Alle inzendingen van Jos

ze spreekt niet nevelt zich in stilte haar ogen flitsen niet ze staan vast haar atelier is al vol Schubert’s Letzte Hoffnung zij legt klanken vast ragfijn in truffeltjes zat hij maar vast aan haar toonladders hij kon kijken naar haar handen naar de rode rozen op haar met verfspatten besmeurde jurk regenboogjurk van rode rozen…

De directeur van het grand hotel café-restaurant heet hoffmann hij heeft een rekening bij de bekende amro-bank althans volgens zijn briefpapier er zijn 80 bedden en 1 lift kamers met bad douche en telefoon misschien verstaat u me niet? moderne zimmer mit privatbad cosy lounge spécialités culinaires geräumiger parkplatz situatied opposite…

Door rood gereden of geslipt, je weet het niet. De vrachtwagen brak door de vangrail naar de wei en ligt nu kolossaal te sterven. Aan witte lakens doen ze niet, de hijskraanbroeders. Een koplamp brandt nog en de cabine juicht van schlagers die naar buiten drijven langs speerpunten van glas. Het stuur, gemoffeld met een tijgerprint, schokt…

Je draait gehakt, je maakt van vlees en vet een soort van regenwormen, rood-witte minislangen uit de mond van onze tafelmolen, die afbreken en vallen in een groen geëmailleerde kom. Het is oktober en je stopt worst, bloed aan je handen en je schoot. De winter, en de braadlucht in mijn trui. Ik denk aan roze dieren wanneer jij in het darmvlies…

Ver afgedreven van wat ooit is geweest, kijk ik om, naar de dagen van weleer. Uren kwamen, jaren gingen net als jij, en ik, wat deed ik verder met m'n leven? Wat zou jíj zeggen als je die vraag leest, las je het, als je 't wou, nóg een keer? Uren kwamen, jaren gingen aan me voorbij, nu ben ik veel te ver van je af gedreven. Hoe dan ook…

De mooie dode in een lijst van hout. De scherpe vouwen in zijn broek en hals, het oude haar dat met een spray verstevigd is, de rouge op de boerenwangen, de lipstick – wat een stervende al niet te wachten staat. Hij is vakkundig in de verf gezet, de zwaar geretoucheerde minnaar en roze etalagepop, liggend op je tv. Het leven stijgt elke avond…

'Welnee, die meisjespop is niet van mij, die foto ook, niet met dat blonde haar. Vanmiddag komt mijn vader, die weet alles. Ik denk dat ik moest wassen, thuis en strijken, veel werk, met hoeveel waren wij, met veel. Die grote klassen,'s zomers in een bus vol liedjes, boterhammen, ergens heen. Ik heb gezongen in een koor, ik danste. Vanmiddag…

De sigaret plakt aan zijn onderlip, hij knijpt zijn ogen bijna dicht, deelt kaarten uit: een nieuwe ronde. Je ziet een klein, oranje vuur dat in zijn mond wil kruipen, lijkt het. Hij zwijgt. Rook langs zijn neus en voorhoofd. En dan opeens zijn linkerhand, smijtend: een troef op tafel. De stompen van zijn bolknaks, groot, die onder duimen…

Dit is haar strijkbout, zonder lampje, het snoer bekleed met grijze stof die over twintig centimeter rafelt: daar liggen draadjes bloot, gebarsten plastic, bruin en geel. De strijkbout in haar rechterhand, de onderzijde naar zich toe alsof ze in de spiegel kijkt en dan haar bolletjes van spuug die dansen op het hete ijzer. Ze legt een…

Zo eindigt zeep: een smalle tong, soms grijze barstjes in de lengte. Olijven, palmen: niemand dacht aan warme landen, 's ochtends vroeg, wanneer het raam nog donker was. De zeep lag in het plastic bakje. Schuimbelletjes, half weggegleden, dat was je moeder of je vader. Kleine tongen, wit of groen, steeds dunner, met een scherpe rand,…

Moet je nog wel leren schrijven in blokletters of aan elkaar of staan juist de iPads bij uitstek klaar om niet meteen al achter te blijven? Het is toch ontzettend ziek niet van stond af aan te wennen zelf direct uit je hoofd te pennen met uniek fijne motoriek Vele senioren hoor je zo fulmineren maar steeds vaker ook 'zij schreven…

Het kastje met haar trouwservies, de sofa en de oorfauteuil zijn gisteravond van de wand geschoven. Kranten op de vloer. Een tafel, uitgerold behang, de witte achterkant naar boven, de lijm in waaiers uitgestreken. En staande op het keukentrapje reikt zij omhoog met nat en zwaar papier vol roze veldboeketten. Zij schuifelt naar de recreatie…

Was poëzie van Harry al niet veel soeps na Frida bij Pauw staat de naam Mulisch echt voor de Campbell Soup cans van Andy Warhol Het gaat niet om inhoud maar om kleine witte wurmen vermicelli bij iemand thuis die ik niet wens te kennen…

Jullie hebben d'r geen zin an want na al die winst tot de halve finale wenkt bij de uitgang toch nog twee maal verlies 'Om de keizer des baards' zei je ook terwijl de halve wereld meekijkt laat je het kopje nu hangen kijk uit je hangt voor altijd Er is nog niets verloren vandaag daarom wees een vent doe jezelf niet tekort speel…

Toen Mexico eraan zat te komen paste ik even niet zo op de kleintjes en kocht bij AH natuurlijke guacamole Zeg maar in 'un momento dado' Na rust met 1 - 0 achter kwam ik aangeslagen in een dip maar wat ik ook proefde en rook niks geen avocado Standaard toch hoofd ingrediënt maar AH gaat voor 't recht met 0,7 procent groene teelbal…

