Alle inzendingen van Julius

waarom zou ik nog de liefde bedrijven op een onbeschreven blad jouw maagdelijkheid beschrijven; op innerlijke schoonheid heb ik toch geen vat vandaag raak ik je niet aan wil turen naar jouw blanke vel waar hoeken voor rondingen staan en ik mijn pen als impotent voorstel zo vindt de inkt niet zijn weg het bevruchtend werk te doen…

verlicht ben ik vandaag even sterker dan de zeis hou op tijd mijn hoofd omlaag heden ben ik wijs zie eens rond naar allen, zoals ik wat zijn we toch gewone mensen dacht ik soms het edele te vinden in verklaarbaar gedrag ach het gaat mij niet anders ook ik maak van mijn onvoorspelbaarheid gewag verlicht ben ik vandaag…

druppels glijden langzaam naar benee langs beide zijden van mijn glazen deur het is de weg naar ruimte waar het frisse groen mij wil ontmoeten vergezeld van een voorjaarsgeur iedere nieuwe dag bouw ik zo een brug naar buiten waar de natuur eigenzinnig haar wereld opent voor mij simpel door het slot handmatig te ontsluiten en ik langzaam in…

één voor één tel ik mijn spruiten meestal op zeldzame momenten dan sta ik even stil en overdenk de opbrengst of wel mijn ambachtelijke rente krijg ze maar eens groot is een vaak gehoorde kreet of hoe beperk ik de schade bij zoveel aangeboden leed met tranen in de ogen begin ik met mes en vork te eten kom op, zei moeder vroeger al;…

als ik het lied van de stilte dicht beweegt de hand op pulserende slagen worden mijn vingers speels opgelicht en draagt inkt het heelal van eeuwige dagen geen enkel woord zal op papier geraken hoe immers moet ik schrijven om een zachte bomenruis te verbeelden of met jou de volheid van de leegte te beklijven als ik het lied van de stilte…

mij rest nog........................ een verleden dat nadert, wat ongeboren tranen......... ik verstom, bevroren zoals ze zijn..........alsof de dood schatert en zonder waarde................als ijzer; verroest en krom zij zullen nimmer,................terwijl ik in het diepe graaf, gelijk met de zon,..............…

ik houw een standbeeld uit vruchtbare gedachten ingegeven door mijn hart vorm het met slanke lijnen en woorden die het stenen leven kunnen verzachten ik geef het kleur met grootse tinten zoals de natuur ons aldoor schenkt het is mooier dan alleen het naakte omdat echtheid uitsluitend weet heeft van schoonheid en niet aan enige duisternis…

als ik mijn gedachten verlaat de weg naar jou verlies verslikt mijn schorre keel zich aan gedroogde woorden gespijkerd aan een mateloze haat jij kijkt voorbij mijn liefde omrand door verlichte zomen ziet slechts het altaar van jouw zinnen gepaard aan vreemde stromen en ontkent het roepen van mijn vleugels die de tederheid willen beminnen…

ik raak bezwangerd door de lucht van het donzig groene veld in mij groeit weer de verwachting als de lente mij over de geboorte vertelt…

# INTROÏTUS schrijd binnen tot stof vergane mens leg je neder voor het altaar van het leven ik zal je begroeten met wierook en licht je zegenen met water uit de Jordaan de Geest laat ik voor eeuwig over je zweven en hier allen zingen over je levensgedicht zij zijn rondom jou en met je begaan vier je eeuwig leven schrijd…

ik zie mijn verloren verte in schemer gehuld en droom van gazellen, rank en gracieus, door lichte nevel omhuld zij springen tussen struiken van liefde luisterend naar een vlijende tederheid die hen als vanzelf kwetsbaar voorwaarts begeleidt ik wil hun dorst laven met zachte zuchten; kom maar, lijk ik te zeggen jullie zijn mij…

anders dan ik blijf jij de leegte bevaren om maar niet de afstand naar nu te hoeven verklaren drijven wil je enkel naar een vederlichte diepte niet in staat, zo denk ik, af te stemmen op de golven van mijn strand je bent geenszins bereid de zucht naar verblind zicht, al was het maar voor even, te ruilen voor een open venster…

CREDO de Heer van leven en sterven heeft weet als behoeder van vertrouwen wat de mens in lijden zal beërven en zal aldoor om verscheurde harten rouwen het is de wanhoop in eindeloze zwarte nachten die het leven doet verachten het onvermijdbaar verscheiden van al wat geschapen is laat de rots van geloof en hoop versplinteren…

Uit : Het Requiem van Julius Dreyfsandt zu Schlamm IN PACEM vaarwel mijn vrienden allen om mij heen geschaard ik voel nog steeds jullie warme liefde en neem het mee, alles wordt in mijn hart bewaard het zal de tocht naar het onvergankelijke bemoedigen alwaar de Schepper mij zeker zal verwachten en engelen vol van Geest en zo fijn besnaard…

uit de struik met eeuwige bloemen vol van kleur en zachte geuren waar engelen tijdloos aan alle zijden de onzichtbare bekoren wordt met liefdevolle zorg nog zonder een uitgesproken naam de echte oermoeder geboren zij is verrijkt met het oorspronkelijk verbond; het voortschrijdend leven aan elkander te smeden om zo de schepping van vrouw…

