Alle inzendingen van J.M.M.

Ik grijp alle spullen aan, het dierbare familieportret mijn oude klarinet. Hetzelfde soort stof haal ik weg dat al viel over het verleden. Het stof der eeuwen neem ik af, zo blijft alles bij het heden.…

Stilte hangt roerloos boven het water. Visser aan kant luistert mee.…

In deze woning is niets buiten werking. Er brandt altijd licht. De bewoners zitten klaar om de knoppen te bedienen. De dag snelt over vaste paden, enkel onderbroken door een korte lunch. De vingers blijven aan de pols. Stipt op tijd wordt het avondeten afgeleverd, daarna verdwijnt men weer achter de knoppen. En buiten de tuinverlichting…

Ik lijk nu helemaal op mezelf Niet meer op mijn ouders Die gestorven zijn Dat te volle gezicht Met ogen halfgesloten Ik ben nu in mezelf gegoten Zoals ik worden moest…

Ik hoop dat er iets is om je aan te warmen. Dat je spullen in de tent op orde zijn. En er nu een bord voor je staat dat smaakt.…

Ik vind troost bij het kijken naar kauwen, zoals ze uit het niets in zwermen komen aanvliegen boven verlaten velden. En bij het vallen van de avond neerstrijken in een rij bomen om daar de nacht door te brengen. Uit de kruinen klatert hun kakofonie.…

Ik voel me na die tijd niet zoveel jaren verder. Ik ben nog steeds wie ik toen was. Ik vrees: zo is het ook met deze wereld. Als ik voor haar spreken mag: ze komt niet verder, geen trap.…

Rimpelloos staart het Lange brede water langs Grazige weide…

Het bewandelen van zijwegen is niet zonder gevaar. Een mens is echter nieuwsgierig van aard. En in een verborgen uur lokt het avontuur Een gletsjer krimpt en scheurt. De ondergrond krijgt vrij spel. Veel gaat veranderen of wordt uitgewist. Men zoekt naar ingang en verloop. Voorbijgangers doen geloven dat dit nou juist de nieuwe hoofdweg…

Als ik de radio afzet wordt in de keuken de stilte zowat vloeibaar. Stiller nog dan buiten, je hoort de wind niet noch vogels fluiten. Ik sta omzwachteld met de grote stilte één.…

De hele dag sta ik te meppen om van alles hoog te houden. Maar niets krijgt vaste voet in de lucht. Het enige wat blijft zweven is het geestelijk leven.…

De wereld staat in Een afgekoeld bad de dag Moet nog beginnen…

Water schudt en springt Hoog tegen de oevers op Terwijl de storm raast…

De laatste mens wandelt op straat, de straat vlucht met hem mee. Wat enkel nog bestaat is de actualiteit tot amusement gemaakt. Ze regeert in huis op ieders scherm. Straks worden zeker ook nog de kijkers uit henzelf gejaagd en prijken zij nog alleen als cijfer.…

Als er iets verloopt is het wel het leven. Het sijpelt aldoor in de goot en valt dan ergens droog.…

En plots bloeit de brem Elk jaar als nooit tevoren Knalgeel het talud…

Soms vraag ik aan de nachtelijke hemel wat mij dwarszit overdag. Richt ik mij teveel op de verkeerde dingen of kan ik beter helemaal opnieuw beginnen. Ik kan u niet om wijsheid vragen, u bezit geen werkelijke macht. Een verzameling zwarte gaten, zonder sterren bent u niets. Ik zou uw duisternis niet verdragen. Bij gebrek aan beter smeek…

Als jij je horloge doormidden breekt, heb je niet meteen tijd tekort. Je komt misschien ergens te vroeg of te laat. De tijd is menselijk rekenwerk, wat als muziek kan klinken, maar uitgevonden om het verloop der dingen aan te wijzen. Tijd bestaat niet in de eeuwigheid. Daar zit niets op slot. De eeuwigheid, ooit door God afgevuurd, voelt…

De zwenkwielen van mijn stoel zijn soepeler dan mijn geest. Ik draai ongemakkelijk mee. Je zou wensen dat je geest fier in het midden stokstijf stand zou houden bij het maken van een pirouette en, wat tegendraads, geneigd zou zijn de andere kant op te gaan. Maar nee hoor, hij zwiert net zo hard mee. Ziedaar een bewijs dat lichaam en…

Mijn vader zei me wel eens dat voor ieder mens die heeft geleefd, een ster staat aan de hemel. Ik weet niet of hij dat meende. Hij zei het met een lach en dat hij het van horen zeggen had. Ik herken de sterrenbeelden die hij me aanwees: Grote beer en Kleine beer, Steelpannetje en de gordel van de Melkweg. De wolken weerkaatsen het…

Hij praat zacht; hij hoeft niet hard te spreken; hij heeft gestudeerd en spreekt met gezag. Maar als het gekijf toeneemt, trekt hij zich terug en schuilt in de boeken die hij las.…

Laat dit dijkhuis zich onttrekken aan het verval en nooit de bakens meer verzetten. Het kan niet zonder een steuntje in de rug, maar houdt blinde architecten weg. Dan zal het sterk en beschut het toonbeeld vormen: dat wat eens begon niet hoeft te lijden. Zie hoe het blaakt in de zon.…

De schrijver krast op papier. De archeoloog in de bodem, op laag na laag. Beiden krassen in de oppervlakte van de tijd.…

Van alle oorlogen elk slagveld, de hinderlagen, scherpschutters. Door dralend stof van getroffen wijken, staren holle kinderogen. De strijd trekt helder aan ons oog voorbij, desgewenst in slow motion of uitzending gemist, maar de beelden raken ons steeds minder. Artsen klagen dat de hulp faalt wegens groot gebrek aan middelen. Mannen…

Eens stelde ik mij de wereld voor, in mooie woorden uitgestald, het scheppen in het klein. Helaas, zijn ze niet uitgekomen. Misschien zweven ze nog ergens boven het smalle rotspad, in hun bevlogen staat. Kwamen ze in een vlucht terecht, die spontaan landde in een treingesprek. En werden ze door een ander opnieuw gezegd, met meer succes…

De wind ruist langs smetteloze muren. De palmen zwaaien met hun tooi. Om toch nog iets om handen te hebben wiegt het volk extra met de heupen. De vrouwen geven knikjes met hun borst. Het leven in Quasi-land is onalledaags. Er zijn dagen dat er geen leven is: roerloos ligt de middag in de zon. De bezoekers komen niet met bussen tegelijk.…

In de mis klinkt het orgel als vanouds, de liederen zijn al even vertrouwd. De pastor bidt voor, maar de zielen in de banken zijn leeg en oud. Ze geven nog slechts een zwak signaal. Het klinkt alsof het half van buiten komt, waar het ongeloof zich danig roert, en ook het dorp heeft doen keren. Een teken kregen ze niet van boven tijdens…

Het eerste herfstblad Ineengedoken, verstijfd Ligt het voor de deur…

De oude kerk brokkelt zacht. In de hoge ramen valt alles samen, licht en donker. Het eindeloze staren.…

Zijn blik kaarsrecht, het zwaard geheven, met onder de arm, het wetboek van het land. Zo gleed de generaal, in brons gegoten, ter ere van een groots verleden, de jaren door. Maar het zoet van de victorie verwaterde, verkeerde na een zeker tijdsbestek in bitter vocht. Een groeiend schuldbesef omtrent zijn daden dat steeds dieper werd. Het…