Netgedichten

netgedicht (nr. 23.789):

Margootje

En hier lag ik dan met haar
gelegen in ons beider blootje
en ik zuchtte van de liefde
en een eindeloos bestaan
ze rookte zichtbaar nog wat na
toen zij daar rond dreef in dat slootje
waar een laatste druppel zonlicht
ooit ten onder is gegaan

De nacht was doodstil aangebroken
toen ze stierf - mijn Margootje
en ik fluisterde de paarden
nog iets toe bij nieuwe maan
de dag erna hoorde ik liedjes
in gedachten bij dat slootje
waar zij mij die ene avond
toen in bitterkou liet staan

Ze was mijn allereerste liefde
mijn lieftallige Margootje
en ze was veel meer dan liefde
maar het was met haar gedaan
al wat ze achterliet voor mij
was nog dit ene radiootje
en de droom dat ik met haar
voorbij de honderd toch kon gaan

Margootje was mijn deux-chevauxtje
slechts één paard trok er nog aan