Als ik De God van Nederland was dacht ik puur vooruit en verving de hele achterhoede door Depay Wijnaldum Lens Huntelaar en Kuyt Met het volste vertrouwen in De God van Australië die de Aussies modelleerde naar de emoe en de kangoeroe voor grote sprongen voorwaarts zonder behoorlijke achteruit Vooruit als basis gaat men trots op deze…

Als kind van de kas kwam al hevig bij me door ware liefde houdt steeds voor altijd vast aan het glas Omdat vooral geloof te pas kwam om 't al doende niet te breken liet ik de wereld van het kweken vroeg reeds voor wat het was…

In de tijd van Willem, Wimpie en Coen was er in De Kuip nog veel te doen. Een voorzet hier, een voorzet daar, En ja hoor, Ove stond altijd klaar. Met IJzeren Rinus en Theo de Tank, om de Kromme maar niet te vergeten, ging, welke tactiek ik ook bedenk, de bal in het netje, moet je weten. Maar nu sluit ik verdrietig mijn ogen, elke club lijkt…

Niet terugkerend op mijn schreden, sporen trekkend in het zand, wroet ik even in mijn verleden. Zomaar ergens, op het strand. Niet spannend, niet spectaculair, zwart-wit beelden gaan voorbij. Het leven, niet altijd even fair, het liet zijn sporen na bij mij. En toch, na bijna 57 lange jaren, blijf ik het zien: de zonnige kant. De wind…

Met niets anders voor me dan de zee, kijk ik naar wolken die overdrijven. Waar ik heen wil of ga, géén idee, ook niet of ik wel hier wil blijven. Gedachten die door m'n hoofd spoken, geef ik geruisloos mee met de wind. Weg met beloften die zijn verbroken, hier en nu ben ik weer even 'n kind. Ik bouw mijn kastelen hier in 't zand, droom…

Ik las laatst goedbedoeld gezever, over lentes, De Bildt en de kever. Ja, zelfs over Kerkse tribunalen. Als we dan toch moeten verhalen, dan heb ik ook iets op m'n lever: ik wil de Kever 1300 terug halen. Die VW Kever, al was 'ie klein, snorde lekker, reed als 'n trein. Van een degelijke Duitse makelij. Voor deze Kever géén tribunalen…

(voor mijn broer) Steeds verder ben je weg gedreven, En nog even dan ben je uit ’t zicht. Verdwenen in de mist van de tijd. Je koos de dood boven het leven, Hopeloos op zoek naar evenwicht. En nu, nu ben ik je voorgoed kwijt. Niet dat ik je ooit nog zal vergeten, Of dat de herinnering slijt of zoiets, Of straks geen inhoud meer heeft…

Op de Mont Ventoux was het snel bekeken, vroeg of laat zou Mollema gaan breken. Toen wat dan ook hard had toegeslagen, was het leed niet langer te dragen. Ja, Mollema kreeg het voor z'n kiezen, je zag Mart Smeets' glimlach bevriezen; er was niets meer, geen greintje hoop. Waar zijn de dagen van Jan Jansen, Joop?…

Sprak ik ooit over Kermis in de hel, van koningen, zo vet en volgevreten. We dachten even erover na, één tel, om het daarna parmantig te vergeten. Blind voor gevolgen die er kwamen, doof voor beloften die we braken. De luie wereld kwam nooit samen, maar bleef zijn plicht verzaken. Straks komt de Engel met 't scherpe mes, voorzie de deuren…

Niemand die weet wanneer het stopt, of weet hoe je er ’n eind aan maakt. Crisis is een killer gekleed in zwart. Armoede wordt in stilte opgekropt, het is alleen Jan met de pet die ’t raakt. Het raakt hem diep, diep in het hart. Geld stroomt naar de verkeerde kant, de verkeerde zakken worden gevuld. De crisis is de duivel in 3-delig pak.…

Sinds Petrarca de Mont Ventoux Beklom is de weg afsnijden onwijs taboe Zijn broer mocht vóór Om in één moeite door Zelf tijd te maken open naar binnen toe Hoe waar de boodschap ook moge wezen Laat Bouke de Mol het maar later lezen Die krijgt bergop Zonder vizier klop Bochten zijn nu om messcherp door te sjezen…

Nu het matig vriest in Twente geen druif genoeg zonde om te krenten loeit de klaagzang aan over de elementen Ze werken niet genoeg voor lente Is de Bildt normaliter de gebeten hond, nu zitten ze daar geramd al weken. Wisselvallig ging over in zeker weten dat slecht weer alle records zal breken Maar neem van mij aan: GEZEVER! Neem 1479…

Geef mij de ronde, groene kamers van distel wilg en oeverriet waar voor een uur de jongens wonen met lovers om hun tepelhof. Geef mij de schuifelende liefde van handen op een gladde buik terwijl de asfaltwegen zoemen en charters* prikken in de zon. Geef mij de blonde moordenaars die rokend langs de paden gaan, 's avonds, en stappen door…

al bij het penetreren was niet te miskennen sprake van verzet waar anders kon gegleden stond ik nu voor de opdracht hem echt naar binnen te moeten duwen waardoor onmiskenbaar onmiddellijk aliënatie optrad want onwelkom in zulke private zone gaat niet in je kouwe kleren zitten toen ze de code evenwel pikte ontspande mijn lijf…

Klinkt in alle toonaarden uit PvdA hoewel eerst door VVD’er Rutte we gaan weer bruggen bouwen oerdegelijk zunig – terug naar Drees en companen om samen weer gevoel te stutten Maar het was nog niet te laat om iemand op te halen toen nog direct vertegenwoordigd personeel danig uitgesplitst over alle wederopbouwkabinetten Samson was er…