Alle inzendingen van Julius

de klei dampt zuchten der gestorven stronken het is heiig een beslagen spiegel over het veld als een deken waar iets broeit maar de dood nog even duidelijk is als wedergeboorte alleen een diep invoelend mensenhart of dierenoog ervaart de spanning van de toekomst in het nog onwelriekend zwart getint tapijt…

vertelt mijn stilte over waarheid of verzwijgt zij duisternis beheerst mijn ademen golven van indrukken en denk ik om maar niets te hoeven weten * ik spreek met gespleten tong over uitzicht en van inzicht met dubbele bodem * hoor mij aan tenware u mij begrijpt…

het is nog ochtend vroeg of nachtelijk laat als ik jou schrijf over lege gedachten uitgesponnen of nog in heipalen die huishouden op brakke grond het is op de scheiding van een tijdsidee dat denken de versnelling vergeet of weigert of juist niet om naar zijn eerste dan wel achteruit te springen immers handelen…

afwikkelen deed ik laag voor laag maar heb het niet over afstropen van vel dat zou dan bloederig heten of verwijderen van verband gedraaid over en om al mijn levenswonden neen, de donkere kamer waar licht schijnt opdat het niet nacht lijkt aldaar draai ik de film uit de koker en zie mijn leven voorbij trekken ben…

nu ervaren wij een optelling van ik het wijdse en ongrijpbare zo de schepping is ben ik en toch tastbaar met handen die er niet zijn voeten nog pril de ogen blind geopend voel het leven in de dood zie de zon in mist ijs in warmte van een schoot…

hoe mooi is mooi als ik lagen schraap van de ogen en je huid schuur met mijn vergeelde nagels die ook de schoonheid van vergankelijkheid aanschouwelijk maken hoe vol is je leegte als ik jouw adem opvang in jutenzakken voel jij dan nog waar licht voor staat als de avond in krans slagaders is gerijpt tot kalk als ik je naakt…

zoek de eigen weg zei ik nog tegen jou of mijzelf (het is toch om het even over wie het gaat) straten lopen allen uiteen het plein in het kielzog der zelfgenoegzaamheid achterlatend totdat de storm verdwaasd wijst in verdwaalde richtingen oost wordt noord zuid is om de hoek ik denk niet dat de verte mij kent laat staan dat…

ik hoef de ogen niet meer te sluiten eb en vloed zijn binnen in mij zelfs bewegen zij de dromen en ik, ouder geworden, laat de getijden bescheiden, dat wel, gaandeweg in overgave stromen…

heden ten dage met name in de huidige gedachte heerst de stilte achter aangeslagen ramen diepte beheert de tijd die duurt of lijkt verten te hebben ingehuurd met een woord dat toekomst heden en verleden vult en als het waren mijn zinnen levenslang omhult…

massaal zegt het vaderland zijn dichter vaarwel daar hij eervol is ontslagen zijn taak verstond hij boven wel als poëet een voorbeeld voor velen waaronder ik ook mezelf tel de bouwmeester van het voorgeschreven rijm en weloverwogen maat legt zijn oranje strik terzijde terwijl hij heden neerlands podium als een ware vorst…

zo, was jij toen met veel licht omgeven weliswaar uitziend naar opzij maar fier staande, door liefde voortgedreven als eerste onder de gelijken werd jij de grond onder onze voeten jij stond voor "hoop" om vooruit te kijken…

zij die in taal wordt herboren kan mijn bewondering ervaren zij baart zichzelf door metaforen die nog steeds weeën verklaren die Bewunderung Sie, welche in Sprache neugeboren wird kann meine Bewunderung erfahren sie gebärt sich selbst durch Metaphern welche noch immer Wehen erklären…

toen de duisternis mij overviel restte mij nog het tasten en zuchten alsof ik ook voor deze dag moest vluchten ik stiet tegen een muur doch plots zag ik weer het licht een ingebouwde schakelaar was voor mijn wijsvinger gezwicht * Wenn der Schatten fällt wenn die Finsternis mich überfiel blieb mir…

je schouders dragen een winterdeken daaronder drijft een gekruisigd lijf onweerstaanbare tranen uit om pijnen los te weken mijn handen schieten te kort zo ook zijn mijn ogen dichtgeslagen immers, ik ben het zelf die het hellevuur heeft aangedragen + soms ben ik hongerig en blind als mijn leegte een reeds…

