Alle inzendingen van Jean-Pierre Roosen

Ik maakte een kanttekening bij het pikante geschenk. Zij droeg de mooiste lingerie van het noordelijk halfrond, vond zij. Ook het zuidelijk halfrond zou erbij in de schaduw staan, opperde ik. Een opmerking over rondingen van west naar oost liet ik achterwege. Hoe schitterend ook, het zou ons te ver leiden in dit tranendal. Hemelse verleidingen,…

Zij vierden samen een kwarteeuw: de een met een halsband de ander met een enkelband. Zij vierden samen een kwarteeuw: de een a point op punt de ander een mispunt. Zij vierden samen een kwarteeuw: een dubbelpunt voor de een met vraagtekens een dubbelpunt voor de ander met uitroeptekens. (Samen) veel gedachtenstreepjes uiteindelijk een…

Het doolhof van haar laatste leven Zij geraakte er niet meer uit Wij geraakten er niet meer in Wij hielden zielsveel van haar Dat is wat ons nog bindt Over haar plotse sprong heen…

Pas weg onze wensen. Weer een kaartje. Meer tranen vloeiden dan woorden; die stokten. Pas een kind en geen leven meer. Nog geen stap of al de hoek om. Nog geen woord of al monddood. Nog geen lach of al omringd door gehuil. Ik pas … Staren in de lucht en zie: een delta van gevoelens, ertussen donkere eilanden om verlaten te stranden…

Van onze knusse woonst naar de kerststal, we leven in vrede en goed. De weinige sneeuw is wit, zoals altijd, als hij valt, hij blijft wit. Ook wangen kleuren niet wanneer de nieuwssprokkel doordringt, onversierd. De Drie Koningen zijn opgehouden rond Aleppo, twee werden gedood. We verloren de onschuld. Ons maal smaakt verkruit.…

“’t Is weer voorbij die mooie zomer” Toen, bij volle maan, Zette jij er een punt achter Elke maand weer volle maan, Vraag jij nog altijd aandacht, nu zachter? Elke maand weer een lichtpunt Aan de donkere hemel Elke maand weer: Jij ging, maar waar ben jij? Elke maand weer volle maan, Maar waar blijft de ronde zon? De perfecte cirkel…

37 jaar samen Ook te vieren? Hoe te vieren? Toen betere tijden Nu coronatoestanden Speciaal om te vieren: Bloemenwinkels toe Restaurants gesloten Vrienden op sociale afstand Het gemaal van de tijd Dromen in stukken en brokken Keer op keer gestuit Vallende sterren met hopen Wij genageld aan de grond…

In de hoofdstad van ons hart Op de Heizel, staat een monument, Niet het armzalige Atomium Met amper negen bollen Maar een rijk gevuld leven Met 65 brandende kaarsen. Verder op, het Planetarium Waar je eindeloos kan kijken Naar wie vandaag verdiend Staat in de kijker: een ster, Een heldere ster, onze ster ……

Van kwinkslag naar kaakslag Zij staan niet meer op goede voet Door mekaars of iemands lange tenen Veel toeters en bellen op sociale media Een kakafonie met weinig harmonie Weinig muziek … de muzes ziek?…

In trossen snoep ik van je borsten, zwevend en weldadig stromen ze. Ik aanvaard de beker van je bekken, met volle teugen nip ik ervan, ik smelt. Wiegend malen jouw heupen mijn grofste korrels tot teder. In je mals vlees zwem ik uitgelaten, jouw haren zwaaien me friste toe, sirenend zing je, jaja, ik kom, ik kom al! Met genoegen nestel ik…

Wij schetsten jouw beeld maar dit beeld kwam niet tot leven Wij keerden terug in het verleden Maar haalden jou niet naar het heden Het lukte Orfeus’ gezang evenmin In Paradisum voor jou, de hel hier voor ons Wij ervaarden de nood om bij jouw dood stil te staan, maar Het dagelijkse leven holde voort, ons voorbij en bijna omver Woorden…

Een gotische kathedraal is een naakte vrouw op handen en voeten waaronder ik wandel Mijn blik wordt omhoog gezogen tot in het koor, dat wulpse bos van bogen Wierook, ik weet van waar hij komt … esthetische coïtus tussen mo(nu)ment en inkomer…

Weer een jaartje wijzer Of is het alleen maar Het tikken van de wijzer Pijnlijke ledematen spreken Wijze woorden verzwegen Ervaring weegt door als de buik Ouder worden, zwanger van vergankelijkheid…

Soms zwaait de zeis langs beide oren en nog kunnen wij het niet altijd horen. Soms zwaait de zeis signalen, flitsend luid maar in andere talen. Waren zij maar verstaanbaarder! Vaak blijven wij met het gevoel achter: te veel tederheid gedoseerd voor later. Antwoorden zoeken wij, bitter en wrang, tot de tijd heelt en de pijn zachter, maar dat…

