Zachtjes in mijzelf
ben ik een heidense ridder
of een antiheld
roep ik luid dat ik niet geloof
in al die poespas en dat zingen
Zachtjes in mijzelf
ben ik een stille aanbidder
van het wonderbaarlijke mooie
dat in mijn vizier verschijnt,
tot de meest eenvoudige dingen…
vergeet
de onbezonnen woorden
die kwamen, maar niet hoorden
in de hitte van de strijd
vergeet
de geestelijke klappen
de niet doordachte stappen
na hevige onenigheid
vergeet
het achterbakse liegen
het veelvuldige bedriegen
als de waarheid werd verkracht
vergeet
de bange ogenblikken
als de angst je ging verstikken
blinde paniek, telkens…
het was liefde
op het eerste schrijven
dat zou het altijd
voor haar blijven
-is wat zij dacht-
maar door zijn woorden
in diep blauw inkt
waar zij nog altijd
in verdrinkt
-elke nacht-
en door de zinnen
die met tussenpozen
haar zachtjes,
strelend minnekozen
-vonkjes in haar hart-
raakt zij het spoor
volledig bijster
voelt zij zich…
Mijn gevoel wortelt wijd in trage aard,
waar het sap onttrekt aan lage schimmels,
gedachten zuigt uit begraven schedels,
waar herinnering sluimert, lang bewaard.
Bruin blad van de herfst reeds lang verzonken,
een lentelach en een traan op de grond,
woorden van haat uit een bijtende mond,
gestorven vriendschap heb ik gedronken.
In het woud…
Een beetje nerveus, maar vol goede moed
Niets wees op een dag vol tegenspoed
Een race door het Limburgse groen
Draaien en keren over de heuveltoppen
Doorgaan waar anderen stoppen
Hier is het de wielrenner om te doen
Maar plots een gebroken stuur
Het doofde mijn vuur
Kin kapot, tand gebroken
Maar erger nog, mijn droom vervlogen
Die anders…
tranen uit de hemel
ze vallen in de sloot
ik sta onder een bladerengevel
een oplossing die de natuur mij bood
in de verte zie ik zeven kleuren
in schril contrast met de grijze lucht
is het om ons op te beuren
wanneer een ieder weer eens om al die regen zucht…
11.520
Bezig met laden