Over de vrede die niemand zal tekenen
Op de hoek zingt de zanger zijn lied,
de mensen lopen voorbij, horen hem niet.
Hij zingt over vrede, over het geluk,
en zijn dag kan allang niet meer stuk.
Maar elders wordt er nog gevochten,
en zaaien vreemde soldaten de dood.
De mensen die in vrede leven mochten,
liggen levenloos in een vreemde goot.
Regeringsleiders zwelgen in hun wijn,
en voelen geen angst en ook geen pijn.
Ze schrijven bevelen uit en ze dromen,
en ze zien de doden niet tot hen komen.
Legers trekken door hen vreemde landen,
machinegeweren in de aanslag uit angst.
Het rode bloed kleeft aan hun handen,
en wie van ons is werkelijk het bangst?
Regeringsleiders die zich verschuilen,
ze horen niets en niemand huilen.
Ze proosten, ze lachen en ze klinken,
om daarna in drankgelag te verzinken.
Er wordt gemoord en en wordt gedood,
het bloed kruipt over lege straten.
Alleen wij zien de angst en de nood,
alleen wij hebben het in de gaten.
En de zanger op de hoek zingt zijn lied,
over de toekomst, de angst, het verdriet,
over de vrede die niemand zal tekenen.
Is er iets waarop we nog mogen rekenen?
Geplaatst in de categorie: actualiteit