Alle inzendingen van Jeroen

in de holte van je arm heb ik mijn tong verloren houd ik mijn woorden warm totdat je ze kunt horen in de kussens van je bed heb ik mijzelf gevonden ben ik verloren en gered bevrijd en toch gebonden in de warmte van je lach nip ik van de levensbron mijn lief, je kwam, je zag en meer,...je overwon…

door liefde gedreven mijn mooiste gedicht op jouw lijf geschreven net niet in het zicht mijn zijn en mijn wezen in een regel of vier maar nu ik wil lezen ben jij niet hier in liefde bedreven mijn schoonste melodie in jouw hart beschreven een ware symfonie mijn lust en mijn leven in tonen herboren een minuut of zeven ...ik zal het nooit…

zij schrijft in haar gebeden hoe dicht zij bij de waarheid is en de leugen heeft gemeden en da's voorwaar geen kattenpis zij noemt in haar gedachten hoe licht zij bij zijn liefde was en dat hij zei te blijven wachten zolang zij maar zijn brieven las zij herinnert zich haar gelofte weer haar plicht en roeping, haar bestaan dus zijn laatste…

altijd ouder, zelden wijzer elke keer een beetje strammer telkens weer een tintje grijzer en ook het volgende is jammer want iedereen moet zo nodig zoenen ook als ik dat geheel niet moet klef, nat, niet weg te boenen lippenstift op heel m’n toet en goedbedoelde snuisterijen taartjes in het feestgedruis gouden dag voor posterijen…

verdwijnende pijn van ingeklapte longen na haar laatste zucht verdrietig en klein de dichtgeklapte jongen oma’s ballon vlucht…

ik schrijf om te herinneren maar ook om te vergeten of om te kunnen zeggen wat anderen reeds weten ik schrijf om te verjagen of in mijn hart te sluiten om niet te hoeven praten of juist te moeten uiten ik schrijf om druk te zijn of om stil te blijven om weg te kunnen dromen of angsten te verdrijven ik schrijf voor jou alleen of honderdduizend…

zijn timing was perfect door oefening verkregen zijn tijd reeds uitgerekt tot een minuut of negen hij kon er zelfs bij praten weliswaar korte zinnen maar het aanzien bij zijn maten haalde hij er mooi mee binnen er was er een die er om moest gieren zijn eigen jozefien en daarmee voor hem de boel verstieren binnen een minuut of tien…

ik schuif mijn woorden voor mij uit tot langgerekte zinnen dat ik mij daarmee buitensluit geeft onrust diep van binnen dus slik ik mijn woorden telkens door om ze moeizaam te herkauwen maar te leven als zo’n omnivoor begint mij te benauwen…

als ik er niet meer ben zal ik je dan vergeten? als ik je niet meer ken zal ik dan nog wel weten? hoe mooi je ogen kleuren hoe lief je woorden zingen hoe zacht je haren geuren hoe jij mijn hart laat springen als jij er niet meer bent zal jij mij dan vergeten? als jij mij niet meer kent zal jij dan nog wel weten? hoeveel ik van…

ik mis de onbezorgde dagen van weleer en de nachten die veel langer leken ik mis de zorgeloze vragen telkens weer en de antwoorden die zo simpel bleken ik mis het tweedehands matras (ons eerste bed) waarop wij ons zo vaak hebben verloren ik mis de “koude” plas (buiten toilet) waarbij je ook de buren goed kon horen ik mis de oude…

slechts gehuld in een stilzwijgen betrad hij haar kamer, twee hoog wetend dat, wat zij ging krijgen was bedoeld voor die hij bedroog slechts gehuld in eigenwaarde staat zij weer naast het lege bed waarin hij zich openbaarde en zij niet goed heeft opgelet slechts gehuld in een boetekleed zwerft hij nu door het lege huis dat lijkt gevuld…

In een tijdloze ruimte Dat mijn leven heet Dwarrelen vragen Voor mijn ogen De vragen zijn niet te lezen Slechts gissen kan ik doen Ik leef alleen niet voor een antwoord Niet voor later en niet van toen Ik laat ze rustig dwarrelen Ze vallen zachtjes in het zand Langzaam stap ik er over heen Met overige woorden in mijn…

Zachte tonen van fluwelen muziek Dansen gedwee door de kamer En blijven steken bij het raam De lucht buiten bedekt een heldere hemel Maskert de stille vorige nacht Op een stoel staar ik in een ruimte Waar spullen hun plek nog moeten vinden Waar opruimen weer noodzaak lijkt Waar het volle geluid door mijn lichaam stroomt Toch blijf ik zitten…

laat me maar drijven op mijn gedachten met de stroom mee liefst nergens heen laat me daar blijven niet op mij wachten wees een droomfee om wie ik ween laat me maar zwerven geef me de vrijheid waar ik toch ooit zoveel om gaf laat me maar sterven hervind je blijheid ik neem het nooit meer van je af laat me maar drijven…

