Alle inzendingen van Jeroen Swaan

op groene aanslag glijdend verdwijnt mijn goed humeur buurman's grint benijdend bereik ik dan mijn deur waarmee ik, daar hij klemt, de strijd dien aan te gaan en dus redelijk ontstemt, binnen kom te staan, alwaar mijn nageslacht, met warme rode koppen op mijn komst hebben gewacht met duizend pinda’s doppen nog voor dat ik mijn jas ophang…

in het duister van zijn denken knaagt angst aan honderd vragen al even zo veel dagen verliest hij alle tijd in de schemer van zijn hart zaagt twijfel aan zijn poten hakt pijn hem steeds in moten verliest hij alle strijd in het donker van zijn geest maalt waanzin zijn gedachten al, ik weet niet hoeveel, nachten verliest hij voor altijd…

even stil weg van de drukte we hebben wel wat rust verdiend omdat de wil en wet niet lukte is er best wat af gegriend even weg van ouder wezen zo eenvoudig is het niet even stoppen met de les te lezen morgen draaien we ons eigen lied even tijd voor onszelf hadden we vaker willen doen puberstrijd Van acht tot elf ...…

ruwe handen vegen over glad vergeten eelt in steeds overdreven krampachtige bewegingen hij en zij zwegen omdat elk woord verveelt dat d’reeds uitgeschreven dichter wil bedwingen ongehoorde zuchten schuren over zachte huid daar waar ongewenste lust zich openbaarde ongeboren vruchten geven nochtans geen geluid als haar hartstocht…

hij wilde een vriendin om mee te praten zij wilde enkel met hem naar bed hij had geen interesse in haar maten toen hij haar meenam naar zijn flat en als hij na heel veel wachten zijn verhaal wel wil vertellen ligt zij naakt naar hem te smachten met de maan achter lamellen als hij plotseling wakker schrikt met naast hem een lege…

mijn ouders leerden mij niet praten en doordat geen van hen iets zei ben ik luisteren gaan haten want wie luisterde naar mij liep ik vast in boze onmacht tot contacten niet in staat tenminste niet dat soort contacten waar het gesprek wat dieper gaat dan enkel losse zinnen bijeengeharkt zonder verband kon dan ook geen woordstrijd…

Meester van Delden had scherpe kritiek: Prins Bernhard had echt niet mogen spreken. Er was immers reeds eerder gebleken: Men stelt geen prijs op koninklijk repliek. Heeft hij, om in gal spuwen te falen, nu zijn galstenen weg laten halen?…

Rommelhok vol gedachten. In hersens onder stroom. Tegengestelde krachten. Angstig, zonder toom. Levenslang veroordeeld? Ik houd mijn hart steeds vast. Nu ik weet, ik ben zijn voorbeeld. Het puzzelstukje past!…

met mijn ogen dicht zag ik haar gezicht haar grote bruine ogen haar woorden warm, verlegen zeiden en verzwegen alles, niets gelogen met mijn ogen open zal ik haar ontlopen haar ogen steeds ontwijken haar lichaam niet begeren om niemand te bezeren of ik dat kan, moet blijken…

met mijn handen in mijn zakken sta ik weifelend bij de poort voel de moed naar onder zakken als jouw blik mijn blik doorboort ’k zie je mond heus wel bewegen maar het geluid bereikt mij niet dat maakt mij nog méér verlegen ’k hoop dat jij het nu niet ziet veel te snel sta jij dan voor mij je raakt mijn arm al bijna aan “vind je ‘t goed…

wetend dat hij nooit twijfelde aan zijn wedergeboorte wist ik pas dat hij er zeker van was toen ik op zijn graf het bordje zag "ben zo terug"…

neemt u mij niet kwalijk dat ik u even stoor maar heeft u een momentje zo niet, dan ook goed hoor is het u opgevallen dat hier midden op de straat een man ligt dood te gaan met uw voet op zijn gelaat misschien viel hij u lastig met zijn aanwezigheid namens onze stad, excuses voor uw verloren tijd hier heeft u wat adressen van hulporganisaties…

als mijn woorden niets meer zeggen en mijn leugens niets weerleggen dan verlies ik als mijn tranen niet meer stromen en mijn ogen niet meer dromen dan verkies ik mijn woorden te vergeten mijn naam niet meer te weten mijzelf niet meer te geven niet verder meer te leven als mijn zinnen niets meer plaatsen en mijn tonen niets…

als de slaap weer niet wil komen omdat de pijn je grenzen zoekt of bezit neemt van je dromen en zo een overwinning boekt als het schuldgevoel weer welig tiert in de tuinen van je geest waar een golf kwaad je rust verstiert en je de waanzin vreest als op de “dove” vlekken op je huid vreemde ogen blijven branden waardoor je steeds je hart…

vijfendertig voelt zich prettig met z’n lijf en met z’n geest heeft een huis een boom een beest en geld zat houdt van babbels bier en knabbels met zijn billen op een kruk besluit de avond met een stuk in bed of kraag kan de hele wereld aan ook als hij op één been gaat staan altijd zijn gsm paraat zelfs tijdens de liefdesdaad in z…