ik was even in ruste toen gefluister langs de oren blies en zeide: ga je mee met mij mee zomaar vliegend vlieden * wonderbaarlijk dat het mij met vergankelijkheid suste ik wist niet dat het de geest was die zichzelve vaarwel kuste…

ook al zal ik de schepper toebehoren aards kort of wellicht hemels lang en wanneer de geest mij als het waren wil bekoren is leven niet gelijk een hymne als ongeschonden gezang ik snap niet echt diep in mijzelf of kijkend om me heen dat uit voortdurende verwachting toch hoop wordt geboren…

door de poort achter in het zwart verlaat ik het licht * lang geleden is een ziel vermoord thans wordt mijn mond met pek gedicht immers ook mijn handen hebben een lijf doorboord de satan heeft mij in de greep als handlanger van de man die ik ben en allen zijn in mij ook van hen die ik niet ken gedreven door de drift van…

moeder, mijn vader heette Klaas welnee, zijn naam was Jan maar die is er niet meer, helaas hij was een heer niet de gemakkelijkste, een echte ouderwetse baas moeder, ik ben uw zoon net als Gijs en Kees ja, jouw pa had de hond nog voor de aardappelenkar riep zij oprecht maar o zo in de war moeder, mijn vader heette…

in mijn land heerst het grijs vroeger winter genaamd de schepper bedacht ik stuur de oude dichter een kleinzoon Jasper genaamd het gebeurde gister…

hoe droog waren mijn lippen toen ik, ten langen leste, dorstig van stoffige wijsheid proefde tandenknarsend viel mijn wereldbeeld in duigen toegedekt met droge blaren zocht wederom, gelijk de mens is, een andere schim die ook in mijn gespiegelde vitrine vertoefde ik was van mijn schepping getuige en kon weer de horizon verklaren…

. ik ontdekte een stap opzij aan iets nieuws gelijk terwijl het slijk aan mij zoog bij vallend tij .…

O god wat valt aan de mens te helen als hij zo is waar uw schepping het zicht in dag en nacht deed verdelen of aan zijn aard, ongevraagd, mij dus, de zwakte zocht toe te bedelen ben ik de kroon op uw schepping als mijn vel verdroogt onder ooggeklepte mensen en vrij als ik zie dat wij door kwetsbaarheid worden gedoogd en de levensaderen…

wie is niet bevlekt geraakt tijdens zijn aardse leven of kent stof alleen van horen zeggen aan wie onder u dien ik dat uit te leggen van de kruidenier die nog aan het kooltje van zijn schrijfpotlood likt om uw zonden te noteren van de baas van de frituur wiens vette vingers tussen sticks en frikadellen roteren of de vroedvrouw die juichend…

naarmate de tijd vervaagt verdooft de oorzaak als ook nog het denken vertraagt begint de eenvoud zijn taak…

mijn spiegel is aangetast door de jaren waar ik nu in kijk is verworden tot doorzichtig glas, aan een loep gelijk, doch zonder dat hij de afstand naar mijzelf kan verklaren een schild dat niet meer weerkaatst en het innerlijke naar uiterlijkheden verplaatst door een filter die steeds grotere gaten vertoont opdat de werkelijkheid…

mijn geleide dag zweeft door de verstarde geest en weet dan ook doorgaans niet waar hij is of is geweest misloopt tevens het gevoel van een dragende aarde doch wees niet bevreesd sist mijn streber stoer en koel ik ben als de doorsnee mens: een alom verspillende beest met een slijtende waarde mijn hart en hoofd steunen immer meer op…

je zit met je hoofd al klem tussen schaamteloze lippen maar de tijd is nog niet rijp om uit het vrouwelijke te wippen…

drie zwanen op een rijtje na een zwart op wit vrijpartijtje…

als mijn ziel steeds minder zoekt naar gebaren die woorden uit stof dragen en licht mijn schaduw niet meer vervloekt geraakt de geest allengs bevrijd van vragen…

ben ik tot heremiet verworden als ik zwijgend spreek over mijn gedachten die soms, zo de mens eigen, een geheim lijken te betrachten het zijn vaak volkomen woorden die reeds verdampen eer ze mijn tong beroeren maar binnen het heelal van stilte kan ik onbeperkt de gehele schepping vervoeren…