Weerbarstig puberaal knellend keurslijf Ontpopt om een wijdere wereld in te vliegen. De horizon stralend toelachend, maar Uit de wereld gerukt zonder verre vlucht. Wij staren in het luchtledige door het plotse. Een vrolijke vrouw zal je nooit zijn, Jij blijft ons nabij in gestokte wording. Dit overstijgen werkt verscheurend, Wij staan…

Jij veroudert niet meer Herinneringen houden je jong Jij ging plots Mooie herinneringen bleven Als een rots Jij vertrok en toch Wij hielden jou want Wij hielden van jou Nooit meer? Ooit nog, eens? Wij missen jou! Jij ging En toch Jij bleef Sterker dan deze zerk Zijn mooie herinneringen Verdriet slijt Jaren slijten Wij slijten…

Het kind in mij aan de ene kant speelt steeds verder. De man in mij aan de andere kant verwekte een kind. Een speelkameraad aan de buitenkant voor de knaap middenin…

Smeltende ijskappen Doemdenken nergens voor nodig Opgelucht met fijn stof IJsberen verdrinken Hier gekoeld cava klinken Waarom ijsberen Ontbossing stopt ooit Nou, nou. Hout vasthouden Als wij verdrinken…

Wij zijn de 2 koningskinderen en staan voor het water, uitgegraven door ons trots onbegrip en gevuld met tranen van spijt. Mijn mond zei woorden die ik niet denken kon maar mijn mond zei ze toch. De tranen vielen 1 na 1 en vormden een lawine die de rots doordrong.…

Zij schudde de kaarten, voor het laatst ... De dood speelde zijn spel. Verdriet was troef. Echtgenoot, kinderen en kleinkinderen bleven achter, verweesd. Voor wie legde zij welke kaarten? Niemand komt het ooit te weten. Waar wij wel zeker van zijn: wij gaven haar onze harten.…

Het eerste teken van jou was een echo in nevel. Wij dachten er van alles bij. Het tweede teken van jou was een buikvorming. Ons leven werd ronder. Het derde teken van jou was een buikbeweging. Je sloeg ons met verbazing. De tekenen blijven komen. Wij maken er een wereldje bij. Wanneer eindelijk kom jij?…

Op Allerheiligen verjaren, met de jaren minder rimpelloos tussen wensen en chrysanten. Een bittere pil om te slikken: doe dit met een zoete dronk om niet te verzuren. Het is nog te vroeg om de bodem te zien.…

Ik schrijf om te vergeten Ik schrijf niet om te vergeten Ik schrijf om niet te vergeten Ik schrijf niet om niet te vergeten Ik vergeet en ik schrijf Ik schrijf en ik vergeet En ik … ik … ik … Ach, laat maar … Vergeet het, probeer het niet te begrijpen Ik schrijf je wel, … als ik het niet vergeet!…

Een sneeuwwit tapijt over grauw land. Daarmee is zij begraven, deze ochtend. Pakken jeugdherinneringen bedolven Onder een ijzige en podiumvaste zon. Achter aangestaarde glasramen, Als foto’s van toen, vloeiden tranen, Jaren van levenstoneel achter de rug, Herenigd in dezelfde kerk van toen. Schrijdende voetstappen kraken de kern: Flitsen…

Wij zijn maten Al eeuwen lang Maar niet voor eeuwig Wij zijn maten In andere stelsels De voet is de meter niet Wij zijn maten De een breed De ander afgemeten Wij zijn maten Een maat voor niets Of samen waardevol…

Jij zegt, jij zegt Ik zeg, ik zeg Wij zwijgen stom Jij luistert, jij luistert Ik luister, ik luister Wij blijven doof Jij kijkt, jij kijkt Ik kijk, ik kijk Wij staren blind Jij proeft, jij proeft Ik proef, ik proef Een bittere pil Jij tast, jij tast Ik tast, ik tast Geen houvast Wij praten maar Communiceren niet Zien en horen…

De uren vliegen voorbij De dagen slijten Maanden monden uit Jaren gaan voorbij Ook al lijken zij eeuwen Onszelf vaak voorbij gehold Tot stilstand gekomen In een rollercoaster Van het hiernamaals Het heden voorbij Het verleden in zicht De toekomst afgerond De tijd tikt genadeloos Een hoekje af Het hoekje om It’s only rock ’n roll…

Toen jij nog leefde, Was het moeilijk praten Nu zeker: de urne blijft potdoof Wij maken er een kruis over Ooit waren wij vruchten aan dezelfde boom De appels vielen al dan niet ver van de boom Wel zeker: het waren verschillende appels De een aan de grond; de ander verbeten…

Ik liet hen toe in mijn huis Niet in mijn hart, geen plaats De afstand was groter Dan meters tussen zetels Lachen breekt het ijs Niet de scheidingswand…

Mijn dode moeder opgebaard Mijn ogen flitsen lijk een camera Dat beeld moet in mijn geheugen Klik, in plaats daarvan Plots, een beeld van vroeger Herinneringen haperen in baren Als brakke tranen spontaan. Snik Slik, vrees om wat komen gaat Angst voor wat nabestaat Hoe het ons zal vergaan. Schrik Schrik … slik … snik … klik Mijn dode…