Alle inzendingen van Jalf Flach

Over de nerven van de houten vloer kruipt schuchter licht. Tevergeefs; jij zit daar met je ogen dicht. Resideer je nog steeds in je lege pauwenkamer gelijk de vorst van een voormalig rijk? De metronoom tikt verder. De musicus speelt niet. Zijn handen zijn verstard in uitvergroot verdriet.…

dit huis verdraagt geen felle lichten en ook niets wat het trillen doet alleen het reciteren van gedichten en zachte zuchten doen het goed het geruisloos verschijnen en verdwijnen van zonnevlekken op de plankenvloer het kalme waaien van gordijnen en ver verwijderd duivengekoer en de weerspiegeling van kaarsen in de ruit wanneer de nacht…

zij woonde op verstoorde grond tussen klaproos en papaver hier was ooit de aarde zwaar verwond door gevechten en kanongedaver en in de nachten ging ze zoekend rond naar wie nog steeds op wacht stond of met open ogen in een loopgraaf lag te staren zij nam ze allen bij de hand en heeft hen naar de overkant gevaren…

zijn we tot op heden overlevers van een oorlog nooit gevoerd maar wel verwacht geen overwinnaars geen verliezers overlevers zeg het zacht…

hij neemt de munten van m’n ogen en draagt me naar zijn boot ik voel me opgetogen al ben ik kennelijk dood er is het wiegende bewegen op het water de besliste haal waarmee hij aan de riemen trekt de zachte schok een tijdje later waarmee de eindreis zich voltrekt een zwijgend wachten tot ik opsta een knik – als groet bedoeld terwijl…

na dagen zwoegen kwam hij aan bij de rand van de vulkaan daar heeft hij toen nog lang staan staren vlocht onderwijl z’n lange haren en uur na uur na uur doorvoelde hij het woelende vuur dat gloeide in de kille mist totdat hij het heel zeker wist toen legde hij z’n kleren af en sprong in dat verzengend graf…

kinderen hebben hun namen op stoeptegels geschreven uitwisbaar teken van leven want krijt gedachten gaan terug naar een andere tijd waar het land dat hier lag is achter gebleven er was gras zon en hooi en ik op de mijt…

In mijn dromen schilder je kale bomen wit van wortelvoet tot takkenrag zodat er weer licht in zit ’s ochtends trekken we schoenen aan vluchten we voor geweld want ze bouwen torens voor de goden torens voor de vorsten en torens voor het geld en de bomen - jouw bomen worden één voor één geveld wanneer de dagen donkeren gaan volg dan het…

richt alle spiegels naar de zon en geef dat licht je fluisteringen mee verf dan de veren van de vogelman tooi hem met gouden ringen en laat hem vliegen over zee tot waar de grote vissen zingen daar zal een zuil van zonlicht zijn daar is de wereld zonder pijn dankzij die fluisteringen…

jij in je jas van drakenschubben en beenkappen van wolvenbont je fakkelrook laat m’n ogen tranen. en je voetstap teistert deze grond. waar ga je nu je sporen plaatsen? gemarkeerd door angst door bloed en pijn waar zal de jammerklacht van vrouwen je huiveringwekkend welkom zijn? als paarden vonken uit hun ijzers slaan en sterren van hun…

een fraai gezicht in ruimtes en in gangen zorgvuldig uitgelicht en opgehangen maar lopend langs het kleurgewoel ervaar ik een beklemd gevoel in deze zalen want chroomgeel kobaltblauw en cadmiumrood is dat geen gif? zware metalen? en zwart uit roet en wit gemaakt uit lood hier hangt de ingelijste dood!…

laten we dit liefde noemen dit tasten van de handen naar elkaar onze schaduwen die samenvallen grijs haar tegen grijs haar ik zou je eens lekker willen vlooien maar je wijkt steeds weg als ik dat zeg…

Er waait een storm van Noord naar Zuid Grote schepen steigeren door het schuim Ze komen nauwelijks vooruit maar laten zich niet keren Tussen de containers in het ruim rusten verwaaide vogels uit Hun kop tussen de natte veren…

je klopt op ieder transformatorhuis niemand thuis en maar roepen in riolen en maar luisteren naar die andere stemmen op de lijn het geknipper van die straatlantaarn zou dát misschien een teken zijn ’s nachts tast je naast je in het lege bed voor dag en dauw ontvlucht je het in de straten trek je sporen van verdriet ze zien het niet…

vaal blauw fluweel in een doosje van verschoten zwart dat langs de tijdlijn is gekropen door handen heen die te gretig of verstard maar altijd open en leeg weer dicht net als de mond die ooh en aah en altijd samen altijd trouw tot weer dat licht met eensgegeven teruggegeven goud op blauw…

de stemmen ze sturen me door vaag bekende straten van een stad hier was het toch dat ik je zo heb liefgehad hier en in de kamers van je oude huis dat eigenlijk een schat bezat het huis is hier de deur staat open en zoals eerder wil ik weer naar binnen lopen vertrapt papier achter de deur daar tussen in de vale kleur van brieven…

de zweetsteen heeft het weer voorspeld en gaf daarmee de tijd om nog beschut te vinden tegen het natuurgeweld dat viel van grote hoogte verdrink nu langzaam in de geur van regen na een lange tijd van droogte nu staan we hier en zingen vanuit de waterwilg lekken de laatste druppels kringen in de rivier flitst opnieuw de vissenhuid in opperste…

Ik ben met jou naar Spanje meegegaan. ’s Ochtends had het nog geregend maar ’s middags was er overwegend zonlicht op ons neergekomen. Hadden de mussen opnieuw een stofbad genomen. Was de Guardia Civil voorbijgekomen op zoek naar Iemand die Iets had gedaan. En ’s avonds dronken we thee met maan.…

Als telescopen zingen konden en als ze dan ook eensgezind hun doelgerichtheid met elkaar verbonden dan zongen ze een sterrenkind…

Koperdraad rood koperdraad gewonden om een stok waarmee hij traag uit wandelen gaat wanneer het weer op onweer staat Nog eens naar de heuvel toe want hij is moe - doodmoe…

Ik heb de blauwdrukken in brailleschrift besteld in cryptogrammen omgezet en met geweld ontdaan van wat de wet als richtlijn stelt Komaan laat ons een huis in vrijheid bouwen met hoge ramen voor het licht En zonder sloten want in blind vertrouwen doen wij geen enkele deur meer dicht De kamers hebben ijle witte wanden met een plafond…

Het ijzer wacht De hamer slaat De klink klinkt door de nacht en bereikt het ademloze huis waar heimelijk een deur dicht gaat Hier heeft men op gewacht Er is een tasten van de handen Er valt een niet geziene traan Een schorre stem kaatst van de wanden Liefste – nu moet ik gaan De deurscharnier kreunt zacht Er is een achterblijven…

Kijk daar bij die scheefgewaaide bomen zal ik blijven komen want zo zei men bij de haven daar ligt een zeemeermin begraven Aan de vloedlijn zoek ik mooie schelpen en ik leg ze op die plek Dat de mensen lachen kan ik ook niet helpen Misschien zijn ze wel een beetje gek…

Zoals ooit gespitste oren bij je kleine kinderbed naar adem die nog net te horen was of niet zo is ook in deze lange nacht het luisteren naar wat men niet meer ziet En dan toch nog sneller dan je dacht het einde van het lied dat leven heet Hoe lang is deze gang - hoe breed? dan stap ik in het licht de ochtendzon schreeuwt in m'n ogen…