Netgedichten

netgedicht (nr. 76.751):

005. DANK

Dank aan de boom
tussen mij en een sluipschutterskogel
Ik weet niet hoe het kwam dat het gras
een paar seconden eerder bewoog
voordat de Vietcong zijn geluidloze
geweer ophief.
Er volgde altijd een stem
die me vertelde welke voet
ik het eerst moest neerzetten
Bedankt voor het afweren van de kogel
tegen de anarchie van de schemering.
Toen ik terug was in San Francisco
en de wilde kleuren van een vrouw me inpakten
en een liefdesoproep van een donkere vogel veroorzaakte
om daarna door daglicht te worden verbrijzeld
toen mijn handen omhoog reikten en een tak van mijn gezicht wegtrokken. Bedankt
voor de vage witte bloem
die wees naar het glanzend metaal
en weerspiegelt hoe het is om gebroken te worden
als mist over het gras
terwijl we een dodelijk spel
speelden voor blinde goden
Hoe kwam het dat ik de monarch zag schrijven op een enkele draad aan een boerenpoort vastgemaakt
dat ze samen de dag vierden
zoals een gitaar zonder vingers me te boven gaat
Misschien werden de heuvels moe en kriebelden ze een beetje in de warmte
Nogmaals dank voor de blindgangerhandgranaat die voor mijn voeten werd gegooid
buiten Chu Lai. Ik val nog steeds
door zijn stilte
Ik weet niet waarom de onverschrokken zon de bajonet raakte
Maar ik weet dat er iets stond tussen die verloren bomen en alleen bewoog als ik bewoog