Alle inzendingen van Jan Haak

En hier lag ik dan met haar gelegen in ons beider blootje en ik zuchtte van de liefde en een eindeloos bestaan ze rookte zichtbaar nog wat na toen zij daar rond dreef in dat slootje waar een laatste druppel zonlicht ooit ten onder is gegaan De nacht was doodstil aangebroken toen ze stierf - mijn Margootje en ik fluisterde de paarden nog…

Kijk hem daar nu vrolijk spelen in de tuin daar met die vlinder sprak zijn oma in verlangen hij wordt vast ooit bioloog Waarna de kleine opgetogen weer naar binnen kwam gevlogen en hij hield zijn kleine handjes voor zijn oma iets omhoog En oma zag tot haar verbazing daar twee grote vleugels liggen die hun lijfje moesten missen en ze hield…

Met mijn neus tegen het venster keek ik naar haar naakte weelde die zij stiekem met mij deelde liggend achter thermopeen het was de ochtendzon die zacht haar roze huid met glans bespeelde en ik waande mij de zon die in verlangen haar bescheen Op stoute schoenen sloop ik binnen om haar éénmaal nog te kussen en ik boog me ondertussen in genot…

Terwijl een eerste schaatstocht op een weiland wordt verreden in verraderlijke vrieskou en bij winterende zon hak ik lepelend een wak in erwtensoep zojuist gekregen en denk even bij mezelf zeker weten - it giet oan-…

Op de Eerste Dag dan vieren wij uw stralende geboorte met een oorlog in het Oosten waar de onschuld werd verbrand om een ezel die in woede zich ontstak en nietsvermoedend zich steeds stuk liep op de steen die hij niet vinden kon in zand En met bloed nog aan zijn handen loven wij uw nageboorte op de Tweede Dag gezworen in een doodgeboren…

Op een dag moest zij de eerzucht van de jager maar verdragen want ze mocht geen kapje dragen in het bos waar zij verscheen want de jager vond een meisje met een kapje maar obsceen En zo trok zij heel alleen zonder haar kapje - diep verslagen met haar losgeslagen haren door de bossen - nergens heen waar de wolven haar verslonden met…

Als een minnend musketier die hier zijn wereld had vergroot zong hij verliefd in bloedend rood nog eenmaal van haar schone ogen Haar schone ogen die hem dreven tot zijn laatste ademnood en aan de eeuwigheid beloofden wat hij zelf had ontbloot Gij kwam in licht en lachend leven met uw ogen die steeds bleven en in tederheid mij streelden…

Onbedoeld had jij die eerste noot in weemoed aangeslagen en God - aangeslagen was je door haar weggerukt bestaan ze was een uitgespeelde vrouw die door jouw heimwee werd gedragen op die uitgeholde dagen die je liever niet wou gaan En je zag weer haar piano waar zij ooit voor had gestaan Want zij speelde alle dagen hier het kon je nooit…

Ze sloop die nacht naar binnen door het openstaande raam en kuste me hartstochtelijk van kruin tot aan mijn zolen Ik lag een week in bed met haar en deelde in haar faam waarna ze weer vertrok om bij een ander rond te dolen Ze heette Influenza en had haast mijn hart gestolen…

Herstellende nog steeds van zware worteldiarree galoppeerde hij de nacht door over glibberige daken Zeven kleuters speelden 's ochtends met z'n allen heel tevree met de zachtoranje sneeuw om er een sneeuwpop van te maken Er was genoeg gevallen om een vreugdekreet te slaken…

Er was geen mond die harder schreeuwde zoveel harder dan de zijne toen hij door de hoven ging op zoek naar vlinders in een lint die hij niet vond waardoor hij wist dat ook zijn lach daar zou verdwijnen in gestapeld licht van wolken dat zijn ogen had verblind Slechts met de wind wou hij nog dansen in een dans van harlekijnen en ik zag hem…

Zonder touw klom ik omhoog en las de hartstocht in je ogen in verhalen verderop las ik de woorden -Jij bent God- die met zijn blauwe blik me meenam naar de laatste toevluchtsoorden waar ik ronddreef in beminnen van een opgewekt genot Zo dronk ik met jou de beker van het Elfde Gebod…

Verblind door sneeuw als ik soms was zocht ik de randen van het pad met witte vlokken op mijn jas die zoveel winters had verslagen maar gekregen van mijn vader die hem niet meer nodig had kroop ik nu dicht tegen hem aan me schuilend voor de witte vlagen En zo liep ik wat vooruit terwijl ik in mezelf bad dat het met jou nu beter ging sinds…

Ze fantaseerde zich een diva die haar bonzend hart verstilde in de stilte die zij zocht bedacht ze liedjes -magistraal die bijenzoemend in haar hoofd haar steeds weer gaven wat ze wilde ver voorbij de exodus van het verkommerde kabaal Ze ouvertuurde hoge noten onverdroten -tot ze gilde geinballorig als ze was verloor ze weer een andermaal…

Deze nacht bleef ik bij jou en bij het voetlicht van de maan waar jij je ruige dekens vol van zand had dichtgeslagen en ik volgde hoe je sliep de hele nacht door hoe je sliep tot het ochtendlicht de sterren van je lakens had verslagen En ik zuchtte hoe je ging als een passant die zonderling zich verschool achter de zon om daar de stilte…

