Alle inzendingen van Joke

Uw bruikbaarste woorden zijn er bij gaan liggen. Genoeg gebruikt, denken ze, neem maar de onbeschadigde om te herhalen. Herhalen doen ze op de televisie ook. Maar die kapotte kleerhangers vraagtekens. Wat het was waar u zich vijftig jaar aan heeft geërgerd. Waar u uw man heeft neergelegd. Er prijken al zo lang met haast beschreven ansichtkaarten…

het lijkt nog kort gelee' dat ik niet raakte uitgekeken op hommelvlucht en vlinderdans hun luchtverkeer ligt stil de zomer is passé het groene gras verdwijnt gestaag onder een bladerdeken in vlammend goudbruinrood ik vond vanmorgen in de tuin de laatste vlinder, dood de tuin bederft wordt stil en sterft en iets in mij sterft mee…

Dat je je voorneemt om zes uur wakker te worden, en om twee uur wakker wordt, om drie uur, ziet dat het nog lang niet zes uur is, opeens acht uur nee negen. Je nieuwe mensen nieuw ziet doen, niet weten en wel willen weten, als weten dat nog niet vergeten in weten zit dat zit, de dis verteert van is en zal toch zeker. Dat rimpels in het…

een Vlaamse Gaai is ons geboren hij peuterkleutert in de tuin er zitten donsjes rond zijn oren waardoor zijn toekomstkleuren gloren van hemelsblauw tot donkerbruin…

ben ik op mijn plaats of onderweg juist onderweg ben ik op mijn plaats…

gelijk een beeld reeds aanwezig in gesteente wacht een tekst op verwoording van wat al is…

vaag zeurt een vraag aftasten sudderen en pruttelen op de achtergrond daagt een antwoord…

hèt moment is nu waarin mijn heelal aanwezig is…

ingevulde plaatjes oude patronen vergaan klaar en afgedaan…

onbekende niet bestaande werkelijkheid brekend wolkendek geeft uitzicht prijs op dat wat reeds aanwezig was…

de beschadiging heelt langzaam van buiten naar binnen herstelt zich wat gekwetst was…

wat is wordt was wat rest is as ontregeld ontdaan ontzet wat ging vooraf aan dat wat rest…

trieste drieste ijzeren waterman roemloos gedoemd in een hopeloze zaak nimmer versagend zich kwijtend van zijn taak eeuwige scheppper in een eindeloos plan trieste drieste ijzeren waterman…

kleurige bloesems bloeiend verval vallende zaden zaaiende wind wassende groeisels bloemend gewas kleurige bloesems bloeiend verval vallende zaden zaaiende wind…

de overgang naar strand bestijgend treft mij daar het streepje zee de kop opstekend boven zand deze aanhef tot een wijds gebeuren dat mij steeds weer overmant…

lichtend voorbeeld dwaallicht en schijnoplossing…

wijde duingrond verleent weer toegang tot mijn plek de branding deelt met mij haar klank en resonantie de wind beproeft mijn levenskunst en weerbaarheid met huid en haar, aan zand en zout is geen gebrek…

de spin weeft zijn web het web logt wereld wijd wijdt in tot globe taal taalt niet naar stilte…

Terug trekt de tijd terug trekt het tij terug trekt jouw liefde voor mij je stormvloed is allang gekeerd met al haar strijd tot eb ben je verteerd en kabbelt voort in eenzaamheid terug trekt de tijd terug trekt het tij terug tergend aflopend voor ons allebei…

de golf plant zich in al zijn geledingen voort langs het oppervlak op het punt van verzadiging kantelt hij over het eigen hoogtepunt vervolmaakt in deze prachtige breking een ruiter te paard op het scherp van de snede…

bezien en overwogen het veld van mijn beleven dan overtolligheden tot kringloop afgegeven…

getijdenpoëzie verslonden door de golven…

mijn voeten op niveau van eb mijn hoofd op dat van vloed de zee maakt het verschil van zandgrond tot zeebodem van ooghoogte tot zeespiegel…

Komt u maar binnen. Hier is dus de hal. Hier hangen alle jassen. Voor het winter is, voor als ze passen. Hier is de kamer met de bank, waarop ik laat en moe Afghanistan nog zie op de tv of iemand die een eind weg praat met aandachtsgeil op camera gericht gezicht. De deuren. Mooi bedacht toch deuren, zo eenvoudig gaan die open en weer…

ondergedompeld opgeschoond adem en getijden pauze…

het windhooskapsel is kortgewiekt ingeleverd de wilde haren ik zal mijn beschaving bij elkaar vergaren totdat de ongetemde krullen mijn ware karakter weer onthullen…

gulzig slurpen van de lente máánden kan ik zo vooruit tot pas in het verre najaar ik weer op kille koude stuit…

soms ontstaat er speling in de tijd ontvouwt een plooi legt keuzes bloot bevrijdt de mogelijkheid…

kolkend en stromend non-stop verversend baant zich het water een weg door de tijd…

onverhoeds geraakt en overhoop gehaald schijnorde blijkt zijnschaos ten onder of toe gang…