Alle inzendingen van Jos

Oh oh wat is de wereld wondermooi op de fiets op de fiets op weg naar Buiksloterbanne zag ik een tweespan in het hooi hij met fluit en melk-in-kanne zij met kip en koek-en-panne op de fiets op de fiets is de wereld van het waterland waarlijk wondermooi…

wat doet de verzuurde rufter ter verlichting van zijn leed dat dronken heden&verleden heet? hij gaat zwemmen in een slufter eet langzaam in kleine brokjes drinkt zijn melk met kleine slokjes des avonds blijft hij nuchter drinkt water met twee rietjes neuriet gregoriaanse melodietjes het is nu over met de boeren en de winden hij wordt…

Als ik, aan 't eind van mijn dagen, m'n ogen sluit, hou me dan vast. Blijf dan bij me, voor heel even, meer dan dat kan ik je niet vragen. Deel met mij dan de laatste uren, met de liefde die bij ons past, zo was het immers ons hele leven. Onze liefde, het zal eeuwig duren. Als de dood nadert met rasse schreden, streel dan eventjes door…

slaap zacht mijn liefje buiten tortelen de duifjes…

Schatjes van Nederland Waarom niet uw hart verpand Aan een vaderlandse dichter? Elke dag een nieuw lied En u merkt 't eerst niet Maar u wordt dagelijks van alles lichter…

Ik kijk naar je, naar al je grijze haren, naar hoe je je verschuilt achter je krant. Rimpels, bijna als onneembare groeven, trekken hun sporen op je oude gezicht. Ze zijn gaan tellen voor je: De jaren, alleen de tijd had jij nooit in de hand. Maar je kon wel van het leven proeven, ieder moment was voor jou een gedicht. Ik kijk naar je, zoals…

Hier lig ik in bed te rillen, belaagd door 'n leger bacillen, die met me doen wat ze willen. De dokter overlaadt me met pillen. Witte sneeuw bedekt ieder dak, naast me staat een glas cognac.…

Het staccato van sonoor Trommelende trommels laat Mijn hand Gehoorzamen Mijn onzichtbare penseel bespeelt Achteloos maar ritmisch Het denkbeeldige Kleurenpallet De wereld vervaagt en Beleeft zijn avonturen In andere Dimensies Mijn fresco zal ieders Adem ontnemen, trommels Trommelen onverdroten Voort De bergen die ik Ontwaar vereeuwig…

Schuimende koppen, een vergezicht, de wind loeit genadeloos om m'n oren. Kinderen spelen luidruchtig in 't zand, bouwen zandkastelen op het strand. Schuimende koppen, grijsgetint licht, de zilvermeeuw laat zich duidelijk horen. Ik laat voetsporen achter in 't zand, de zee overspoelt woest het land. Schuimende koppen, brandende kou, Engeland…

Als Ochtendgloren Goud in de mond heeft Wil hij Die vrouw wel 'ns zien Als ze dan gaat krieken Gaat hij Met haar en de Dageraad Op zoek naar de Zingende Merel En als er dan ook maar één haan Gaat kraaien Dan krijgt de dag Een gouden randje…

Eén ding Staat bij ons thuis Heel erg vast: Als ik wil Naaien Dan moet de Machine Beslist In de vrij staan Ziet u dit niet Als Techniek Maar als Dramatiek Of - nog erger - als Tragiek Dan denkt u Dubbelwandig En - als Wezen - Liefdeloos Losbandig…

De zanger, verzonken in zijn lied, zingt ons toe: We horen het niet. Want we zijn bang voor wat hij zegt, de waarheid die hij aan onze voeten legt. We zijn blind en doof voor ons falen, we zwijgen liever nog in alle talen. Als koningen, lomp en volgevreten, leunen we achterover en we vergeten. Vergeten de oorlogen en het geweld, de onderdrukking…

Mooie zomer Tanende kracht Warme nachten Serene pracht Zoete dromen Liefdevol zacht Mooie zomer Verlokkend blauw Grote baden Aangenaam lauw Koude dranken Verleiden jou Mooie zomer Rijpende sfeer Lange dagen Naderen weer Zachte winden Strelende veer…

Waar het gras de einder raakt En de regen plassen maakt Waar de zon warmte geeft En de droom die jij beleeft Jou jouw wereld toont Van alle ballast verschoond Waar muziek jouw gedachten steelt En alle wonden heelt Daar dansen de onsterfelijke zielen Gewichtloos in het eeuwige licht Jij herkent degenen die jou bevielen Een blijvende lach…

Zwijgende herinneringen aan weleer, van blauwe luchten en stil geluk, vervagen snel en vallen stuk. Op je graf leg ik een roos neer.…

Door plezier en jolijt gedreven, - de drijfveren van mijn leven -, dans ik van ochtend naar nacht. Ik ben 'n zoeker, 'n dichter, met een vol hart, maar lichter dan ik van mezelf had verwacht. Ik zie het goede in elk mens en vrede is mijn grootste wens, naast een lach op je gezicht. Ik ben gewoon en ook bescheiden, laat me niet door…