Zacht ging hier de nacht voorbij in linten aan mijn zwakke ogen die het stamelende donker zochten in een vergezicht waar ik zocht - soms naar iets meer al wist ik dat ik zou verdrogen in dit schemerende zand waar ik mijn blik op had gericht Zacht ging hier de nacht voorbij net als de uren die vervlogen en ik opende mijn hand die - met een…

Om iets zocht hij hier een steen om korrels van het zand te kloven en in rijstpapieren regens door het stille eb te gaan waar hij dommelde een traan met opgeheven blik naar boven want hij bleef steeds weer geloven dat de wind hem kon verstaan Om iets zocht hij hier een steen om zo het springend tij te lomen maar het ingeslapen eb zou in…

Bang was ik nog nooit niet voor een God of goddelozen niet voor duivels of de dood of voor het engelengezang Nee - pas bang werd ik die dag toen jij daar thuiskwam met tien dozen en mij zei dat het nu tijd werd voor een bloemetjesbehang…

Wat gelaten stond je voor me en ik snikte met een brok want ik kreeg nu in de gaten dat ik jou hier moest verlaten toen mijn laatste trein daar wachtte op de wijzers van de klok en het fluitsignaal viel samen met de eerste wintervlok Van het raam zag ik je zwaaien en de trein schoof met een schok over veel te natte sporen langs dat wat…

Het was even verderop dat ik het zag in tranenvloed evenals die droeve mensen die het ook zagen gebeuren Ook al renden die dan snel gedreven door hun heldenmoed weer naar binnen om te bidden achter onbevreesde deuren Maar hoe kon het nu zo zijn dat men bij zoiets - zonder hoed van het licht bad als men wist dat hier een hart diep moest…

Weer zat ik hier aan het water bij mijn eik - ver van de stad vol van vragen over leven hoe het Goede na te streven maar ik kon geen antwoord geven want ik wist niet hoe of wat Dus ik vroeg het aan de uil die op een eikentakje zat En hij gaf me toen een antwoord dat ik nimmer meer vergat Als je weten wil - mijn beste hoe het Goede wordt…

Als ik eindelijk na drie kwartier mijn hoofd heb leeggemaakt met een stoffer en een blik die in oneindig zal vervagen Dan hoor ik trippeltrappend toch het muisje dat daar waakt en likkebaardend rondkijkt of er echt niets valt te knagen…

Ach - U kent het denk ik wel dat lieve kerkje in de stad waar de Amsterdamse mensen dicht bijeen waren gekropen Om te zingen van de Heer die daar zijn Huis genomen had op een zolder waar de duivel nog niet binnen was geslopen En zo zochten zij elkaar die jaren daar - terwijl men bad dat de tijden zouden keren en de hemel brak weer open…

De man voor mij in de file bleef steeds hangen in zijn spoor en liet zelfs de brandweerauto achter hem niet even voor Razend zwaaide ik mijn handen maar mijn rust ging snel teloor toen ik hangend in de bocht mezelf en mijn stuur verloor Twee agenten kwamen langs en zeiden mij na lang verhoor dat ik veel te veel gedronken had ik moest…

Je weelderige haren ruiken schuimend naar jasmijn en je glimlach smaakt naar meer als ik de smaak proef van vanille Je rêve comme la nuit maar deze nacht zal anders zijn als ik voor het ochtendlicht mijn vlag hoog hijs op jouw Bastille…

Nimmer werd hij echt een dichter want hij hing zijn schrijverij na twee versjes aan de wilgen en zichzelf er nog bij…

Twee schollen - ach twee schollen hoe ze vielen op het pad van de viskar van de bode die Vrouw Holle had ontboden alleen was het wel wat snode dat de Genius vergat dat vrouw Holle zoals altijd wel weer iets te hollen had Vrouw Holle - ach vrouw Holle viel gestuiterd met haar gat in de hemel van de Goden waar ze rondjes rent voor doden…

De allerlaatste koeien liggen dromend op het land te malen van een zomer die geloomd niet wilde komen Ze rollebollen samen blote buiken op hun kant en wachten tot de wolkenvlokjes vallen op de bomen Dan staan ze nog eens op in natte zon die plots ontbrandt en voelen langs hun flanken hoe de witte nevels stromen Oktober is gevallen…

Met mijn uitgeholde schoenen liep ik murmelend verloren door de dichtvertakte bossen die verstierven in hun blad Waar in stilte ik het fluiten van de kierewiet kon horen en verdroomd nog voor mij uit de eikels trapte van het pad In de schemer zag ik bankjes die de elfen toebehoren en ik viel op hen in slaap met dromen die ik nooit vergat…

Niemand wou het weten welke kant het op zou gaan in al die bange dagen dat jij stil daar hebt gezeten Ze gingen langs de straten met hun zwarte hemden aan en schopten tegen deuren met een goddeloos geweten Ach - kon je nog een keertje maar een zomer openslaan en hinken op die stoep waar jij je schoenen hebt versleten Je keek nog naar…