diepblauwe nacht donkere tinten omringden je gezicht de ruimte was oneindig we konden ons niet hechten aan de verdwenen grond er was angst er was verlangen groter dan we zelf konden zijn in het felle gele licht ben ik ontwaakt ik was opnieuw alleen…

kom je om me even vast te houden ik wil je nog zoveel zeggen we knuffelen alleen maar we houden zoveel van elkaar je bed staat voor het raam ik ga weg we zwaaien we glimlachen alsof we elkaar morgen weer zien ongelofelijk dat dat kan dat wij dat kunnen het hoort niet het kan niet dat je kind eerder gaat…

er is altijd die ene die alles anders ziet die de wereld nooit leert verdragen die moe gebeukt de ander verjaagt er is altijd die ene die sterven wil er is altijd die andere die wil dat die ene moet blijven altijd die andere die zich verzet er is altijd die ene die bang is om alleen te gaan er is altijd die ene die aan de…

niets bestaat dat niet iets anders aanraakt het dodenlied vraagt om je te zoeken laat ik mij toch haasten de dood is om het huis ik hoor van je jurk in blauw zachtlila tint ‘ze lag er bij of ze sliep’ ik wil je eren hardop lezen uit Daantje stap-stap- stap op reis jij las het me voor in het kamp het boek is zoek ik verbrandde te…

droom dromen groter dan de ogen van je buik verbreek kettingen sterker soms dan de handen van het hart vonk woorden uit je vurige mond als scherpe kiezels in het zand keer ingekerfde denksels de rug toe vlieg naar verwondering omhels het onbekende met armen oneindiger dan je denken kan…

op de top van de zendmast spiedt de gevederde koning sombere wolken deren niet hemels is zijn uitzicht en king size!…

hij is niet van de wereld de wereld is niet van hem in stilte tuurt hij binnen naar het landschap daar buiten alleen hij ziet wat hij ziet geen zon of kunstlicht zichtbaar leegte is het ongemak het begin van een verhaal…

in de verte paarse bergen de zee een glooiende heuvel verraderlijk beeld in avondlicht twee zeilers op het water een koppel aan het strand een schilder achter de keermuur vissersnetten in het schemerlicht nocturnes dromen de nacht…

in elke lente schuurt een leemte een leegte die zich niet vullen laat lieflijke bloesems bedekken tranen en scherven lacunes worden een meer in ieder spoor zit het spoor van ieder geen muur die het kwaad keren kan zo vaak is geschreven: ik houd me goed en tot heel spoedig het is de stilte later die ons verpletteren zal…

hij vond het lege landschap toen hij niet langer zocht hij gaf zich over zijn queeste stierf een stille dood licht lucht en ruimte in het lege landschap het was alles…

wit is de jurk in het stille ochtendlicht wit de wapperende vlag uit de kapot geschoten muur wit de woedende knokkels van vastgesnoerde vuisten wit zijn gevangen geesten in een web van rokerige mist wit is het gelaat dat in de ijle verte staart wit is het lege doek dat wacht op beelden en pigmenten wit de gierende storm…

Ik lag vroeger na school uren op de grond met de telefoon die tussen mijn oor en mijn schouder wiebelde Aan mijn linkerkant een bord koude rijst, mijn schoolboeken rechts van mij de telefoonsnoer draaiend om mijn vingers Ik praatte met vrienden die dezelfde taal spraken We spraken tot diep in de nacht met gezwollen kelen en longen. Speelden…

ze wilde het kind bij het afscheid omhelzen hij weerde haar af voelde hij iets aan haar nabije dood misschien de geur van afscheid ze had geen woorden het jonge kind evenmin het beroerde haar het kind keek niet om vergeefs zwaaide ze hem na verdwenen jongen ze ging naar binnen het huis was niet meer van haar een snik ontsnapte…

Dit is het veld waar de strijd niet heeft plaatsgevonden, waar geen onbekende soldaat stierf. Waar gras de handen ineen sloeg, waar geen monument staat, en de lucht het enige heroïsche is Vogels vliegen geluidloos, ontvouwen hun vleugels in de open lucht. Er zijn geen gedode mensen noch vermoordden in dit gebied, geheiligd door ontkenning…

Ik houd van de gulheid van cijfers De manier, bijvoorbeeld, waarop ze bereid zijn mee te tellen eender wat of eender wie: twee augurken, één deur naar de kamer, acht dansers gekleed als zwanen. Ik houd van de gezelligheid van optellen- voeg roerend twee kopjes melk toe- het gevoel van overvloed: zes pruimen op de grond, nog drie die uit…

Ga niet plichtsgetrouw aan je bureau zitten. Verlaat je huis en trek de wereld in. Het is oké om een notitieboekje mee te nemen maar een goedkope is het beste eentje die bladzijden heeft met de kleur van slappe thee en op de voorkant een kitten of een ruimteschip Vermijd elke afgesloten ruimte waar meer dan drie mensen een coltrui dragen.…

April, En de lucht is droog als de schouders van een waterbuffel. Sprinkhanen krabben aan het vuil, wrijven met dunne poten over hun vleugels waaieren voor de ogen van de soldaten in een lage boogvlucht uit hun vleugels een waas. De soldaten merken het niet meer, ze zien alleen de vernielde straten lichamen in lakens gewikkeld, en de zon…

Dank aan de boom tussen mij en een sluipschutterskogel Ik weet niet hoe het kwam dat het gras een paar seconden eerder bewoog voordat de Vietcong zijn geluidloze geweer ophief. Er volgde altijd een stem die me vertelde welke voet ik het eerst moest neerzetten Bedankt voor het afweren van de kogel tegen de anarchie van de schemering. Toen…

Omarm mijn huis mijn paard mijn hond wat zal ik doen als jij er niet meer bent Waar zal ik slapen Hoe zal ik rijden Wat zal ik jagen Waar kan ik naar toe zonder mijn zo gretige snelle rijdier Hoe zal ik weten waar het gevaar of een schat ligt in het dichte struikgewas als Body mijn goede slimme hond dood is Hoe zal het zijn…

In het Reservaat zul je nooit een engel tegenkomen vleermuizen wellicht of uilen prairiewolven ook Ze betekenen allemaal hetzelfde: dood En de dood eet engelen op denk ik want ik heb nog nooit een engel door deze vallei zien vliegen Zoals al zei ik heb nog nooit gehoord van een Indiaan die een engel heeft gezien Ja in het Kerstspel misschien…

ik verlang naar de tijd toen geld anders voelde het was meer waardevol ik leefde op water en brood maar ik word nostalgisch als ik terugdenk aan die zeldzame dagen van gebraden kip en rode wijn ik voel een diep geluk als ik een keer in de zoveel tijd kon eten en drinken zoals iedereen niets smaakte lekkerder het leven was goed…

ik wil je alleen maar slaan je vastbinden aan een stoel desnoods doe ik je pijn als ik in godsnaam maar begrijp wat ik lees de meester in de poëzie laat me begaan hij glimlacht sereen als een oude wijze monnik geduld en liefde is genoeg hij neemt me bij de hand naar een donker huis ik zoek op de tast een lichtschakelaar hij laat…