ik verdwaal in mijn gedichten terwijl je deze leest in plaats van te verlichten verzwaren zij mijn geest ik voel mij langzaam zinken terwijl ik altijd dreef ik zal nog eens verdrinken in alles wat ik schreef…

eens op een dag als vandaag zal ik sterven net als jij het is ook daarom dat ik je vraag blijf je tot die dag bij mij?…

als kennen en vergeten een eigen leven leiden als niet kunnen en het weten mijn geest en ziel bestrijden als doen en telkens laten mijn lichaam zal verzwakken als zwijgen en willen praten mijn herinnering uit gaat vlakken ben jij dan ogen, mond, hand, benen voor een verloren man? wil jij dan voor mij wenen omdat ik het zelf niet meer kan?…

verbrand mijn lippen aan jouw vurige woorden ze zijn te gekruid verlies mijn geduld bij jouw uitgesproken zin het is te vluchtig vergeet mijn angsten in jouw warme lettergreep beschrijf mijn lichaam verwoord mijn liefde in kapitale letters laat mij jou lezen…

een ogenblikje ik verbind u met haar door orkest vult mijn oor -met een vervelend dreuntje- nog even wachten zij is zo weer voor u vrij muziek maakt niet blij -vooral niet dit soort deuntje- het is erg druk galmt hij hard in mijn oren wil ik niet horen -terwijl een dweil gaat zingen- nog een momentje u bent bijna aan de beurt wangen…

ik struikel over mijn eigen voorzichtigheid bang als ik ben om te sterven sterf ik van angst om te leven doodgaan? dat is wel het laatste wat mij overkomen zal…

jouw handje in mijn handen je oogjes bijna dicht Ik voel mijn liefde branden en streel je lief gezicht jouw reis begon zo-even ik ben al ver op weg “ik zal altijd om je geven” is wat ik hardop zeg mijn leven voor het jouwe is wat ik hier nu bied maar niemand zal het nemen en dat begrijp ik niet jouw handje in mijn handen je oogjes bijna…

Een kiosk in om te kopen om te lezen onderweg Mannenmode trends & trips puzzelblad of liever bloot? Loop weg met weer een blocnote…

In mijn dromen ben je er Dan doe je ook heel raar Je lijf zit vol met fratsen En je vliegt weg ineens, zomaar Ik lach dan met je We spelen, zingen We praten door elkaar Of we maken lekker eten In mijn dromen ben je er Dan kom ik niets te kort Maar als ik ’s ochtends wakker wordt Dan is die droom vergeten…

Prinsheerlijk lig ik in mijn bed Stress tot pret te kneden Buiten waart de nachtvorst En zet zijn eerste schreden Op zijn koude tocht Zojuist heeft hij de zomer Aan een vroege lente verkocht…

In de lucht tekenen scherpe gedachten Een opening naar de hemel Brokken van woorden knallen erdoor Binnen hangt er een paarse gloed Plots schreeuwen eerlijke zinnen: Waar ben je? Waar ben je? Waar ben je? Gestorvenen verheffen hun hoofd God’s zetel trilt en engels vallen Door angst en schrik verdoofd Je roep werd niet geloofd Je wilde…

het meisje sprak dit doe ik niet hierin heb ik geen zin dus leeg je glas en pak je jas je komt er niet meer in de jongen dacht waar ging het fout? ik ken haar al zo lang gaf haar een kus als aan een zus nu sta ik op de gang het meisje huilde wat doe ik toch? hij is als een broer voor mij maar ik heb hem lief voel me een dief van…

Ik ben gewoon bang. Bang, dat ik morgen ontwaak en jij er niet meer bent bang voor wat de toekomst ons brengen zal. Bang dat je onze liefde niet erkent bang, dat dit mooie sprookje eindigt in een waar tranendal. Maar wat indien jij mijn yang bent en ik jouw ying dan wil ik voor je strijden en vergeet ik al die onzin. Dan ga ik maar strijdend…

onzuivere gedachten vertroebelen mijn geest onduidelijke krachten verdoezelen het meest strijdige belangen vechtend om een plek tegenstrijdig het verlangen vlechtend om mijn nek verstikkend is de angst verlammend elke spier de nachten duren 't langst verdomd was jij maar hier…

met woorden als gif borrelend vanuit zijn keel tracht hij haar te straffen zij slikt alles grif hij krijgt straks zijn deel als zij hem af zal blaffen de dolk in haar rug het zwaard boven zijn hoofd hun liefde raakt de grens de klok telt langzaam terug de kaars reeds uitgedoofd een uitgebluste wens wat was er toch gebeurd? wat waren…

een zinsbegoocheling een droombeeld in een kunstmatige voorstelling ik applaudisseer mijn koude handen warmer ik fantaseer mijzelf een illusie armer doek neer bloemen worden gegeven nog een keer deze rol is op haar lijf geschreven echter … buiten het theater een paar minuutjes later staart ze nietszeggend in haar zorgen verlangend…