Alle inzendingen van Jacques Perk

Gelijk een schaduw grauw, schiet de forel, En schielijk, uit de zwarte nacht der stenen, En ijlt de bergstroom ver vooruit, verdwenen In 't rimplend zonlicht, dat daar flikkert schel. En zie! ginds springt zij uit de klare wel, En glanst van zilver, door de dag beschenen, Doch plonst, dat vlokken spatten om haar henen, Terug, in 't vlietend…

Nu voort! Ik zag haar weer, maar om te ontdekken, Dat weerzien zien is, wat ik altijd zie. Lang bleef aan haar de blik gekluisterd, die Ten elke tijde rust op hare trekken: Steeds toeft zij, waar ik ben: nooit is er, wie Een liefde, minder hoog, in 't hart kon wekken, Dat, in die gloed gelouterd van zijn vlekken, Vereend met schoonheid, werd…

Dé grootste liefde, die de mens kan nopen, Noopt ook der werelden talloos getal Het hart der zon te zoeken, dat hen zal, Vol wreedheid, smachtende om zich heen doen lopen. Zó zwerven ook om 't vuur, dat gloeit in 't dal, De wolven van het woud in donkre hopen, Die smachten daar in bloed de muil te dopen. Van zonnevuren wemelt het heelal.…

De bron van warmte en licht was zacht gezonken Op 't ver gebergte en tintte d'avondstond, In iedre vezel waarde weelde rond, Die met de koele dauw werd ingedronken: Wij doolden om: haar starende ogen blonken, Een blijde glimlach glinsterde om haar mond, 't Was, of me aan haar geheel een leven bond... Zij oogde naar de kim van purpervonken…

Met weekblauwe ogen zag de oneindigheid Des hemels naar de donzen rozenglans, Waar Zij in daagde: een breed-gewiekte krans Van zielen had zich onder haar gereid. Een geur van zomer-bloesems begeleidt De zang der zonnen - duiven - die heur trans Doorglóren in eerbied'ge rondedans Om Haar, wier glimlach sferen groept en scheidt; 'Schoonheid…

Hoe minzaam heeft uw kozend woord geklonken, Uw zilvren woord, maar àl te goed verstaan! 'k Zag in uw oog een glimlach en een traan, Blauw bloempje, waarin morgenparels blonken; Gij wijst mij naar de Moedermaagd, ik waan Mij in aanbidding voor haar weg - gezonken.... Daar voel ik me eindelozen vree geschonken: Ik zie naar háár - Mathilde,…

Vóór ik haar had gezien, was dof en koud De zomerse natuur, zo warm en licht, - In 't beekgeruis hoorde ik geen stille kout, Voor mij was bloem noch star een zoet gedicht; Haar lief te hebben, werd mij tot een plicht, Toen ik haar 't eerst en lang had aangeschouwd, - Elke ademtocht was slechts aan háar gericht, - Zij scheen me éen enkel wezen…

Sonnetten! nu der mensen oog zal staren Op u, en elk zal vonnis wijzen mogen, Die denkt, nu bigglen tranen uit mijn oogen, Die, in de toekomst, lof en schimp ontwaren. Daar zijn er, die als schoonheid niet gedogen, Wat zich als groots hun niet wil openbaren, - En wijken zie ik reeds, in brede scharen, Wie 't schone in 't kleine alleen houdt…

Klinkt helder op, gebeeldhouwde sonnetten, Gij, kindren van de rustige gedachte! De ware vrijheid luistert naar de wetten: Hij stelt de wet, die úwe wetten achtte: Naar eigen hand de vrije taal te zetten, Is eedle kunst, geen grens, die haar ontkrachtte; Beperking moet vernuft en vinding wetten; Tot heersen is, wie zich beheerst, bij machte…