Netgedichten

netgedicht (nr. 14.210):

Nieuwe morgen

Zoals ooit gespitste oren
bij je kleine kinderbed
naar adem die nog net te horen was
of niet
zo is ook in deze lange nacht
het luisteren
naar wat men niet meer ziet

En dan
toch nog sneller dan je dacht
het einde van het lied dat leven heet
Hoe lang is deze gang - hoe breed?
dan stap ik in het licht
de ochtendzon schreeuwt in m'n ogen
daarboven werd gevlogen
er zijn gouden lijnen in fel blauw

Ik laat je achter in een wit gebouw
maar dat is niet jij

Waar ben je nou?