Netgedichten

netgedicht (nr. 14.911):

De Veerman

hij neemt de munten van m’n ogen
en draagt me naar zijn boot
ik voel me opgetogen
al ben ik kennelijk dood

er is het wiegende
bewegen op het water
de besliste haal waarmee
hij aan de riemen trekt
de zachte schok een tijdje later
waarmee de eindreis zich voltrekt

een zwijgend wachten tot ik opsta
een knik – als groet bedoeld
terwijl ik moeizaam uit de boot ga
zie ik me zelf daar liggen
aangespoeld