Gefilterd zonlicht door straatjes en stegen, waar wij liepen, zoenden, praatten en zwegen. En waar we alles deden wat we graag wilden, na 11 maart zelfs 3 minuten lang verstilden. Ik droom van je, ik droom van je elke nacht, omdat ik thuis hoor bij jou, bij al je pracht. Ik fluister je naam, omdat ik je zo erg mis, en ik me afvraag hoe het…

Door de bladeren trek ik mijn sporen, en laat ik alles achter wat ik bezat. Ik wil niet meer zien, niet meer horen, en wou zelfs even dat ik alles vergat. Maar nu, in 2005 aangekomen, zijn er, zegt men, nieuwe kansen. Ze zeggen me weer te dromen, om weer door het leven te dansen. Ik open mijn ogen, na alle pech, en durf zelfs weer wat te…

Een dikke laag sneeuw op straat, waarin ik mijn sporen achterlaat, lijkt vredig, vrediger dan ooit. Maar op vrede kan ik niet rekenen, omdat niemand die zal gaan tekenen. De vrede, weet ik, komt er nooit. Met mijn kraag omhoog tegen de wind, zoek ik vrede, vrede voor m'n kind. En dat terwijl men nog oorlog voert. De zanger op de hoek…

Ploeterend door niet gevallen sneeuw, wacht, aan het begin van deze eeuw, de vredesactivist op wat gaat komen. Hij hoort het ratelen van de geweren, ziet presidenten die niet willen leren. Ze tellen de doden in zwart-wit dromen. Gillend ontwaken ze in de winternacht, maar er is niets wat de angst verzacht, of wat een einde maakt aan hun…

Wij zijn hier samen in het gras De zon is weg, het is nacht De wind ruist door de bomen, ik fluister zacht je naam Hand in hand lopen wij, Wij tweeën eeuwig saam. Want in mijn geheugen is gebrand, de klanken van jouw naam. Ik zie je in het maanlicht staan Ik kijk omhoog naar de sterren en in mijn hoofd de vurige wens: Laat deze nacht voor…

Sporen van misdaad. Rood kleurt de stoep. Sirenes, gejammer, in de verte klinkt geroep. Alles is anders dan het moment ervoor. Sta er even bij stil, het leven gaat door. Sporen van verdriet kenmerken een gezicht. Machteloos zoeken, kijken om zich heen. Volgend het spoor, nu helemaal alleen.…

Beelden van losbandigheid, moord, verlies. Onmacht, verdriet, strijd. Zijn zij zichzelf kwijt? Of is dit het gevoel van verslagen zijn. Het laatste restje van Gods licht. Hoop, Geloof, Liefdesvuur. Dan treft het noodlot henzelf. Een kogel, het mes, genadeloos uur. Worden zij opgevangen in Gods aanwezigheid. Mogen zij rusten, zichzelf bezien…

Er is een Amsterdammer overleden, zijn dood is te vroeg en omstreden. Vermoord door kogels en messteken, is er een grijssluier neergestreken. Een grijssluier over ons kleine land, wat is er in vredesnaam aan de hand? Al is je naam Mohammed of Van Gogh, iedereen verdient 't om te leven, toch? Het valt in ons land niet uit te leggen dat…

Ik laat mijn woorden spreken, zonder dat ze harten breken, maar laat ze je liefde geven; Liefde: De bron van het leven.…

Op de hoek zingt de zanger zijn lied, de mensen lopen voorbij, horen hem niet. Hij zingt over vrede, over het geluk, en zijn dag kan allang niet meer stuk. Maar elders wordt er nog gevochten, en zaaien vreemde soldaten de dood. De mensen die in vrede leven mochten, liggen levenloos in een vreemde goot. Regeringsleiders zwelgen in hun wijn…

De nevel bedekt het land als een deken, er heerst stilte, je hoort niemand spreken. Zelfs de wapens van het geweld zwijgen, alsof ze nooit meer een kans krijgen. En straks, als de zon weer gaat schijnen, en de deken van mist weer zal verdwijnen, zullen de kinderen blij buiten spelen en een wereld van vreugde samen delen. Waarin geen plaats…

Fluisterend gaat, als in een droom, de wind door de takken van een boom. En verkondigt wat ik graag wil horen: "De vrede gaat nooit, nooit verloren". Als dit 's werelds lot is, zélfs de stem van God is, wil ik van Hem graag leren waarom er nog legers marcheren. En de wereld bloedrood laten kleuren. Welke God laat dit in Godsnaam gebeuren…

Wind reist sprakeloos door de takken, de boom die alles zag, blijft zwijgen. Ik probeer mezelf weer te herpakken, zodat ik zicht op morgen kan krijgen. En jij mijn broer, die hier rust, zal voor altijd 38 jaar blijven. Begraven lig je, hier aan de kust, waar meeuwen op de wind drijven. Wind reist sprakeloos door de tijd, waar jouw leven…

Met een kapot gezicht Moet ik mij afwenden Van het geziene leed Dat ik in mij kerf Eindeloos ver weg Toch zit jij naast mij Ik kan je warmte voelen Maar jouw warmte is niet voor mij Als een litteken Is mijn gezicht vertrokken Zoals jij nu ook bent Vertrokken, voor eeuwig ver weg En blijvend dichtbij Eindeloos heen, en ver van mij…