met van die grote kinderogen stond ze midden op de straat terwijl mensen om haar heen bewogen op weg naar iets, altijd te laat in de zakken van haar oude jas zocht ze naar wat ze wilde weten en hoopte in haar versleten tas te vinden, wat ze was vergeten haar geheugen leek compleet gewist zij wist niet waar of waar naar toe haar hersens…

in de holte van je arm heb ik mijn tong verloren houd ik mijn woorden warm totdat je ze kunt horen in de kussens van je bed heb ik mijzelf gevonden ben ik verloren en gered bevrijd en toch gebonden in de warmte van je lach nip ik van de levensbron mijn lief, je kwam, je zag en meer,...je overwon…

door liefde gedreven mijn mooiste gedicht op jouw lijf geschreven net niet in het zicht mijn zijn en mijn wezen in een regel of vier maar nu ik wil lezen ben jij niet hier in liefde bedreven mijn schoonste melodie in jouw hart beschreven een ware symfonie mijn lust en mijn leven in tonen herboren een minuut of zeven ...ik zal het nooit…

zij schrijft in haar gebeden hoe dicht zij bij de waarheid is en de leugen heeft gemeden en da's voorwaar geen kattenpis zij noemt in haar gedachten hoe licht zij bij zijn liefde was en dat hij zei te blijven wachten zolang zij maar zijn brieven las zij herinnert zich haar gelofte weer haar plicht en roeping, haar bestaan dus zijn laatste…

altijd ouder, zelden wijzer elke keer een beetje strammer telkens weer een tintje grijzer en ook het volgende is jammer want iedereen moet zo nodig zoenen ook als ik dat geheel niet moet klef, nat, niet weg te boenen lippenstift op heel m’n toet en goedbedoelde snuisterijen taartjes in het feestgedruis gouden dag voor posterijen…

verdwijnende pijn van ingeklapte longen na haar laatste zucht verdrietig en klein de dichtgeklapte jongen oma’s ballon vlucht…

ik schrijf om te herinneren maar ook om te vergeten of om te kunnen zeggen wat anderen reeds weten ik schrijf om te verjagen of in mijn hart te sluiten om niet te hoeven praten of juist te moeten uiten ik schrijf om druk te zijn of om stil te blijven om weg te kunnen dromen of angsten te verdrijven ik schrijf voor jou alleen of honderdduizend…

zijn timing was perfect door oefening verkregen zijn tijd reeds uitgerekt tot een minuut of negen hij kon er zelfs bij praten weliswaar korte zinnen maar het aanzien bij zijn maten haalde hij er mooi mee binnen er was er een die er om moest gieren zijn eigen jozefien en daarmee voor hem de boel verstieren binnen een minuut of tien…

ik schuif mijn woorden voor mij uit tot langgerekte zinnen dat ik mij daarmee buitensluit geeft onrust diep van binnen dus slik ik mijn woorden telkens door om ze moeizaam te herkauwen maar te leven als zo’n omnivoor begint mij te benauwen…

als ik er niet meer ben zal ik je dan vergeten? als ik je niet meer ken zal ik dan nog wel weten? hoe mooi je ogen kleuren hoe lief je woorden zingen hoe zacht je haren geuren hoe jij mijn hart laat springen als jij er niet meer bent zal jij mij dan vergeten? als jij mij niet meer kent zal jij dan nog wel weten? hoeveel ik van…

ik mis de onbezorgde dagen van weleer en de nachten die veel langer leken ik mis de zorgeloze vragen telkens weer en de antwoorden die zo simpel bleken ik mis het tweedehands matras (ons eerste bed) waarop wij ons zo vaak hebben verloren ik mis de “koude” plas (buiten toilet) waarbij je ook de buren goed kon horen ik mis de oude…

slechts gehuld in een stilzwijgen betrad hij haar kamer, twee hoog wetend dat, wat zij ging krijgen was bedoeld voor die hij bedroog slechts gehuld in eigenwaarde staat zij weer naast het lege bed waarin hij zich openbaarde en zij niet goed heeft opgelet slechts gehuld in een boetekleed zwerft hij nu door het lege huis dat lijkt gevuld…

laat me maar drijven op mijn gedachten met de stroom mee liefst nergens heen laat me daar blijven niet op mij wachten wees een droomfee om wie ik ween laat me maar zwerven geef me de vrijheid waar ik toch ooit zoveel om gaf laat me maar sterven hervind je blijheid ik neem het nooit meer van je af laat me maar drijven…

ik verdwaal in mijn gedichten terwijl je deze leest in plaats van te verlichten verzwaren zij mijn geest ik voel mij langzaam zinken terwijl ik altijd dreef ik zal nog eens verdrinken in alles wat ik schreef…

eens op een dag als vandaag zal ik sterven net als jij het is ook daarom dat ik je vraag blijf je tot die dag bij mij?…