Alle inzendingen van Jeroen Swaan

in onze boom groen als nooit tevoren brandt één lampje niet het valt niet op het zit niet van voren eigenlijk niemand die het ziet het lampje is niet stuk of zo het geeft gewoon geen licht en wij … wij laten het gebeuren het zit toch niet in het zicht maar ergens in de nacht als alle andere lichtjes doven zien wij soms onverwacht…

als ik de pijn niet meer kan dragen en mijn ogen het jou vragen... laat je mij dan gaan? als mijn lichaam van mijn geest verliest en mijn verstand voor slapen kiest... laat je mij dan gaan? als mijn handen niets meer schrijven en de stiltes langer blijven... laat je mij dan gaan? als de tijd mij tegenstaat en ik alles lopen…

vertrouwen heb ik nodig vertrouwen moet ik krijgen omdat zonder dat vertrouwen ik zal blijven zwijgen vertrouwen zal ik vragen vertrouwen zal ik geven omdat zonder dat vertrouwen ik niet echt kan leven vertrouwen zal ik zoeken vertrouwen zal ik vinden omdat zonder dat vertrouwen de angst mij zal verslinden vertrouwen zal…

zijn leugen was haar waarheid zijn lachen haar verdriet een onvoltooide liefde meer vroegen zij ook niet haar lichaam zijn genieten haar passie zijn gevaar een onderhuidse hartstocht dreef ze naar elkaar hoe blind zij zich ook staarde hoe weinig hij ook zag zij voelden zich gelukkig al was het maar één dag…

als pleisters op mijn wonden lagen jouw handen op mijn hart waar ze feilloos knopen vonden die je geduldig hebt ontward als zalf werkten jouw ogen op mijn zo rusteloze ziel en je woorden, afgewogen voorkwamen dat ik telkens viel als kompressen kusten jouw lippen al mijn pijnen weg en meer ik liet de warmte binnenglippen verzachtend al…

de schaker denkt zijn stukken al zettend ver vooruit wellicht zal het hem lukken als hij de aanval stuit de koning lijkt tevreden zijn dame schuift zich vrij het paard nog onbereden de toren aan zijn zij een loper, licht hooghartig, staat stevig op één been hij stuurt en vindt dat prachtig zijn tegenstanders heen maar ergens in een hoekje…

het was liefde op het eerste schrijven dat zou het altijd voor haar blijven -is wat zij dacht- maar door zijn woorden in diep blauw inkt waar zij nog altijd in verdrinkt -elke nacht- en door de zinnen die met tussenpozen haar zachtjes, strelend minnekozen -vonkjes in haar hart- raakt zij het spoor volledig bijster voelt zij zich…

soms doet luisteren meer pijn dan ik wil dragen zijn mijn antwoorden korter dan jouw vragen mijn wensen groter dan wat werkelijk kan is liefde meer dan houden van soms doet praten minder pijn dan ik had verwacht zijn jouw antwoorden positiever dan ik dacht jouw wens niet dat wat je mist is liefde groter dan je wist…

met mijn voeten in de aarde en mijn armen wijd gespreid voel ik mij een boom van waarde een monument in eeuwigheid met de vogels op mijn handen en hun jongen op mijn kruin groeit er mos tussen mijn tanden ben ik het middelpunt van jouw tuin met mijn vingers kromgetrokken trotseer ik regen, wind en storm blijf ik sterk en onverschrokken…

als door herinnering gedreven opende ik haar deur zocht, al was het maar heel even naar haar vertrouwde geur als door herinnering getrokken liep ik naar het ledikant schoenen uit en op mijn sokken kroop ik zachtjes naar haar kant als door herinnering gekust heb ik mijzelf laten gaan en zocht ik naar een plek van rust maar vond kringen…

vergeet de onbezonnen woorden die kwamen, maar niet hoorden in de hitte van de strijd vergeet de geestelijke klappen de niet doordachte stappen na hevige onenigheid vergeet het achterbakse liegen het veelvuldige bedriegen als de waarheid werd verkracht vergeet de bange ogenblikken als de angst je ging verstikken blinde paniek, telkens…

zij was half de vrouw uit zijn dromen en kwart de vrouw over wie hij sprak maar zonder haar was hij slechts een fractie van zichzelf…

wat heb ik u te zeggen dat u mij steeds weer leest is het mij uit te leggen wat het nu is geweest dat u zo hoog waardeerde ik vraag het mij echt af dat u mij zo "verteerde" mooie reacties gaf wat vindt u in mijn gedichten dat u mij lezen wil ... lezers zonder gezichten ik sta even bij u stil…

altijd ouder, zelden wijzer elke keer een beetje strammer telkens weer een tintje grijzer en ook het volgende is jammer want iedereen moet zo nodig zoenen ook als ik dat geheel niet moet klef, nat, niet weg te boenen lippenstift op heel m’n toet en goedbedoelde snuisterijen taartjes in het feestgedruis gouden dag voor posterijen…

in mijn twijfels ligt verscholen een verlangen naar verloren tijd door het door lege zalen dolen op zoek naar ziel en zaligheid in mijn twijfels ligt vergeten een herinnering aan hoe het was sust mijn hart mijn eer, geweten ligt mijn gemoed niet waterpas in mijn twijfels ligt verborgen een gevoel van haat en nijd maakt van iedere nieuwe…