ik schrijf over morgen ben dat niet gewend veelal passeert het verleden, kort gelee of wat langer, kan ook gaan over het heden doorgaans in gedachteloze woorden ik heb wat in mij bruist zelden gemeden maar nu dan het ongewisse het uitschuiven van mijn voelende hengel het in optima forma vooruit doen gissen helaas dan ook wat ik na een…

duik maar niet in het diepe roep ik binnensmonds naar haar bewijs slechts eer aan oppervlakkigheid het is een loos gebaar dat weet ik goed immers tot meer is zij niet bereid het is haar lach die mij overdondert en zij heeft weet hoe naar lippen te praten ook de bevallige heupen die haar verschijning lijken te omhullen ontgaan mij niet…

ik zie de dauw zweven boven het gras voel mij er mee verweven tijdens mijn ochtendpas mijn hond nog aangelijnd is op zoek naar smaak en geur om later in alle vrijheid te sprinten naar het struikgewas; het openbaar toilet waar de aarde zich ontfermt over zijn poep en plas zelfs mijn darmen nog amper met het heden gevuld laten mijn…

soms kent mijn hoop slechts sporen in zuigend modder getrokken mij vergaat dan de moed het licht uit de nacht te lokken als de duivel mij overmant en ik niet kan dreggen in tranen van overvloed daar mijn verstaan is gestrand en ik mij onkundig weet de schaduwrijke overstroming te weerleggen…

heden verhaal ik van een vrucht vaak niet door mensen gedoogd ook ik ontloop haar gaarne wil niet door haar kwijlen ook niet voor even, worden afgedroogd of in nabijheid verwijlen zij bloeit in alle seizoenen tot zover is de mens in staat ze kent de vormen van meloenen met een kracht die nimmer vergaat daar zij behoort tot de onuitroeibare…

jouw rondingen dragen van boven naar onder, het sap met een zoete smaak in al jouw begeerlijke lagen ontwikkelt zich, al rijpend, een aantrekkelijk wonder ook al dijen je gewillige heupen allengs uit tot schilderachtige vormen en je topje wat minder navenant aan jou zuig ik naar eigen normen verlies de omgeving als ik jou grijp…

la cerise rouge is die kers rijp vraag ik en zij kijkt mij met grote ogen aan ik zie haar verbaasd denken nou ja, die gedachte meet ik me even aan ik heb er kennelijk belang bij om weet te hebben van de onzekere status van dit bollig rood verschijnsel la cerise rouge niet dat er reeds speeksel over mijn lippen druipt of een…

klaag ik als jij kijkt in de spiegel van verwachting en gemiste dromen en jouw leed wordt vergroot door overdadig op mij in te zoomen o zeker, mij ontbreekt niets in ogen van honger en dorst ook de massa om mij heen is paraat maar zie je ook wat het kost dat ik mij vooral op de ziel verlaat mijn horizon blijkt jouw kim niet te kruisen…

als de woestijn alleen de hitte verdraagt van dorheid en struiken met stekels kan ik nog zo hard worden uitgedaagd en roepen uit een nabije verte ik zou geen enkele voet kunnen verzetten of woorden vormen tot vruchtbaar zaad jouw zinderend zwart zal het beletten in de schaduw van een grijze oase speel ik een lied op de gitaar zonder snaren…

mocht het zo zijn dat op de dag na mijn vertrek al een leegte ontstaat in jouw warrig brein en het onzichtbaar innerlijk vreten zich dan bij jou al openbaart, wat zal ik dan grijnzen in mijn mogelijk bevrijd hoofd en de ogen nog wijder doen openen naar de wereld om mij heen, opdat ik opgelucht en diepademend mijn vleugels weer opnieuw…

waar zij eerst nog onvervaard ons de weg wees naar vreemde oorden daar is nu onze majesteit in de loop der voorbije jaren verzakt naar ene kant waar zij eerst nog helder blauw gekleed ging met fel witte ogen, blijkt zij nu door de aanslag van de tijd tot grauw en mos bekeerd och wat keek ik naar haar op haar verschijning zo…

in het aanschijn van een reeds te vroege geboorte groeien tussen nagelaten generfde blaren van een voorgaand najaarssterven knoppen aan mijn bomen en zie ogen naar een gemiste winter staren niet dat mijn gemoed eerder zal opfleuren in dromen of dat ik eerder het licht zal erven de schaduw lijkt dat nog te bewaren wat niet is zal…

rust maar uit mijn zachte moeder op het blanke laken van troost ik strek mijn armen zover ik kan zelfs de vingers willen gewillig tasten ben even de kwetsbare man die haar laatste gang tracht af te gelasten…

speel met mij nog eenmaal aan het hout, met snaren getralied van aarde naar hemel, schenk ons, jullie met de stem van engelen die zingen doorheen het geluid van trompetten, violen en hun kompanen, waar ik in mijn late lente de vingers nog eenmaal jullie zal doen beroeren en mijn boezem het raam , als eeuwig monument, wil stuwen…

geloof mij als ik spreek over mijn gelopen ronde denk maar dat het helen is van een open wonde wees niet bang wanneer mijn blik stagneert als mijn weg doodlopend is en mijn fakkel nog spaarzaam walmt in een verloren nis nog eenmaal zal ik mijn bruid aanschouwen als zij is gekleed in een zwarte japon zij gaat met vaandel vooraan…