in de spelonken van mijn geest in duisternis gehuld tussen de stronken van mijn vrees ligt mijn verloren schuld in de kerkers van mijn verlangen in ware droefenis tussen zwak en sterk gevangen ligt mijn vergiffenis in de plooien van mijn geweten in vreemde vorm verbogen tussen ziel en zaligheid vergeten ligt mijn onvermogen…

toen de glazen glazig bleven de borrelnootjes weggehapt kruitdampen moeizaam weggedreven peuken waren uitgetrapt appelflappen, oliebollen in magen waren weggepropt kinderhoofdjes zachtjes tolden gapen werden weggestopt honden, katten weer verschenen opa's, oma's langzaam waren weggezakt voornemens al weer verdwenen nog voordat ze waren…

diep snuivend door het bos lopen lentegeuren keuren lentekleuren geuren voorzichtig de knopen van je jas losmaken kijken hoe het gras groeit samen luisteren naar het kleine meisje dat gevoelig is voor ontluikend groen zomersproeten tellen op een verbrand gezicht zus bedelven onder de zonnebrand pa ingraven terwijl hij slaapt twintig…

ik hoor haar zoemend in de buurt van mijn oren ik zie haar zoekend naar een plek om te slurpen ik voel haar zij mij ook eens een mug, nu nog een vlek…

schrijvend met in mijn hand mijn hart en in mijn hoofd het intens beleven maak ik de lezer deel en part van de scherven uit mijn leven waar beelden gaan vervagen en in mistige gedachten over gaan zullen mijn woorden tot het einde der dagen op het netvlies blijven staan…

door de beslagen vensters van mijn geest zoek ik naar vaste vormen naar waarden en normen en hoe het is geweest door de bestofte kamers van mijn hart dool ik door honderd hoven van onwetend naar geloven en voel mij zo verward door de bedauwde draden van het web verstrik ik in hersenspinsels van waarheid en verzinsels en verlies…

geraniums verbleken als hij er lang naar kijkt potten verdroogde aarde dat van de randen wijkt zij had ze nog gekocht en water willen geven maar was daarmee gestopt zoals zij deed met leven haar bril nog op het kastje haar breiwerk op haar stoel patroon zat enkel in haar hoofd het geeft een vreemd gevoel dat hij die trui nooit dragen zal…

schoenendozen vol herinneringen lieve woorden in vergeeld karton foto’s van jonge hartsvriendinnen lachend in de Scheveningse zon poëziealbums vol geplakte plaatjes hanenpoten op gekleurd papier namen van lang vergeten vriendjes elke woensdagmiddag was plezier schoolagenda’s vol met popidolen dezelfde als op posters aan haar muur koffers…

pas toen de “frisse wind” ging waaien voelde zij de adem in haar nek en nog voordat zij zich om kon draaien zat er een ander op haar plek bij de directie kreeg zij geen vertrouwen van haar collega’s enkel medelij en haar baas -geen fan van vrouwen- draaide slijmerig rond de brij zonder afscheid stond ze buiten met haar spullen in een doos…

met zijn handen leeg zijn ogen vol het hart totaal van slag is alles wat hij kreeg betaalde tol zijn part waarover hij steeds zweeg met haar nachten kort haar geest verward de dag in duisternis gehuld is alles wat er schort een blanco start een lach vol liefde en geduld…

roerloos zij lijkt bevroren ademt in blaast zacht uit doelloos als nooit tevoren heeft het min of meer verbruid spoorloos haar vertrouwen vraagt zich af in zwijgen gehuld stuurloos in haar rouwen voelt een straf maar kent geen schuld zielloos is de vrucht die zij meedraagt in haar schoot weerloos als zij vlucht en…

alle woorden die ik schrijf zijn reeds geschreven wellicht de orde die ik ze geef maakt ze uniek echter niet zo uniek dat ik er van kan leven dus leef ik mij uit voor een klein publiek alle woorden die ik spreek zijn reeds gesproken wellicht de zin die ik ze geef maakt ze uniek echter niet zo uniek dat ze niet worden gebroken dus breek jij…

hij draait langzaam naar het licht de zon op zijn gezicht het water aan zijn voeten zijn vingers in het zand hij streelt zachtjes krullend haar het hart loopt hier gevaar en later dan zou moeten verlaten zij het strand hij brengt haar tot haar deur bewaart haar frisse geur fluistert nog een kus proeft haar zoute lippen zij lacht…

op het randje van de nacht de slaap wil nog niet komen zegt hij haar goedenacht belooft van haar te dromen op het randje van zijn geest gevoel van onbehagen het stoort hem nog het meest dat het steeds komt met vlagen op het randje van de dag zijn dromen zijn vervlogen verdwijnt nu ook zijn lach weet dat hij heeft gelogen op het randje…

vertrouwen heb ik nodig vertrouwen moet ik krijgen omdat zonder dat vertrouwen ik zal blijven zwijgen vertrouwen zal ik vragen vertrouwen zal ik geven omdat zonder dat vertrouwen ik niet echt kan leven vertrouwen zal ik zoeken vertrouwen zal ik vinden omdat zonder dat vertrouwen de angst mij zal verslinden vertrouwen zal…